در ادامه موج اعتراض‌ها نسبت به صدور و اجرای احکام اعدام توسط قوه قضاییه جمهوری اسلامی، شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران با انتشار بیانیه‌ای ضمن محکوم کردن اقدامات حکومت و "اعدام‌های اخیر"، مجازات اعدام را " عملی غیر انسانی، غیرعقلانی، غیراخلاقی" و "محصول اراده اقلیت حاکم" توصیف کرد و خواستار لغو مجازات اعدام در ایران شد.

بیشتر بخوانید: درخواست‌ها برای لغو سفر معاون کمیساریای عالی حقوق بشر به ایران

در بیانیه این تشکل صنفی همچنین به طور کلی با اشاره عدم بازدارندگی مجازات اعدام در کاهش جرائم آمده است: «تجربه لغو مجازات اعدام در بسیاری از کشورها نشان داده است که لغو اعدام به هیچ‌عنوان سبب افزایش جرم و جنایت نشده است.»

اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه‌ وله

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران همچنین خواستار آن شده که مجامع جهانی و کشورهای توسعه‌یافته، "تجربه و دستاوردهای خود را در اختیار تشکل‌های مردم‌نهاد بگذارند تا با علم و اطلاعات بیشتر در جهت لغو مجازات اعدام در ایران گام بردارند."

بیانیه این تشکل صنفی در عین حال عملکرد جمهوری اسلامی را "موجب خشم، نفرت عمومی و بازتولید خشونت" دانسته و از حکومت خواسته است که "بیشتر از این با اراده عمومی جامعه تقابل و دشمنی نکند."

بیشتر بخوانید: گسترش دامنه اعتراض به مجازات اعدام در ایران؛ نامه ۴۳۰ کنشگر

این بیانیه همچنین با اشاره به خیزش‌های گسترده مردمی در سال‌های اخیر می‌افزاید: "اعتراضات مردم ایران در سال‌های اخیر نشان از آن دارد که خواهان ایجاد تغییرات اساسی هستند." و "آنچه که حاکمیت آن را اغتشاش می‌خواند همانا اراده جمعی برای تغییر می‌باشد و نباید با مجازات‌های غیرقابل‌برگشت مواجه شود."

دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید

اشاره این بیانیه به اعدام‌های اخیر، اعدام چهار زندانی سیاسی کُرد به نام‌‌های پژمان فاتحی، محسن مظلوم، محمد فرامرزی و وفا آذربار در روز دوشنبه ۹ بهمن و در کمتر از  یک هفته پس از اعدام محمد قبادلو و فرهاد سلیمی است که موجی از واکنش و اعتراض نهادها و سازمان‌‌ها و فعالان مدنی و سیاسی و حقوق بشری را برانگیخت.

پیش از این نیز در روز یکشنبه ۱۵ بهمن‌ماه، بیش از ۴۳۰ فعال مدنی و سیاسی خواستار توقف اعدام‌ها شده بودند. 

در بیانیه‌ای که با امضای بیش از ۴۳۰ فعال سیاسی و مدنی با عنوان "ناقوس مرگ در سحرگاه ایران" منتشر شد آمده بود: « مدتی است که "سحرگاه" کلیدواژه‌ای ترسناک در ادبیات زندان ایران شده است. احکام اعدام در مسیری که بیشتر شبیه به انتقام است، راه به پرونده جوانانی پیدا می‌کند که اگر هم خشونتی مرتکب شده باشند، خشونت آنها تالی و برساخت خشونت بزرگتری است که ساختار هر روز و هر شب به انحای مختلف بر زندگی آنها روان کرده است.»