هم منتقدان و فیلم شناسان و هم دوستداران عادی سینما خلاقیت و نوگرایی او را در بازیگری تحسین کرده اند. او با روحیه قوی و اراده نیرومندش برگی زرین به تاریخ هالیوود اضافه کرده است.

کاترین هپبورن هم در زندگی خصوصی و هم در عرصه بازیگری یگانه و تکرو بود. با سرسختی در برابر سنت ها و عادت های ناروا ایستادگی می کرد. از زندگی عروسکی، آرایش و زرق و برقی که ویژگی زندگی ستارگان سینمای آمریکا بود، خوشش نمی آمد. با رفتار ساده و بی تکلفش همواره احترام و تحسین دوستداران خود روبرو می شد، اما گاهی هم خشم تهیه کنندگان هالیوود را بر می انگیخت.

از مطبوعات و رسانه های گروهی نیز، به ویژه آنجا که در زندگی خصوصی او دخالت می کردند، دل خوشی نداشت. چندی پیش از مرگش که در تابستان ۲۰۰۳ و در سن ۹۶ سالگی روی داد، به رسانه ها گفت: «از مردن خوشم می آید. دستکم این حسن را دارد که آدم از شر مصاحبه کردن خلاص می شود.»

کاترین هپبورن با طنز تلخ و بی پروا، نیروی خلاقیت و اراده قوی و مهارت کم نظیرش در بازیگری موفق شد علاقه و احترام چند نسل از سینمادوستان را جلب کند. او بیش از ۶۰ سال روی پرده سینما نقش آفرینی کرد و تنها بازیگری بود که ۴ بار جایزه اسکار را از آن خود ساخت.

کاترین هپبورن در خانواده ای فرهیخته و مرفه در هارت فورد در ایالت کانتی کات به دنیا آمد. تربیت او با آزادمنشی و عزت نفس همراه بود و به او آموخت که برای رشد و موفقیت شخصیت خود را قربانی نکند. او در بیشتر نقش هایی که ایفا کرد بخشی از ویژگی های خود یعنی سرکشی و پایداری را به نمایش گذاشت.

کاترین هپبورن از کودکی به آموزش رقص و بازیگری پرداخت. به سال ۱۹۲۸ در ۲۰ سالگی برای اولین بار روی صحنه تئاتر رفت. مهارت او همراه با جدیت و پشتکار راه موفقیت او را همراه کرد و آوازه هنر او را تنها چند سال بعد به هالیوود مرکز سینمای آمریکا رساند.

اولین فیلمی که بازی کرد فیلمی بود به نام «یک طلاق» که آن را جورج کیوکر فیلمساز معروف کارگردانی کرده بود. تنها یک سال بعد و با سومین فیلم خود بود که جایزه اسکار را برای بهترین بازیگر نقش اول برنده شد.

کاترین هپبورن سه بار دیگر هم این افتخار را از آن خود کرد: بار دوم سی سال بعد بود و برای فیلم سینمایی «حدس بزن چه کسی برای شام می آید» فیلم مؤثری که نژادپرستی را به محاکمه می کشد. بار سوم در سال ۱۹۶۸ برای فیلم سینمایی «شیر در زمستان» و بار چهارم برای فیلم «در ساحل دریای زرین» در سال ۱۹۸۱.

کاترین هپبورن در نقش های فراوان و بسیار متفاوتی هنرنمایی کرده است. شوخ طبعی و استعداد او در ایفای نقش های کمیک به او کمک کرد که در آثار ماندگار کارگردان های بزرگی مانند جورج کیوکر و هاوارد هاوکز و جان هستون بازی کند. بازی او در نقش مادر روحانی پرهیزکاری در فیلم «ملکه آفریقایی» و در نقش دختری زیبا اما بی باک و جسور در فیلم های «بزرگ کردن بیبی» و «داستان فیلادلفیا» فراموش شدنی نیست.

کاترین هپبورن روی صحنه تئاتر هم هنرمندی ماهر و کم نظیر بود. سالهای طولانی در تئاترهای نیویورک و لندن و استرالیا در نقش های بسیاری هنرنمایی کرد: هم در تراژدی های یونانی و آثار شکسپیر و هم در نمایشنامه های کلاسیک مدرن مانند آثار یوجین اونیل و تنسی ویلیامز بازی های درخشان ارائه داد. تنسی ویلیامز نمایشنامه نویس نامی درباره او گفته بود: وقتی کاترین هپبورن گفتارهای تئاتری را ادا می کند از آنچه هستند شیواتر و زیباتر می شوند.

کاترین هپبورن پس از ازدواجی ناکام در سالهای جوانی، در سال ۱۹۴۱ با اسپنسر تریسی بازیگر نامی هالیوود همبازی و دوست شد و زندگی با او را شروع کرد. آنها تا زمان مرگ تریسی که در سال ۱۹۶۷ روی داد ۲۷ سال با هم زندگی کردند و با هم در ۹ فیلم همبازی شدند.

کاترین هپبورن در سال ۱۹۹۱ زندگینامه ای منتشر کرد تحت عنوان من. در این اثر درباره جزئیات زندگی خود حرف زده و از جمله درباره اسپنسر تریسی نوشته است: «درباره احساساتمان نه او حرفی زد و نه من حرفی زدم. ما ۲۷ سال با هم زندگی کردیم و خیلی خوشبخت بودیم. مردم اسمش را عشق گذاشته اند.»

کاترین هپبورن در ۲۹ ژوئن ۲۰۰۳ در خانه قدیمی خانواده خود درگذشت. در نیویورک به احترام او چراغ تئاترهای برادوی یک دقیقه خاموش شد و در سینماها پرده های تاریک با نام و هنر او روشنی گرفتند.

علی امینی