حوالی ظهر شنبه، پنجم مرداد (۲۷ ژوئیه) جمعیت بسیار زیادی در مرکز بخش غربی برلین گرد آمده و بلوار طولانی "کورفورستن دام" را پر کردند. زن و مرد، پیر و جوان، در لباس‌های الوان با هیجان در رفت و آمد بودند، از هر گوشه صدای موسیقی به گوش می‌رسید، آهنگ‌هایی موزون که هر انسان آزادی را به حرکت وامی‌داشت.

از چند روز پیش‌ از آن گروه ایرانی "شش‌رنگ" برای شرکت در این جشن بزرگ فراخوان داده بود. روز شنبه حضور شماری از فعالان این گر‌وه در کنار خروجی مترو با پلاکارد بسیار بزرگی که نقشه ایران بر آن نقش بسته، نظر شرکت‌کنندگان و تماشاچیان و اهل رسانه را به خود جلب می‌کرد.

شعار "شش‌رنگی‌ها" که تنها نام زادگاهشان ایران را در بر می‌گرفت، از ویژگی‌های بارز این گروه بود. بقیه گروه‌ها و شرکت کنندگان، بدون شعار یا با پخش موسیقی حرکت می‌کردند. حتی لباس گروه ایرانی (با شلوارهای بلند و پیراهن ساده) با دیگران که رنگین بود، تفاوت داشت.

این تظاهرات که به "رژه افتخار" شهرت دارد، با سخنرانی برگزارکنندگان و فعالان حقوق همجنسگرایان آغاز شد. یکی از سخنرانان آیلین کاکاوند بود که نسب ایرانی دارد و مسئول رسیدگی به امور مهاجران اتحادیه همجنسگرایان ایالت‌های برلین و براندنبورگ است. او در سخنرانی خود به وضعیت همجنسگرایان در کشورهایی پرداخت که به خاطر تمایلات جنسی‌شان باید تبعیض و توهین، زندان و شکنجه را به جان بخرند.

گروه "شش‌رنگ" در بیانیه‌ای که از پیش منتشر شده خواسته‌های خود را مطرح کرد، از جمله لغو حکم اعدام و زندان برای آمیزش جنسی داوطلبانه میان دو همجنس بالغ، ممنوعیت هر گونه اقدام پزشکی برای تغییر یا تعیین ناخواسته جنیست یک شخص و ممنوعیت هر گونه عملیات و اقدامی که علیه افراد جامعه به دلیل جنسیت آنها اعمال می‌شود.

بالاخره انتطار به پایان رسید و رژه آغاز شد و نخستین کامیون با پخش موسیقی موزون، به حرکت در آمد. گروه "شش‌رنگ" جزو سه گروه نخست رژه است و به این ترتیب توجه تماشاچیان و عکاسان را بیشتر به خود جلب کرد.

یکی از برنامه‌ریزان تظاهرات گروه "شش‌رنگ" می‌گوید: «ما نه تنها لباس معمولی به تن داریم بلکه حس و حالمان هم با بقیه فرق می‌کند. ما آمده‌ایم که فریاد بزنیم، در مملکت ما چه به سر همجنسگرایان می‌آید. آمده‌ایم روشنگری کنیم و می‌خواهیم صدای ایرانیانی باشیم که امکان حضور در چنین رژه‌هایی را ندارند. آنچه امروز در زادگاه ما می‌گذرد انگیزه‌ای برای جشن و شادی نیست و ما هم جدا از آنها نیستیم.»

تظاهرات "کریستوفر استریت دی" یادبود اتفافی است که ۵۰ سال پیش رخ داد. در نخستین ساعات روز ۲۸ ژوئیه ۱۹۶۹ پلیس به کافه-بار "استون‌وال این" که یکی از پاتوق‌های معروف همجنسگرایان در خیابان کریستوفر (Christopher Street) نیویورک بود حمله کرد. این اقدام با مقاومت همجنسگرایان مواجه شد و گسترش یافت. در آن درگیری که شش روز به طول انجامید شماری از همجنسگرایان دستگیر و تعدادی از دو طرف زخمی شدند.

در "رژه افتخار" برلین هر سال شمار زیادی از چهره‌های برجسته سیاسی و فرهنگی و اجتماعی شرکت می‌کنند. امسال شهردار پیشین برلین، کلاوس وورایت (با پیراهن سفید و عینک)، که از همجنسگرایان سرشناس آلمان به شمار می‌رود نیز حضور داشت. حضور شماری از نمایندگان بانک‌ها (از جمله دویچه بانک)، شرکت‌های کلان (مانند زیمنس، مرسدس، بایر) و وزارت امور خارجه آلمان در این راهپیمایی بیانگر اهمیت این رژه حقوق بشری است.

آخرین خودروها و افرادی که در "رژه افتخار" برلین حضور داشتند، خودروهای شرکت "نظافت خیابان‌های شهر" برلین و کارکنان آن بود. آن‌ها همزمان با برگزاری راهپیمایی، به نظافت خیابان‌ها و پیاده‌روها پرداختند و هنوز صدای موسیقی آخرین گروه همجنسگرایان در رژه خاموش نشده بود که مسیر چند کیلومتری رژه شسته و رفته، تمیزتر از روز پیش در اختیار شهروندان قرار گرفت.

حمایت شهروندان برلین، از سنین و قشرهای گوناگون از "رژه افتخار" همجنسگرایان نشان می‌دهد که جامعه آلمان به حدی از بلوغ فرهنگی رسیده که وجود گروه‌های گوناگون اجتماعی را پذیرا شده است.