دویچه‏وله: شما هم‏اکنون در کشور قطر و در محیط برگزاری مسابقات جام‏ ملت‏های آسیا هستید. لطفاً از تب و تاب مسابقات و کم‏وکیف میزبانی قطر برای‏مان تعریف کنید و اگر ممکن است، میزبانی قطر را با میزبانی آفریقای جنوبی در جام جهانی مقایسه کنید. شما در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی نیز حضور داشتید.

بشنوید: گفت‌وگو با مهرداد مسعودی درباره کم و کیف مسابقات جام ملت‌های آسیا

مهرداد مسعودی: نکته‏ای که می‏توانم بگویم این است که این تورنمنت به بهترین نحو ممکن دارد انجام می‏شود. تمام آن شرایطی که در جام جهانی برای تماشاگران و برای رسانه‏های گروهی بود، همه به همان منظمی فراهم شده و حتی می‏توانم ادعا کنم و بگویم که بهتر، حداقل در رابطه با رسانه‏های گروهی. امکاناتی که برای خبرنگارها در نظر گرفته‏اند، واقعاً در هیچ جای دنیا نمی‏تواند مشاهده بشود. از مرکز خبر گرفته تا داخل استادیوم، استانداردهای بین‏المللی کاملاً رعایت شده و حتی پا را از آن هم فراتر گذاشته‏اند. برای تماشاگران هم همین‏طور. از وسایل ایاب و ذهاب گرفته تا امکانات و میزهای استقبال که برای مسافران در فرودگاه گذاشته‌اند. واقعاً می‏شود گفت که قطری‏ها برای این تورنمنت سنگ تمام گذاشته‏اند. چراکه می‏خواستند نشان بدهند شایسته‏ی میزبانی تورنمنت‏های بین‏المللی هستند. باید گفت که جدا از همه‏ی این مسائل، در داخل زمین، پوشش تلویزیونی مسابقات هم‏سطح جام جهانی است. هر بازی‏ از طریق ۲۷ دوربین پوشش داده می‏شود. برای بازی فینال، در حال حاضر ۴۰ دوربین در نظر گرفته‏اند. دوربین‏ "اسپایدرکم"، دوربین‏هایی را که فقط در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا و شاید در بعضی از بازی‏های بوندس‏لیگا و تمام بازی‏های جام جهانی از آن‏ها استفاده می‏شود، در این‏جا برای تک‏تک بازی‏ها کار گذاشته‏اند. می‏توان گفت که پوشش تلویزیونی و تصاویر تلویزیونی این بازی‏ها در مسابقات جام ملت‏های آسیا بی‏نظیر است.

اما چیزی که برای تماشاگران تلویزیونی قابل مشاهده است، خالی بودن سکوهای ورزشگاه‏ها است. چرا تماشاگران استقبال زیادی در داخل استادیوم‏ها از این بازی‏ها نمی‏کنند؟

جام ملت‏های آسیا همیشه این مشکل را داشته است. یادم هست، وقتی بچه بودم جام ملت‏های آسیا در ایران برگزار می‏شد و من به دیدن بازی ایران و یمن رفتم که ایران هشت- هیچ یمن را زد. در استادیوم یک‏صدهزار نفری تهران، فقط حدود ۱۰هزار تماشاگر حضور داشت. برای بازی ایران و چین (سال ۱۹۷۶) که نیمه‏نهایی بود، استادیوم پر شد، ولی حتی برای بازی فینال پر نشد. مسابقات قاره‏ای و یا جوانان جهان، همیشه این مشکل را دارد. در این تورنمنت‏ها، به‏جز بازی‏های کشورهای میزبان، آن‏چنان استقبالی در استادیوم نمی‏شود. البته از خود بازی‏های قطر استقبال شده است. برای مسابقات مرحله‏ی یک‏چهارم نهایی، چون قطر در گروه خودش به مقام دوم رسیده، باید در ورزشگاه ۱۸هزار نفره‏ی "القرافه" بازی کند و چون بازی مهمی در مقابل ژاپن است، سروصدای مردم درآمده که چرا این بازی‏ها در استادیوم بزرگ‏تری برگزار نمی‏شود. اما از آن‏جایی که جدول مسابقات از قبل تنظیم شده، نمی‏توانند ورزشگاه محل برگزاری بازی را عوض کنند. چرا که تیم اول گروه یک که در نهایت ازبکستان شد، در ورزشگاه "خلیفه" که نزدیک به ۵۰هزار گنجایش دارد بازی می‏کند. اگر قطر در گروه‏اش اول می‏شد، می‏توانست در حضور حدود ۵۰‏هزار تماشاگر خودی، به مصاف تیم دوم گروه دو که اردن شد، برود.

از حضور طرفداران ایرانی در قطر برای‏مان تعریف کنید. آیا خیلی‏ها از ایران آمده‏اند؟ از جاهای دیگر دنیا برای تماشای بازی‏های تیم ملی به قطر آمده‏اند؟ و کلاً چه تصویری در صحنه‏ی شهر دوحه قابل مشاهده است؟

حضور پررنگی دارند. در بازی مقابل امارات متحده‏ی عربی، تعداد پرشماری از تماشاگران ایرانی در ورزشگاه حضور داشتند. تعدادی از آن‏ها از ایران آمده‏اند، تعدادی از کشورهای هم‏جوار حاشیه‏ی خلیج فارس، از جمله بحرین، امارات متحده‏ی عربی ‌آمده‌اند که ایرانی‏های زیادی در آن‏جا زندگی می‏کنند. تعداد انگشت‏شماری هم از آمریکا از نیویورک آمده‏اند. به‏هرحال خود قطر ایرانی‏تبار یا ایرانی دارد که همه‏ی آن‏ها در بازی‏های ایران حضور خودشان را نشان دادند. تعدادی که از ایران آمده‏اند را دقیقاً نمی‏توانم بگویم، ولی به‏نظر می‏آید که به‏جز ایرانی‏های مقیم قطر، ایرانی‏های کشورهای هم‏جوار و داخل ایران هم در این بازی‏ها حضور دارند.

از جمله فاکتورهایی که سرانجام منجر به گزینش کشور قطر برای میزبانی جام جهانی ۲۰۲۲ شد، امکان سفر اسراییلی‏ها به این کشور و هم‏‏چنین آزادی برای زنان بی‏حجاب و مصرف مشروبات الکلی بود. آیا در حال حاضر، زن‏ها می‏توانند بدون حجاب و با آرایش در قطر اقامت راحتی داشته باشند یا توریست‌ها می‌توانند مشروب بنوشند؟

در دوحه و در سایر نقاط قطر، نه به کسی می‏گویند حجاب داشته باش و نه به کسی می‏گویند حجاب نداشته باش. این تصمیم خود شخص است. به‏همین دلیل در ورزشگاه‏ها که حضور خانم‏ها چشم‏گیر و پرتعداد است، همه‏جور تماشاگری دیده می‏شود. خانمی با نقاب که فقط چشم‏های‏اش دیده می‏شود، با چادر سیاه از سرتاپا و فقط دریچه‏ای هست که چشم‏ها را می‏توان دید و در کنار همان خانم یا دو سه ردیف آن‏طرف‏تر، خانم‏های بی‏حجاب نشسته‏اند. البته به‏هرحال این‏جا زمستان است و هوای گرمی نیست که خانم‏ها بخواهند با لباس کاملاً باز بیایند. اما خانم‏ها بدون حجاب، با حجاب، با نقاب، بدون نقاب و… در ورزشگاه حضور دارند و هیچ مقررات خاصی وجود ندارد که کسی را به پوشش خاصی مجبور کند. البته این‏جا کشور اسلامی است، ولی گفته‏اند هرکسی آزاد است که خودش تصمیم بگیرد. در ورزشگاه‏ها هم به‏هرحال مقررات کشور پیاده می‏شود. از لحاظ مشروبات الکلی، چون کشور اسلامی است، همانند سایر کشورهای حاشیه‏ی خلیج فارس، در اماکن عمومی مشروب دیده نمی‏شود. آن‏هایی که می‏خواهند اوقات فراغت‏شان را با این مسائل بگذرانند، در هتل‏ها برای‏شان این امکان فراهم است. اما در ورزشگاه فقط نوشابه‏های غیرالکلی هست. البته برای جام جهانی ۲۰۲۲ گفته‏اند که وضع فرق می‌کند.

کارشناسان و خبرنگاران ورزشی در قطر، چقدر از سه پیروزی پیاپی تیم ملی ایران شگفت‏زده شده‏اند؟ آیا چنین انتظاری را داشتند؟ کلاً تاحالا چه واکنشی به عملکرد تیم ملی ایران نشان داده‏اند؟

به‏هرحال ایران از روی جدول امتیازها، تنها تیم ۹ امتیازی مرحله‏ی اول است و خود همین، ایران را مجدداً در جمع مدعیان فوتبال آسیا مطرح کرده است. ولی نکته‏ای که باید به آن اشاره کنم این است که در مرحله اول به‏نظر نمی‏آمد که ایران در گروه دشواری قرار گرفته باشد. چون امارات متحده‏ی عربی که اصلاً گلی نزد و به همین ترتیب کره‏ی شمالی. یعنی در این گروه، دو تیم ایران و عراق که مقداری قدرتر بودند، بالا آمدند. ولی نکته‏ای که باید به آن اشاره کنم این است که در بازی کره‏ی جنوبی و هند که کره‏ی جنوبی احتیاج داشت هندوستان را حداقل با اختلاف چهار گل شکست بدهد، کره‏ای‏ها به در و دیوار می‏زدند تا به گل پنجم دست پیدا کنند. یعنی وقتی بازی سه یک بود، می‏خواستند دو گل دیگر بزنند و تنها دلیل‏اش هم این بود که در مرحله‏ی بعدی، مقابل ایران قرار نگیرند و واکنش‏شان در پایان بازی، نشان داد که آن‏ها چقدر از رویارویی با ایران واهمه دارند. آن‏هایی که با فوتبال آسیا آشنایی کامل دارند، می‏دانند که به‏هرحال ایران تیمی است که نمی‏شود او را دست‏‏کم گرفت. به‏خاطر آن استعداد طبیعی‏ای که در جمع فوتبالیست‏های ایران هست. هیچ‌کس از این‏که ایران خود را به مرحله‏ی یک‏چهارم نهایی رسانده، شگفت‏زده نیست. کسانی که آشنایی کامل با فوتبال آسیا ندارند و فقط از دور شنیده‏اند که کره‏ی جنوبی، ژاپن و استرالیا هستند، شاید آن‏ها مقداری شگفت‏زده شدند که تیمی که در جام جهانی گذشته حضور نداشته، آمده و این‏طور با اقتدار در مرحله‏ی اول خودش را نشان داده و حالا همه از رویارویی با آن تیم واهمه دارند.

مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان

تحریریه: مهیندخت مصباح

برای شنیدن لینک صوتی گفت و گو با مهرداد مسعودی بر لینک پایین کلیک کنید.