يكی از موضوعات محوری در اين كنفرانس، به روابط اقتصادی اروپا و ايران اختصاص داشت. اغلب سخنرانان، تحريم‌های غرب عليه ايران را در اين زمينه ناكافی و غير موثر دانستند.

در كنفرانس دو روزه‌ای كه در برلين، پايتخت آلمان، و به دعوت "مجمع صلح در خاورميانه" (MFFB ) برگزار شد، بسياری از روزنامه‌نگاران و شخصيت‌های دوستدار اسرائيل در آن سخنرانی کردند و در ميزگردهای بحث و گفتگو شركت جستند. از ميان شركت كنندگان در اين كنفرانس می‌توان به افرادی نظير پاتريك كلاوسون (Patrick Clawson) معاون "انستيتوی واشنگتن درباره سياست خاور نزديك"، منشه امير، مسئول و مدير سابق بخش فارسی راديو اسرائيل، ميرو عليار، نماينده حزب دمكرات كردستان ايران، ماتياس كونتسل (Matthias Küntzel) كارشناس علوم سياسی از‌هامبورگ، و هنريك برودر (Henryk Broder) نويسنده و روزنامه‌نگار از برلين اشاره كرد.

اين كنفرانس به پنچ بخش مختلف تقسيم شده بود. موضوع بخش نخست درباره اسلام‌گرايی، يهودی‌ستيزی و برنامه اتمی ايران بود. در اين بخش منشه امير پيرامون مولفه‌های دينی در سياست داخلی و خارجی ايران سخن گفت. وی بسياری از سياست‌های اصلی در ايران را ناشی از دريافت‌های ايدئولوژيك از دين می‌دانست.

منشه امیر درباره تلقيات دينی و تاثير آن بر سياست‌های ايران پيرامون مشكل مردم فلسطين گفت: «اسرائيل با ايران اختلافی ندارد، بلكه ستيز و نبردی كه جمهوری اسلامی ايران عليه اسرائيل شروع كرده، بهيچوجه با مسئله فلسطينی‌ها ارتباط ندارد. اول شروع می‌شود از اينكه شيعيان متعصب تصور می‌كنند كه يهويان نجس هستند. اينها می‌آيند و يك اختلاف دينی را با يهود مطرح می‌كنند. وقتی می‌گويند اسرائيل، صهيونيسم و يا صهيونيست، آنها هدفشان يهوديان هستند. بنا بر اين، اين امر با مسئله فلسطينی‌ها هيچ ارتباطی ندارد.»

در بخشی پيرامون مشخصه‌های حكومت ايران و نقض حقوق بشر، برخی از سخنرانان ايرانی به مسايلی نظير مشكلات زنان و نقش آنان در جامعه، و به مسئله اقليت‌های قومی در ايران اشاراتی داشتند.

روابط اقتصادی آلمان و ایران

اما يكی از موضوعات محوری در اين كنفرانس بررسی روابط اقتصادی اروپا بطور كلی و كشور آلمان بطور اخص با ايران بود. بنا به گزارش‌های عرضه شده در اين كنفرانس، صادارات كشورهای اروپايی به ايران از سال ۲۰۰۳ تا سال ۲۰۰۵ ، بيست و نه درصد افزايش داشته و بطور تقريبی بالغ بر ۱۲،۹ ميليارد يورو بوده، كه اغلب اين صادرات در بخش ماشين آلات، وسايل حمل و نقل و فرآورده‌های شيميايی بوده است. در مقابل صادرات ايران به كشورهای اروپايی كه بطور عمده شامل نفت خام بوده، بالغ بر ۱۱،۴ ميليارد يورو در دوسال ياده شده می‌باشد.

توجه سخنرانان آلمانی بيشتر معطوف به روابط اقتصادی ميان ايران و آلمان بود. شصت و پنج درصد از كل صادرات آلمان به ايران توسط دولت آلمان با سرمايه‌ای بالغ بر ۵،۵ ميليارد يورو ضمانت شده است. بنا به گفته سخنرانان، آلمان مهمترين كشور صادر كننده كالا به ايران می‌باشد. بنا به گزارش اداره اقتصاد خارجی آلمان، صادرات آلمان به ايران در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۳،۵ ميليارد يورو بوده و در همين زمان ايران نيز حدود ۵۸۰ ميليون يورو كالا به آلمان صادر كرده است. بنا به گفته سفير آلمان در ايران، هربرت هونزوويتس، در ۱۸ ماه گذشته كالا‌های آلمانی با ارزش تقريبی چهار ميليارد يورو از طريق دوبی به ايران ارسال گشته است.

درباره اهميت اقتصاد آلمان و نقش آن در ايران ماتياس كونتسل بيان داشت:
« آلمان در قبال مشكلات با ايران نقش كليدی دارد. برلين از يكسو همراه با پنج قدرت دارای حق وتو در شورای امنيت سازمان ملل در سياست جهانی در قبال ايران مشاركت داشته، و اين امر بدين معناست كه هر تصميمی از سوی وزارت امورخارجه آلمان تاثيری جهانی دارد، اما از سوی ديگر آلمان در مقياس جهانی مهمترين كشور صادر كننده تكنولوژی پيشرفته به ايران می‌باشد. بنا به گزارش اتاق بازرگانی و صنايع ايران و آلمان سه چهارم كارخانجات كوچك و نيمه بزرگ ايران با كمك فن‌آوری آلمانی به كار خود مشغول هستند. اين به معنای نياز مبرم اين صنايع به ارسال قطعات يدكی از سوی شركت‌های آلمانی است.»

در گزارش كتبی جداگانه‌ای، اين كنفرانس لغو ضمانت‌های مالی از سوی دولت آلمان (هرمس) برای معاملات با ايران در سر لوحه خواست‌های خود قرار داده بود. برقراری تحريم‌های موثرتر از سوی سازمان ملل و اتحاديه اروپا و همچنين شفافيت در سياست‌های آلمان در قبال ايران از جمله ديگر خواست‌های اين كنفرانس بود.