کایپیرینیا امروزه از محبوب‌ترین کوکتل‌ها در آلمان محسوب می‌شود. این نوشیدنی که مواد اصلی آن لیموی کوبیده، عرق نیشکر (کاشاسا)، یخ و کمی شکر است، به ویژه در ماه‌های گرم تابستان طرفداران زیادی دارد. سیر موفقیت کایپیرینیا در آلمان از اواخر دهه ۹۰ میلادی آغاز شد. در حالی‌که برزیلی‌ها برای تهیه این نوشیدنی یخ قالبی و شکر سفید به کار می‌برند، آلمانی‌ها از یخ خردشده و شکر سرخ استفاده می‌کنند.

در همه شهره‌های بزرگ آلمان می‌توان رستورانی برزیلی یافت. در منوی این رستوران‌ها افزون بر غذاهای گوشتی و کبابی، خوراکی به نام فِی‌ژوآدا به چشم می‌خورد که زمانی غذای برده‌ها بود و امروز غذای ملی برزیلی‌ها محسوب می‌شود. این غذا از لوبیای سیاه، گوشت گاو و گوساله تهیه می‌گردد و معمولا با برنج سرو می‌شود.

کاپوئرا نیز پدیده‌ای است که از بردگان به ارث رسیده است. آن‌ها برای پنهان کردن ورزش رزمی از چشم برده‌داران، آن را با رقص درمی‌آمیختند. در چارچوب کاپوئرا دو نفر در وسط دایره‌ای به نام "رودا"، روبروی هم می‌ایستند و با نوای موسیقی و سازی کوبه‌ای دست به ضرباتی نمایشی می‌زنند و از حرکت‌های آکروباتیک استفاده می‌کنند. در بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ آلمان می‌توان این رقص را آموخت.

ژورژه آمادو و پائولو کوئلیو دو نویسنده‌ی برزیلی هستند که به شهرتی جهانی دست یافته‌اند. "گابریلا‌، میخک و دارچین" از آمادو و "کیمیاگر"، نوشته کوئلیو از آثار ادبی برزیلی هستند که در قفسه کتاب بسیاری از آلمانی‌ها جا دارند. کتاب‌های کوئلیو (تصویر) همواره در فهرست کتاب‌های پرفروش روز به چشم می‌خورد.

کمتر کسی است که مجذوب نواهای سحرآمیز سامبا نشود. سامبا که از رقص‌های اصلی آمریکای لاتین است، از دهه ۵۰ میلادی به بعد در کلاس‌ها و آموزشگاه‌های رقص در آلمان جای خود باز کرده و امروز طرفداران زیادی دارد. در شهر برمن آلمان حتی برنامه‌هایی به سبک کارناوال برزیل برگزار می‌شود که رقص سامبا در کانون آن‌ها قرار دارد.

معمولا در هر جا که رقص سامبا دیده می‌شود، نوای "باتوکادا" نیز به گوش می‌رسد. نوازندگان با ضربه‌های خود بر طبل‌های بزرگ ریتم رقص را تعیین می‌کنند. بسیاری از گرو‌ه‌های باتوکادا نه تنها در مراسم کارناوال که گاه در تظاهرات، مسابقات دو ماراتون و تجمعات بزرگ حضور می‌یابد تا با سازهای کوبه‌ای خود سروصدا به پا کنند و به این برنامه شور و هیجان ببخشند.

دمپایی ابری معمولا با بندی که در بین دو انگشت پا قرار می‌گیرند، پوشیده می‌شوند و طراحان برزیلی آن را با الهام از صندل‌های ژاپنی قرن نوزدهم میلادی خلق کرده‌اند. آنان این دمپایی‌ها را با استفاده از نوعی ابر در سال ۱۹۶۲ روانه بازار کردند و چندی طول نکشید که این محصول جای خود را در سراسر جهان باز کرد. این دمپایی‌ها به ویژه در مناطق ساحلی استفاده می‌شوند و در هر نوع و طرح و رنگی عرضه می‌گردند.

اگر چه بی‌کینی محصول و پدیده‌ای برزیلی نیست، اما طرحان برزیلی در دهه هفتاد میلادی نوعی ویژه از آن را روانه بازار کردند که نه تنها در برزیل که در بسیاری از کشورهای جهان طرفداران خاص خود را دارد. برخی از خانم‌ها از این مایوی بندی استفاده می‌کنند تا تمامی بدنشان به طور یکسان برنزه شود.

گوارانا از گیاهان معروف منطقه آمازون است و میزان کافئین موجود در آن پنج برابر بیشتر از دانه‌های قهوه است. بومیان منطقه آمازون قرن‌هاست که از این گیاه استفاده می‌کنند. این گیاه در سراسر برزیل مصرف می‌شود و در آلمان نیز می‌توان آن را تهیه کرد، البته به عنوان پودر، چای یا در قالب کپسول. گوارانا برای رفع افسردگی، سردرد و میگرن نیز مناسب است.

اسکار نیمایر، معمار برجسته برزیلی ساختمانی در برلین در نزدیک پارک قصر بلوو طراحی کرد و ساخت که از بناهای معروف پایتخت آلمان محسوب می‌شود. این تنها اثر این آرشیتکت برزیلی در آلمان است. اسکار نیمایر در طول چندین دهه فعالیت خود آثار زیادی از خود در سراسر جهان به جای گذاشت. بسیاری از بناهای معروف برزیلیا، پایتخت برزیل را نیمایر خلق کرده است.