در ششمین دیدار مرحله یک‌هشتم نهایی تیم‌های ملی فوتبال آلمان و الجزایر شامگاه دوشنبه (۳۰ ژوئن) به مصاف هم رفتند. آلمان مرحله گروهی را با دو پیروزی، یک تساوی و ۷ امتیاز به عنوان سرگروه (گروه G) پشت سرگذاشته و الجزایر نیز با یک باخت، یک پیروزی و یک تساوی به عنوان تیم دوم گروه H به دور یک‌هشتم صعود کرده بود. تصویر: نبرد تن‌به‌تن میان پر مرتس‌آکر (چپ)، مدافع آلمان و اسلام سلیمانی، مهاجم الجزایر.

دیدار ملی‌پوشان آلمان و الجزایر در حضور ۴۲ هزار تماشاگر در ورزشگاه بیرا ریو در پورتو آلگره برگزار شد. قضاوت این دیدار را ساندرو ریچی، داور برزیلی برعهده داشت.

دیدار آلمان و الجزایر در جام جهانی ۲۰۱۴ سومین پیکار میان دو تیم محسوب می‌شد. دو دیدار پیشین را الجزایری‌ها به سود خود به پایان برده بودند، از جمله نبردی به‌یادماندنی در جام جهانی ۱۹۸۲ که با پیروزی ۲ بر یک الجزایر خاتمه یافته بود. یکی از هواداران الجزایر با پیراهنی ویژه ملی‌پوشان کشورش را به تکرار این موفقیت تشویق می‌کند.

بخش‌هایی از ورزشگاه نیز در دست طرفداران آلمان بود.

ترکیب آغازین تیم ملی آلمان در دیدار با الجزایر از این قرار بود: ژروم بوآتنگ، شکودران مصطفی، تونی کروس، پر مرتس‌آکر و مانوئل نویر (ایستاده از راست) / مسعود اوزیل، توماس مولر، ماریو گوتزه، فیلیپ لام (کاپیتان)، بندیکت هوودس و باستیان شواین‌اشتایگر (ردیف جلو از راست)

پیکار ملی‌پوشان آلمان و الجزایر پرشتاب آغاز شد. تیم آلمان در دقایق نخست بازی کوشید کنترل بازی را در دست گیرد، اما این الجزایری‌ها بودند که از دقیقه نهم بازی میدان را در اختیار گرفتند و خطرآفرین شدند. تصویر: ژروم بوآتنگ، مدافع آلمان در تلاش متوقف کردن سفیان فغولی، ستاره الجزایر (چپ در تصویر).

سفیان فغولی (راست در تصویر)، یکی از چهره‌های فعال تیمش در نیمه نخست بود. الجزایر در دقیقه ۱۴ بازی فرصتی برای ضدحمله یافت و فغولی که وارد محوطه جریمه شده بود، با دریبل‌هایی تماشایی مدافع آلمان را پشت سر گذاشت، اما مانوئل نویر، سنگربان پرتوان آلمان، این موقعیت استثنایی را نقش بر آب کرد.

الجزایری‌ها لحظاتی بعد به فرصتی دیگر دست یافتند. اسلام سلیمانی (پیراهن سبز) سانتری را که از جناح چپ دریافت کرده بود، درون دروازه آلمان جای داد، اما داور این گل را به علت آفساید نپذیرفت.

ملی‌پوشان الجزایر در دقیقه ۱۹ بار دیگر خطرآفرین شدند. فوزی غلام، مدافع چپ الجزایر در پی حمله‌ای سریع وارد محوطه جریمه آلمان شد، اما شوتی سنگین که او از زاویه‌ای نسبتا بسته شلیک کرده بود، با فاصله‌ای کم از کنار دروازه گذشت.

تصویری دیگر از موقعیت‌ طلایی الجزایر که بی‌نتیجه ماند.

مانوئل نویر (پیراهن تیره)، دروازه‌بان آلمان، بهترین چهره تیمش در نیمه نخست بود و با واکنش‌های به موقع توانست مانع فروریختن دروازه‌اش شود. او چند بار حتی ناگزیر شد دروازه خود را ترک کند و جلوی حملات حریف را خارج از محوطه جریمه بگیرد.

پس از حملات پیگیر الجزایری‌ها ملی‌پوشان آرام‌آرام بیدار شدند و در ده دقیقه‌ی پایانی نیمه نخست توانستند عملکرد بسیار ضعیف خود تا آن لحظه را تا‌ اندازه‌ای جبران کنند. یکی از موقعیت‌های استثنایی آلمان در دقیقه ۴۰ حاصل شد، اما ماریو گوتزه (شماره ۱۹ در تصویر)، هافبک تکنیکی آلمان نتوانست دروازه‌بان الجزایر را پشت سر گذارد و توپ را وارد دروازه حریف کند. نیمه نخست این دیدار با تساوی بدون گل خاتمه یافت.

یوآخیم لوو، سرمربی آلمان که از عملکرد تیمش در نیمه‌ی نخست ناراضی بود، آندره شورله را به جای ماریو گوتزه به میدان فرستاد تا به تلاش‌های تهاجمی ملی‌پوشان آلمان جانی تازه ببخشد. ورود شورله به زمین نیز بازی آلمانی‌ها را دگرگون ساخت. در همان دقایق نخست نیمه دوم بود که مصطفی، مدافع آلمان (راست در تصویر) خطرآفرین شد، اما ضربه‌ی سر او در آغوش دروازه‌بان الجزایر جای گرفت.

آلمانی‌ها که در نیمه دوم با چهره‌ای دگرگون‌شده در میدان حضور یافتند، در دقیقه ۵۵ موقعیتی عالی برای باز کردن دروازه الجزایر داشتند. فیلیپ لام، کاپیتان آلمان با شوتی دقیق دروازه‌ی حریف را هدف قرار داد، اما دروازه‌بان الجزایر بار دیگر با واکنشی به‌موقع این خطر را دفع کرد.

ملی‌پوشان آلمان در ده دقیقه پایانی بازی فشارهای خود را تشدید کردند و به موقعیت‌های استثنایی دست یافتند، اما حملات آن‌ها در پی شتابزدگی و عدم دقت کافی بی‌حاصل ماند. تصویر: یأس باستیان شواین‌اشتایگر، هافبک دفاعی آلمان از فرصت‌های هدر رفته.

ملی‌پوشان الجزایر اگر چه در نیمه دوم چهره‌ای کمتر تهاجمی داشتند، اما در کمین ضدحمله نشسته و چندین بار توانستند با حملاتی سریع خطرآفرین شوند. در دقیقه ۷۲ مانوئل نویر، دروازه‌بان آلمان بار دیگر ناگزیر شد، محوطه جریمه را ترک گوید و به بیرون بشتابد تا یکی از ضدحمله‌های الجزایر توسط اسلام سلیمانی را دفع کند.

توماس مولر، ملی‌پوش آلمان که در مرحله گروهی خوش درخشیده و از جمله گل پیروزی تیمش مقابل آمریکا را به ثمر رسانده بود، نتوانست در طی ۹۰ دقیقه از فرصت‌های به‌دست آمده سود جوید و دروازه حریف را فرو ریزد.

تلاش‌های ملی‌پوشان آلمان در نیمه دوم در نهایت به ثمر نرسید و دیدار دو تیم پس از ۹۰ دقیقه با تساوی بدون گل خاتمه یافت. تیم آلمان در طی ۷۰ درصد از وقت دو نیمه مالکیت توپ را در اختیار داشت. تصویر: جنگ تن‌به‌تن میان مهدی مصطفی، ملی‌پوش الجزایر و تونی کروس، هافبک آلمان (راست در تصویر).

دو دقیقه بیش از وقت اضافه نگذشته بود که ملی‌پوشان آلمان دروازه حریف را گشودند. آندره شورله (راست در تصویر)، مهاجم آلمان که در نیمه دوم به بازی تیمش جان و تحرکی تازه داده بود، در پی دریافت پاسی از توماس مولر توپ را با پشت پا وارد دروازه الجزایر کرد.

شادی آندره شورله، مهاجم آلمان از به ثمر رساندن گل تیمش مقابل الجزایر. شورله که در خدمت باشگاه چلسی است، تا کنون ۳۶ بار پیراهن تیم ملی فوتبال آلمان را بر تن کرده است. گل او مقابل الجزایر چهاردهمین گل ملی او محسوب می‌شد.

ملی‌پوشان الجزایر که به ویژه در نیمه نخست این دیدار خوش درخشیده و در نیمه دوم هم معدود فرصت‌هایی برای باز کردن دروازه آلمان داشتند، در نیمه دوم وقت اضافه نهایت سعی خود را کردند تا گل را جبران کنند. تصویر: تلاش ژروم بوآتنگ (چپ)، مدافع آلمان برای دفع یکی از حملات سبزپوشان الجزایر.

در واپسین دقایق این دیدار بود که آلمان برای دومین بار دروازه حریف را باز کرد. مسعود اوزیل، هافبک تکنیکی آلمان ۲ دقیقه مانده به پایان بازی توپ را درون دروازه الجزایر جای داد و فریاد شادی هواداران آلمان را برانگیخت.

شادی آلمانی‌ها لحظاتی بیش طول نکشید، چرا که الجزایر به سرعت پاسخ این گل را داد. جابو، ملی‌پوش الجزایر با باز کردن دروازه آلمان بار دیگر به این بازی هیجان بخشید. داور اما لحظاتی بعد سوت پایان را زد تا آلمان با پیروزی ۲ بر یک مقابل الجزایر به دور بعد صعود کند. تصویر: شادی مانئول نویر، دروازه‌بان آلمان که با واکنش‌های درخشان خود سهم بزرگی در پیروزی تیمش داشت.

ملی‌پوشان آلمان در دور یک‌چهارم نهایی به مصاف تیم ملی فرانسه خواهند رفت که در نخستین دیدار روز دوشنبه (۳۰ ژوئن) با نتیجه ۲ بر صفر از سد نیجریه گذشت. تصویر: شادی هواداران تیم ملی فوتبال آلمان از صعود ملی‌پوشان این کشور به جمع هشت برتر دنیا.

ملی‌پوشان آلمان بجز نخستین دوره جام جهانی در سال ۱۹۳۰ در اروگوئه، و چهارمین دوره (۱۹۵۰ برزیل - پس از جنگ جهانی دوم)، در تمام دوره‌های این رقابت‌ها تا کنون حضور داشته‌اند. ۳ قهرمانی، ۴ نایب‌قهرمانی، ۳ مقام سوم و یک مقام چهارمی، دست‌آوردهای آلمان در رقابت‌های یادشده بوده‌اند. ۱۳ ملی‌پوش تا کنون از دروازه تیم ملی فوتبال آلمان در جام‌های جهانی دفاع کرده‌اند. تصویر: مانوئل نویر، دروازه‌بان کنونی آلمان.

ویلیبالد کرِس نخستین دروازه‌بان تاریخ آلمان بود که در اولین حضور تیم این کشور در جام جهانی (۱۹۳۴) درون دروازه ایستاد. تیم آلمان در این رقابت‌ها تا نیمه‌نهایی پیش رفت، اما در پی اشتباهات دروازه‌بانش ۳ بر یک از ملی‌پوشان چک شکست خورد. روزنامه‌ی ورزشی "کیکِر" در آن زمان نوشت: «اگر دروازبان دیگری داشتیم، پیروز می‌شدیم». همین موضوع پایانی بر حضور کرِس در دروازه‌ی آلمان پس از تنها ۱۶ بازی ملی بود.

در بازی رده‌بندی جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا، هانس یاکوب در دروازه‌ی آلمان ایستاد. او کار خود را به خوبی انجام داد و آلمانی‌ها بدین ترتیب با شکست ۳ بر ۲ اتریش، در نخستین حضور خود در جام جهانی به مقام سوم جهان رسیدند. جالب این‌که عمر حضور یاکوب در تیم ملی هم چندان به درازا نیانجامید.

هیتلر در آستانه‌ی جام جهانی ۱۹۳۸ به "زپ" هربرگر، مربی وقت آلمان، دستور داد که از بازیکنان اتریشی که کشورشان در آن زمان به خاک آلمان اضافه شده بود، هم در ترکیب تیم ملی استفاده کند. هربرگر به دستور "پیشوا" ترکیبی ۶ به ۵ از فوتبالیست‌های دو کشور را برگزید. در این میان، قرعه در دروازه به نام رودولف رافتل اتریشی افتاد که جانشین یاکوب شود. البته رافتل نیز دوران خوشی را تجربه نکرد و ۴ بازی ملی انجام داد.

در جام جهانی ۱۹۵۴ سوئیس تونی تورک در دروازه آلمان جای داشت؛ دروازه‌بانی که در "شگفتی بِرن"، نخستین قهرمانی آلمان در جهان، شریک بود و به یک اسطوره بدل شد. مجارستان که در دور مقدماتی همین رقابت‌ها آلمان را ۸ بر ۳ از پیش رو برداشته بود، در فینال ناباورانه مغلوب ملی‌پوشان آلمان شد. قدرت دید تورک زبان‌زد بود، به گونه‌ای که او تنها به توپ‌هایی واکنش نشان می‌داد که مطمئن بود واقعا در چارچوب جای می‌گیرند.

در مورد دروازه‌بان‌ها معمولا می‌گویند: هرچه پیرتر، بهتر. البته این گزاره در مورد ولفگانگ فاریان صدق نمی‌کند. اوایل دهه ۱۹۶۰، آهنگ شتابان پیشرفت این دروازه‌بان آغاز شد که آن زمان عضو تیم باشگاهی "ت.اس.گ اولم ۱۹۴۶" بود. زِپ هربرگر، مربی وقت آلمان در جام جهانی ۱۹۶۲ شیلی، این دروازه‌بان ۲۱ ساله را به‌عنوان سنگربان نخست تیم ملی برگزید. موفقیت‌های او دو سال بعد و پس از ۱۰ بازی ملی به پایان رسید.

هانس تیلکووسکی چندان اهل حرکت‌های نمایشی نبود، در تیم باشگاهی بوروسیا دورتموند بازی می‌کرد و بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوتش آرامش‌، حتی در پرفشارترین بازی‌ها و جای‌گیری درست در چارچوب بود. تیلکووسکی در جام جهانی ۱۹۶۶ در انگلستان، سنگربان آلمانی‌ها بود؛ فینالی که در آن گل معروف "ویمبلی" به ثمر رسید و در پایان انگلستان با نتیجه ۴ بر ۲ آلمان را به زانو درآورد. او ۳۹ بازی ملی برای آلمان انجام داد.

سپ مایر (راست) تنها دروازه‌بان در تاریخ تیم ملی فوتبال آلمان است که پای ثابت سه دوره از مسابقات جام جهانی (۱۹۷۰، ۱۹۷۴ و ۱۹۷۸) بوده است. او با جای‌گیری‌های تیزبینانه، واکنش‌های سریع، شیرجه‌های شگفت‌انگیز، پرش‌های تماشایی و حرکات ناگهانی به دروازه‌بان شماره‌ی یک و بی‌چون‌وچرای آلمان تبدیل شد. هنرنمایی‌های او در فینال جام جهانی خانگی (۱۹۷۴) نیز سبب شد که آلمان با پیروزی ۲ بر یک مقابل هلند قهرمان شود.

هارالد (تونی) شوماخر نه در کنار زمین اهل سازش بود و نه داخل زمین. تیم ملی آلمان نایب‌قهرمانی‌های خود در جام‌های جهانی ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ را مدیون اوست که در آن زمان در تیم کلن بازی می‌کرد. خطای خشن او روی باتیستون، فوتبالیست فرانسوی در سال ۱۹۸۲ نیز در خاطره‌ها ماندگار شد. شوماخر به دلیل مطالبی که در کتابش "سوت پایان" نوشته بود، در سال ۱۹۸۷ از تیم ملی کنار گذاشته شد. او ۷۶ بازی ملی برای آلمان انجام داد.

آندریاس کوپکه ۳۲ ساله بود که در پی خداحافظی بودو ایلگنر دروازبان شماره یک تیم ملی فوتبال آلمان شد. البته صبوری او ارزش داشت، زیرا آلمان به همراه او در جام ملت‌های اروپای ۱۹۹۶ قهرمان شد. در جام جهانی ۹۸ فرانسه موفقیت‌ها چندان چشمگیر نبودند: تیم آلمان در یک‌چهارم نهایی از دور رقابت‌ها کنار رفت. کوپکه در حال حاضر، مربی‌گری دروازبانان تیم ملی آلمان را بر عهده دارد. او ۵۹ بازی ملی برای آلمان انجام داد.

تیم ملی آلمان در سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ هم دروازه‌بان اول خود را از تیم اف ث کلن گرفت: بودو ایلگنر، دروازبانی آرام اما با واکنش‌های سریع بود. او خارج از مستطیل سبز، انسان تک‌رویی بود و به‌ندرت مصاحبه می‌کرد. او در سال ۹۰ به همراه آلمان قهرمان جهان شد. مرحله یک‌چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا آخرین حضور ایلگنر در دروازه‌ی تیم ملی فوتبال آلمان بود. ایلگنر ۵۴ بار برای تیم ملی آلمان به میدان رفت.

الیور کان که یکی از بهترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال محسوب می‌شود، ۸۶ بار برای تیم ملی فوتبال آلمان به میدان رفت. «اگر زیاد زحمت نمی‌کشیدم یک دروازبان خوب می‌شدم، اما من می‌خواستم دروازبانی عالی باشم». اولیور کان این جمله را در باره‌ی خودش گفته است. کان در جام جهانی ۲۰۰۲ ژاپن یکی از بهترین‌های تیمش بود. ملی‌پوشان آلمان در آن دوره از بازی‌ها در فینال مغلوب برزیل شدند.

یِنس له‌مان هم مانند آندریاس کوپکه سال‌های طولانی دروازبان شماره دوی تیم ملی بود. از قضا پیش از بازی خانگی در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان بود که یورگن کلینس‌مان مربی، این دروازبان ۳۶ ساله‌ی تیم آرسنال انگلستان را به اولیور کان ترجیح داد. له‌مان پس از مهار دو ضربه پنالتی در دیدار یک‌چهارم نهایی مقابل آرژانتین، لقب "استاد مهار پنالتی" را از آن خود کرد. وی پس از جام ملت‌های اروپای ۲۰۰۸ تیم ملی را وداع گفت.

مانوئل نویر که بسیاری‌ها او را در حال حاضر بهترین دروازه‌بان جهان می‌دانند، سنگربانی دروازه آلمان را در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی بر عهده داشت و در جام ۲۰۱۴ برزیل نیز دروازه‌بان شماره یک است. نویر با پا هم بر روی توپ تسلط دارد. پرتاب‌های بلند با دست تا میانه‌های زمین از دیگر ویژگی‌های مانوئل نویر است. این توانایی به تغییر جهت سریع بازی، هنگامی که آلمانی‌ها صاحب توپ می‌شوند، کمک بسیاری می‌کند.