رئيس جمهوری ایالات متحده آمریکا به مدت چهارسال به طور مستقیم انتخاب می‌شود. او حق شرکت در انتخابات ریاست جمهوری را تنها در دو نوبت دارد. رئيس جمهوری به عنوان عالی‌ترین مقام سیاسی کشور و رئیس قوه مجریه هم‌زمان رهبری کشور و دولت را در اختیار دارد. او موظف به اجرای قوانین مصوب کنگره آمریکا است. حدود چهار میلیون نفر در خدمت قوه مجریه آمریکا هستند.

قوه مجریه آمریکا به رهبری رئیس‌جمهور در هماهنگی با دو قوه دیگر این کشور، یعنی قوه قانون‌گذاری و قوه قضائیه عمل می‌کند. رئیس‌جمهور حق تعیین وزیران، سفیران، درخواست بخشش و عفو محکومان را دارد، اما قضات دیوان عالی این کشور با موافقت سنای آمریکا تعیین می‌شوند. موافقت کنگره کنترلی است بر فعالیت‌های رئیس جمهور در این موردها.

رئیس‌جمهور در "سخنرانی در باره شرایط ملی" کنگره را در جریان تصمیم‌گیری‌های مربوط به سرنوشت کشور قرار می‌دهد. او گرچه در این سخنرانی به قوانینی که باید تصویب شوند اشاره نمی‌کند، اما موضوع‌هایی را معرفی می‌کند که به نظرش پراهمیت هستند و باید در کنگره به تصویب برسند.

رئیس‌جمهور می‌تواند با پیش‌نویس قوانین مخالفت کند. کنگره اما این حق را دارد که پیش‌نویس وتو شده توسط رئیس‌جمهور را دوباره مطرح کند. برای تایید مجدد همین پیش‌نویس موافقت دو-سوم نمایندگان هر دو نهاد قانون‌گذاری، یعنی مجلس نمایندگان و سنای آمریکا ضروری است. روسای جمهور آمریکا تاکنون ۱۵۰۰ پیش‌نویس قانون را وتو کرده‌اند و تنها ۱۱۱ مورد آنها موفق به گرفتن تایید دو-سوم نمایندگان کنگره شده‌اند.

قانون اساسی و احکام دادگاه عالی آمریکا به طور دقیق حد و مرز قدرت و اختیارات رئیس‌جمهور را در ایالات متحده آمریکا مشخص نمی‌کنند. وتوی روسای جمهوری آمریکا می‌تواند به راحتی پیش‌نویس یک قانون را ناکارا کند.

رئیس‌جمهوری می‌تواند با دستورالعمل‌هایی وظایف کارمندان دولت را مشخص کند. این دستورالعمل‌ها (Executive Orders) که هیچ کس زیر آنها را امضا نکرده، برای کارمندان دولت حکم قانون را دارند. البته دادگاه‌ها می‌توانند برخی از این دستورالعمل‌ها را ناکارا سازند و کنگره نیز این حق را دارد که قوانینی مخالف همین دستورالعمل‌ها به تصویب برساند.

رئیس جمهور می‌تواند موافقت‌نامه‌هایی با کشورهای دیگر منعقد کند. مجلس سنای آمریکا باید این موافقت‌نامه‌ها را با دو-سوم آرا تصویب کند. روسای جمهوری آمریکا برای دور زدن تصویب این موافقت‌نامه‌ها توسط مجلس سنای آمریکا، نام موافقت‌نامه ‌را از روی این قراردادها برداشته و به آنها "توافق اجرایی" (Executive Agreements) می‌گویند. در چنین حالتی دیگر موافقت کنگره آمریکا با آن ضروری نخواهد بود.

فرماندهی کل نیروهای مسلح و نیروهای شبه‌نظامی در دست رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا است. اما اعلان جنگ و صلح از اختیارات کنگره است. آنچه مشخص نیست این نکته است که رئیس‌جمهور تا چه حد بدون تایید کنگره، اختیار ارسال سربازان کشور را به مناطق جنگی دارد. در عمل پرزیدنت آمریکا تا زمانی که کنگره مخالفتی نکرده، به اقدامات خود ادامه می‌دهد.

در صورتی که رئیس جمهور آمریکا از موقعیت خود سوءاستفاده کند یا مرتکب خطا و بزهکاری شود، مجلس نمایندگان می‌تواند او را استیضاح کند. در تاریخ آمریکا تنها دو رئیس جمهور استیضاح شده‌اند و استیضاح در هر دو بار ناموفق بوده است. راه حل بهتر برای متوقف کردن برنامه‌های رئیس جمهور، جلوگیری از تصویب بودجه پیشنهادی او از سوی کنگره است.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور آینده ایالات متحده آمریکا پس از رایزنی حالا تقریبا تمامی کاندیداهای پست وزارت در کابینه و همچنین دیگر پست‌های کلیدی دولت خود را معرفی کرده است. در یک نگاه می‌توان گفت که افراد مورد نظر او اکثرا "مرد، سفیدپوست، پولدار، غیرسیاسی و سالمند" هستند.

مایک پنس (Mike Pence) نامزد پست معاون رئیس جمهور شده است. او از معدود افراد تیم ترامپ است که تجربه سیاسی دارد. پنس ۱۲ سال نماینده مجلس بوده و از سال ۲۰۱۳ فرماندار ایالت ایندیانا شده است. خودش می‌گوید: «من با این مراتب مسیحی، محافظه‌کار و جمهوریخواه هستم».

رکس تیلرسون (Rex Tillerson) کاندیدای وزارت خارجه، تجربه دیپلماتیک ندارد. رئیس ۶۴ ساله‌ی هیئت مدیره کنسرن نفتی اکسون موبیل، رابطه بسیار خوبی با روسیه دارد و از پوتین "مدال دوستی" گرفته است.

جف سشنز (Jeff Sessions) کاندیدای وزارت دادگستری شده است. سناتور ایالت آلاباما متولد سال ۱۹۴۶ است. او خواستار کنترل شدید مهاجرت است. ۳۰ سال پیش یک اتهام راسیستی به او باعث شد که نتواند به مقام قاضی فدرال دست یابد. او به یکی از همکارانش گفته است: «کوکلوس‌کلان‌ها تا موقعی که فهمیدم گراس می‌کشند، برایم خوب بودند».

جمیز متیس (James Mattis) کاندیدای وزارت دفاع شده است. این ژنرال بازنشسته نیروی تفنگدار دریایی متولد سال ۱۹۵۰ است. او که با نام مستعار "سگ هار" شناخته شده، بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ فرمانده ستاد فرماندهی مرکزی ارتش آمریکا بوده است. انتخاب او به عنوان وزیر دفاع منوط به اجازه مجلس سنا است، زیرا ژنرال‌های بازنشسته به مدت ۷ سال اجازه تصدی هیچ پستی را ندارند.

جان کلی (John Kelly) کاندیدای وزارت امنیت داخلی شده است. او متولد ۱۹۵۰ و ژنرال بازنشسته سپاه تفنگداران دریایی و همچنین فرمانده سابق "فرماندهی منطقه جنوب" بوده است. او یک پسرش را در جنگ افغانستان از دست داده است.

بن کارسون (Ben Carson) که جراح بازنشسته مغز و اعصاب است، کاندیدای وزارت مسکن و شهرسازی شده است. او رقیب انتخابات درون‌حزبی در برابر دونالد ترامپ بود. دیدگاه‌های به شدت محافظه‌کارانه‌ی او نظرها را به خود جلب کرده است. کارسون "رفرم دولت اوباما در سیستم بیمه درمانی را بدترین چیز بعد از برده‌داری در آمریکا" خوانده است.

بتسی دیواس (Betsy DeVos) متولد ژانویه ۱۹۵۸ و کاندیدای وزارت آموزش است. او طرفدار خصوصی‌سازی سیستم آموزشی است. بتسی دیواس که با "دیک" پسر ریچارد دیواس، میلیاردر آمریکایی ازدواج کرده چند سال مسئولیت حزب جمهوری‌خواه را در ایالت میشیگان برعهده داشته و هر سال کمک‌های مالی هنگفتی به حزب جمهوریخواه می‌کند.

ویلبر راس (Wilbur Ross) بانکدار و سرمایه‌گذار ۷۹ ساله کاندیدای وزارت اقتصاد شده است. او ثروت میلیاردی‌اش را با خرید شرکت‌های رو به ورشکستگی در صنایع فولاد و زغال‌سنگ و تقسیم و فروش آن‌ها به دست آورده است. او که ترامپ را در مبارزه انتخاباتی همراهی می‌کرد، معتقد است: "آمریکا به یک برنامه رادیکال و نو نیاز دارد".

استیون منوچین (Steven Mnuchin) کاندیدای وزارت خزانه‌داری متولد سال ۱۹۶۲ و از جوان‌ترین اعضای تیم ترامپ محسوب می‌شود. پدر او بانکدار و از شرکای موسسه مالی گلدمن ساکس بود که با کمک‌های دولتی از ورشکستگی نجات یافت. او میلیون‌ها دلار ثروت خود را در بازار سهام و در گلدمن ساکس به دست آورده و در عرصه تولید فیلم در هالیوود نیز سرمایه‌گذاری می‌کند.

اندی پوزدر (Andy Puzder) کاندیدای وزارت کار متولد سال ۱۹۵۰ است. او مدیر عامل رستوران‌های فست‌فود زنجیره‌ای کارلز جونیور و هاردیز در سراسر جهان است. کاندیدای وزارت کار به کارگران زیاد نزدیک نیست و مخالف افزایش میزان حداقل دستمزد است.

ایلین چائو (Elaine Chao) سیاستمدار جمهوری‌خواه تایوانی آمریکایی و متولد مارس ۱۹۵۳ است که کاندیدای تصدی وزارت حمل و نقل شده است. او قبلا در کابینه جورج بوش، وزیر کار بود. ایلین چائو با میچ مکانل ازدواج کرده که اکنون رئیس فراکسیون جمهوریخواهان در مجلس سنا است.

تام پرایس (Tom Price) جراح اورتوپدی، سیاستمدار، نماینده حوزه انتخابیه ششم جورجیا از حزب جمهوری‌خواه برای تصدی وزارت بهداشت کاندید شده است. او از سال ۲۰۱۲ وارد مجلس نمایندگان آمریکا شده و یک سال است که ریاست کمیسیون بودجه را برعهده گرفته است.

نیکی هیلی (Nikki Haley) متولد سال ۱۹۷۲ و جوان‌ترین عضو تیم ترامپ است. او قرار است سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد شود. نیکی هیلی از سال ۲۰۱۱ به عنوان فرماندار کارولینای جنوبی فعالیت می‌کند. والدین او مهاجرانی از پنجاب، هند بودند.

رینس پریبس (Reince Priebus) هم متولد مارس ۱۹۷۲ است و از اعضای جوان تیم ترامپ محسوب می‌شود. این وکیل و سیاستمدار یونانی‌تبار و مسیحی ارتدکس است که پس از ورود ترامپ به کاخ سفید ریاست تشکیلات کاخ ریاست جمهوری را به عهده می‌گیرد. او اکنون ریاست کمیته ملی جمهوریخواهان را بر عهده دارد.

مایک پمپئو (Mike Pompeo) متولد دسامبر سال ۱۹۶۳ است و از سال ۲۰۱۱ به عنوان نماینده کانزاس در مجلس حضور دارد. او برای به عهده گرفتن ریاست سازمان سیا نامزد شده است. او عضو جنبش "تی‌پارتی"، عضو انجمن ملی اسلحه و مخالف بستن بازداشتگاه گوانتانامو است.

مایک فلین (Mike Flynn) متولد دسامبر ۱۹۵۸ سپهبد بازنشسته نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا است. او (عکس به همراه پسرش) قرار است به عنوان مشاور امنیت ملی دونالد ترامپ فعالیت کند. او "اسلام را سرطان می‌داند" که "به عنوان ایدئولوژی سیاسی" خود را در "پشت واژه دین مخفی کرده است".

اسکات پرویت (Scott Pruitt) وکیل متولد ماه مه ۱۹۶۸ نامزد ریاست اداره حفاظت محیط زیست شده است. او از سوی ایالت اوکلاهاما علیه برنامه انرژی پاک (Clean Power Plan) بارک اوباما شکایت کرد. پرویت در سال ۲۰۱۴ ریاست ائتلاف کنسرن‌های انرژی را در مخالفت با برنامه اقلیمی اوباما بر عهده داشت. او و ترامپ به دخیل بودن انسان در تغییرات اقلیمی باور ندارند.