دویچه وله: فوتبال زنان یکصد و پانزده سال قدمت دارد، اگرچه شاید یکی‌ـ دو دهه باشد که این ورزش را جدی می‌گیرند. در دهه‌های بعد از جنگ جهانی دوم هم مخالفت‌های شدید از طرف پزشکان و صاحب‌نظران وجود داشت که معتقد بودند، خانم‌ها از لحاظ ساختار بدنی این قابلیت و توانایی را ندارند که فوتبال بازی کنند. حتا ادعا می‌شد که خانم‌ها ممکن است بر اثر فوتبال‌بازی‌کردن نازا شوند. به نظر شما این ادعاها و مخالفت‌ها با توجه به آگاهی و اطلاعات امروز ما اصلا قابل قبول هستند؟

احمد نقوی: البته این ادعاها و این نظریه‌های علمی الان دیگر هیچ خریداری ندارند. معمولا اینطور است که در دوره‌های مختلف این ادعاها را به شکل‌های مختلف می‌خواهند ثابت کنند. آنوقت‌ها که دیگر کسی قبول نمی‌کرد، دلایل به ظاهر علمی هم می‌آوردند و مثلا بحث نازایی را مطرح می‌کردند. ولی الان دیگر کسی به‌صورت جدی به این مسئله برخورد نمی‌کند و فکر نمی‌کنم پزشکی یا صاحب‌نظری باشد که هنوز معتقد باشد که ورزش و به‌خصوص فوتبال که در مقایسه با ورزش‌های رزمی خیلی نرمتر است، ممکن است مثلا به سلامتی زنان صدمه بزند.

دویچه وله: یکی از دلایلی هم در مخالفت با فوتبال زنان مطرح می‌شد، بعد زیباشناختی قضیه است که مثلا فوتبال‌بازی‌کردن خانمها حتا یکجوری مضحک به‌نظر می‌آید!

احمد نقوی: من فکر می‌کنم این طبیعی ا‌ست، تحمل هر چیز جدیدی برای خیلی‌ها مشکل است و به‌خصوص عرصه‌هایی وجود دارد که واقعا عرصه‌های مردانه تلقی می‌شود، مثلا همین فوتبال، یا فوتبال آمریکایی و وقتی زنان وارد این عرصه‌ها می‌شوند، مقاومت خیلی جدی می‌شود و در وهله‌ی اول به نظر مسخره می‌آید. ولی در درازمدت همه اینها حل می‌شود.

دویچه‌وله: یکی از مسایل جالب این بود که وقتی فدراسیون فوتبال آلمان فوتبال زنان را به رسمیت شناخت، یک سری اعمال نفوذها هم انجام داد. به این معنی که می‌گفت مثلا خانمها اجازه ندارند ضربه‌ی سر بزنند یا بجای دو نیمه‌ی ۴۵ دقیقه‌ای، دو نیمه‌ی ۳۰ دقیقه‌ای باید بازی کنند. آیا به نظر شما قوانین یا قواعدی در فوتبال هست که لازم باشد آدم در مورد فوتبال زنان تغییر بدهد، وقت را کم کند، دروازه را کوچکتر کند یا امثال این؟

احمد نقوی: به نظر من نه. به این کارها اصلا احتیاجی نیست. من فکر می‌کنم، پذیرش این مسائل به مرور زمان نیاز دارد. همان موقعی هم که در فوتبال آلمان این صحبت‌ها می‌شد، واقعا این نظر همین بود و همینطور که گفتم این نظر دید مردهاست، یعنی نظر مردها این بود که خانم‌ها نمی‌توانند ۹۰ دقیقه بازی کنند و الان ثابت شده است که خیلی هم بهتر می‌توانند بازی کنند. و... من نمی‌دانم اگر واقعا تیم فوتبال زنان آلمان در مقابل تیم فوتبال مردان بنگلادش یا تیم پاکستان بازی کند، کدامیک برنده می‌شود. حتما اینطور نیست که مردها می‌برند. یعنی بستگی به سطح فوتبال و جای ورزش در این کشورها دارد.

دویچه‌ وله: به نظر شما فوتبال زنان نمی‌تواند به این خاطر از فوتبال مردان جذابتر باشد که خب کمتر خشن است، خطای سنگین در آن کمتر دیده می‌شود و بازی کلاً روان‌تر انجام می‌گیرد؟

احمد نقوی: البته خود این خیلی بحث جالبی ا‌ست و در روزنامه‌های آلمان هم می‌بینیم که مفصلا به آن پرداخته می‌شود که آیا واقعا فوتبال بستگی به خصلت جنس‌ها دارد یا بستگی به سطح آن. من فکر می‌کنم اگر فوتبال کشورهای مختلف را با هم مقایسه کنید، کشورهایی مثل آلمان، سوئد و نروژ و آمریکا که سطح فوتبالشان بالاست می‌بینید که خیلی جنگنده‌تر و خشن‌تر هستند از تیم‌های دیگری مثل تیم‌های آفریقایی و آسیایی. بنابراین فکر می‌کنم این مسئله بیشتر به سطح فوتبال ربط دارد. یعنی ربطی به این ندارد که زنان حتما آرام‌تر و نرم‌تر بازی می‌کنند. فکر می‌کنم بستگی به سطح و بستگی به تعداد مسابقاتی دارد که در سال انجام می‌دهند و همینطور بستگی به آمادگی بدنی و تغذیه دارد. این چیزها خیلی تاثیرگذارند.

دویچه ‌وله: به نظر شما فوتبال زنان در جهان به‌خصوص در دهه‌ی اخیر چه سیری را پشت سر گذاشته؟

احمد نقوی: مهمتر از همه آن است که سازماندهی شده. یعنی این چیزی که قبلا به‌صورت تک تک وجود داشت و به‌عنوان یک چیز تفریحی خانوادگی آخر هفته بود، الان تبدیل به سیستم سازماندهی شده تبدیل گردید و می‌بینیم که طبق معمول کشوری که از همه‌جای دنیا سیستم سازماندهی ورزشی‌اش بهتر است، آلمان، تیم فوتبال زنانش هم جزو بهترین تیم‌های فوتبال شده است.

دویچه وله: نگاهی هم بیندازیم به فوتبال زنان در ایران. پیش از انقلاب هم ظاهرا فوتبال زنان وجود داشت، می‌توانید یک مقدار راجع به این مسئله بیشتر توضیح بدهید!

احمد نقوی: آن زمان فوتبال زنان به این شکل وجود نداشت. چند تیم فوتبال بود و تنها تیمی که من خوب یادم هست که جزو یک باشگاه بود، باشگاه استقلال «تاج سابق» بود که اینها فوتبال زنان داشتند. ولی آن موقع هم اینطوری بود و زنانی که فوتبال بازی می‌کردند، یا از خویشاوندان خود فوتبالیست‌های مرد بودند یا از کسانی که دوروبر تیم‌های فوتبال بودند. یعنی به ‌صورت جدی نبود. ولی خب همانطور که اشاره کردم، آنوقت‌ها خانم‌ها خیلی مشکل داشتند برای اینکه باید علیه خیلی تهمت‌ها هم می‌جنگیدند و نه فقط فوتبال. خانم‌هایی که فوتبال بازی می‌کردند، با چشم خیلی بد به آنها نگاه می‌کردند. البته این مسئله کلا شامل زنان ورزشکار می‌شد. من یادم هست ورزشکاران زنی که ما آن‌موقع داشتیم، اکثرا می‌گفتند که پدر و مادر ما رویشان نمی‌شود به در و همسایه بگویند که دختر ما بسکتبالیست یا والیبالیست و یا فوتبالیست است. یعنی یواشکی می‌رفتند تمرین، حتا قبل از انقلاب. می‌خواهم بگویم که این مسئله اصلا ربطی به مذهب و غیرمذهب ندارد. چون چیزی که الان توی ایران هم بحثش هست، همانطور که خودتان می‌دانید، با انواع واقسام سعی می‌شود که فوتبال زنان را یکجوری غیراسلامی و غیرشرعی و این چیزها جلوه بدهند، در حالیکه قبل از انقلاب هم من یادم هست که این داستان‌ها وجود داشت. این مسئله‌ای است که بستگی به سطح رشد جامعه دارد.

دویچه وله: الان علاقه خانم‌ها به فوتبال در ایران افزایش پیدا کرده است. یکی از مسایل، بازی کردن فوتبال با پوشش اسلامی است. آیا این مسئله، خطر مصدومیت را بالا نمی‌برد؟

احمد نقوی: راستش نمی‌شود دقیق گفت که مصدومیت بیشتر می‌شود یا نه. ولی چیزی که صد درصد می‌شود گفت این است که روی قابلیت‌شان تاثیر منفی می‌گذارد. یعنی من چون خودم ورزش می‌کردم و فوتبال بازی می‌کردم، می‌دانم که لباسی که آدم تنش هست، چقدر تاثیر دارد. ما وقتی با گرمکن یا پوششی سنگین ورزش یا فوتبال بازی می کنیم، به مراتب تحرکمان کمتر است تا وقتی که لباس مناسب داشته باشیم. ولی فکر می‌کنم برای خانمها این لباس و اینها کمترین مشکل است، مشکل اصلی قضیه همان جامعه است که این را نمی‌پذیرد و خانواده‌ها هستند که مشکل ایجاد می‌کنند، وگرنه خانم‌ها حاضرند با همان لباس‌ها هم بازی کنند، ولی به شرطی که واقعا در جامعه پذیرفته شوند و لیگ داشته باشند و توی استادیوم بتوانند بازی کنند.

مصاحبه‌گر: شهرام احدی

تحریریه: بهرام محیی