پدرو بازیگر است. او از لبنان گریخته است، چون لبنان جای امنی برای همجنسگرایان مبتلا به ویروس اچ آی وی محسوب نمی‌شود. پدرو می‌گویدٰ "یونان هم چندان بهتر از لبنان نیست". او از دغدغه‌هایش می‌گوید، از آینده، اینکه حتی اگر در یونان با درخواست پناهندگی‌اش موافقت شود، بازهم زندگی برایش بهتر نخواهد شد. او می‌افزاید: «در این جا کار نیست و زبان یونانی نیز زبان بسیار سختی است.»

مانار سال ۲۰۱۶ از سوریه گریخته و به یونان آمده است. او در حال یادگیری زبان یونانی است و به‌عنوان مترجم نیز در سازمان مردم‌نهاد "همبستگی اکنون" مشغول به کار است. مانار به خبرنگار دویچه وله می‌گوید: «اینجا آدم باید هم به گرفتاری‌های خودش برسد، هم به دیگران کمک کند.» و ادامه می‌دهد: «وقتی من برای کودکان یونان چشم‌اندازی برای آینده نمی‌بینم، چطور می‌‌توانم به آینده خودم در اینجا خوش‌بین باشم.»

فویوس از سال ۱۹۸۰ در یونان بسر می‌برد. او از سوریه گریخته و در یونان تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته حقوق به پایان رسانده است. فویوس اکنون در کانون پناهندگان "Alkyon" به‌عنوان مترجم کار می‌کند. او جدی‌ترین چالش اروپا را رشد ناسیونالیسم افراطی و تغییرات آب و هوا می‌داند. فویوس براین باور است که فقر و نکبت زمینه گرایش به ناسیونالیسم و افراطگرایی را فراهم می‌آورد.

۱۸ ماه پیش بود که صهیب از مناطق کردنشین عراق گریخت و به یونان آمد. او اکنون داوطلبانه به گروهی از پناهندگان کمک می‌کند، تا شاید بتواند کمک‌هایی را که در نخستین روزهای اقامت‌اش از سوی دیگران به او شد به نوعی جبران کند صهیب می‌گوید: «پس از جنگ جهانی دوم انسان‌های بی‌شماری داوطلبانه به بازسازی اروپا پرداختند. حال پیام من به کشورهای اروپایی این است: اروپایی بسازید که برای همه باشد.»

فهیمه، زنی از افغانستان است که از سال ۲۰۰۴ در یونان بسر می‌برد. او نیز به‌عنوان مترجم در کانون پناهندگان "Alkyone" مشغول به کار است. بزرگترین دغدغه فهیمه گروه‌های افراطی و نئو فاشیستی است. او در این باره می‌گوید: «در سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴ فاشیست‌ها در یونان به شدت قدرت گرفتند. به خاطر همین ما مجبور شدیم آتن را ترک کنیم. وضعیت اروپا هم به خاطر راست‌های افراطی هر روز بدتر خواهد شد. کاری نمی‌شود کرد.»

مالاز (نام مستعار) از سال ۲۰۱۶ تاکنون با خانواده‌اش در یونان زندگی می‌کند. پسران مالاز خیلی زود زبان یونانی را یاد گرفتند. به همین جهت مالاز قصد دارد در این کشور بماند. او به دویچه وله می‌گوید که وحشت‌اش از قدرت گیری راست‌های افراطی است و ادامه می‌دهد: «وضعیت در یونان دشوار است. اگر اروپا قصد دارد به پناهندگان کمک کند، پس می‌‌باید زمینه‌های اشتغال و آموزش آنان را فراهم آورد.»

باقر به‌عنوان دستیار در یک مهد کودک کار می‌کند. او از سال ۲۰۱۵ به یونان آمده است، اما به دلیل عدم هماهنگی سیاست مهاجرت اروپا هنوزهم در بلاتکلیفی به سر می‌برد. باقر می‌گوید: "هر انسانی به کار و مسکن نیاز دارد. اینجا خود یونانی‌ها بیکارند، دیگر چه برسد به ما". باقر با آنکه انسان خوشبینی است، اما باور ندارد که اروپا بتواند به پناهجویان و آوارگان کمک کند.

بیش از سه سال است که مجتبی به یونان آمده است. او در اینجا درس می‌خواند و آرزو دارد که یا فوتبالیست شود یا دندانپزشک. مجتبی نیز بزرگترین مشکل را افراط‌گرایی می‌داند و می‌گوید: «احزاب دست راستی هر روز قویتر می‌شوند و این اصلا برای اروپا خوب نیست. چون راست‌های افراطی چهره اروپا را مخدوش می‌کنند.»