جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۶ به خوآن مانوئل سانتوس، رئیس جمهور کلمبیا تعلق گرفت. این جایزه برای تلاش رئیس جمهور کلمبیا در راستای پایان بخشیدن به پنج دهه جنگ خونین داخلی با رزمندگان فارک به او اهدا می‌شود.

جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۵ میلادی به هیأت چهارگانه گفت‌وگوی ملی تونس رسید. کمیته صلح نوبل اعلام کرد، کوشش‌های هیأت یادشده در جهت برقراری دمکراسی در تونس پس از بهار عربی آن را موفق به دریافت این جایزه کرده است.

جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۴ به ملاله یوسف‌زی، دختر ۱۷ ساله پاکستانی و کایلاش ساتیارتی، فعال حقوق کودکان هند اهدا شد. این دو به خاطر فعالیت‌ها‌یشان برای تحقق حقوق کودکان این جایزه را دریافت کردند.

آکادمی علوم سوئد سازمان "بازدارندگی از به کارگیری جنگ‌افزارهای شیمیایی" را به دلیل "تلاش‌های گسترده خود برای از بین بردن سلاح‌های شیمیایی" شایسته دریافت جایزه نوبل صلح در سال ۲۰۱۳ دانست. این سازمان در سال ۱۹۹۷ تأسیس شد و بر اساس قراردادی جداگانه با سازمان ملل متحد همکاری دارد. وظیفه اصلی این سازمان نظارت بر اجرای کنوانسیون سازمان ملل در مورد سلاح شیمیایی در جهان است.

کمیته نوبل در اسلو در سال ۲۰۱۲ جایزه نوبل صلح را به اتحادیه اروپا اهدا کرد. پیشتر نیز نهادهای بین‌المللی موفق به دریافت نوبل صلح شده بودند. این جایزه به خاطر پیشبرد صلح و دموکراسی در اروپا به این نهاد اعطا شد.

کمیته نوبل سه فعال زن، الن جانسون-سیرلیف رئیس‌جمهور لیبریا، توکل کارمن از یمن و لیما گبووی فعال حقوق بشراهل لیبریا را برندگان نوبل صلح ۲۰۱۱ معرفی کرد. الن جانسون-سیرلف ۷۲ ساله، نخستین زن در قاره آفریقاست که به ریاست دولت رسیده است. توکل کارمن یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های مبارزات مردمی در یمن و از بنیانگذاران نهاد "روزنامه‌نگاران زن مستقل" این کشور است. لیما گبووی، اهل لیبریا فعال حقوق زنان است.

جایزه نوبل صلح سال ۲۰۱۰ میلادی به نویسنده چینی لیو شیائوبو تعلق گرفت. کمیته نوبل صلح او را به دلیل مبارزه‌ای طولانی و بدون خشونت برای حقوق اولیه انسان‌ها در چین شایسته دریافت این جایزه دانست.

باراک اوباما دسامبر ۲۰۰۹ در جریان بازدیدی کوتاه از اسلو، جایزه نوبل صلح را دریافت کرد. بسیاری از منتقدان بر این باور بودند رئیس‌جمهور آمریکا این جایزه‌ی غافلگیر‌کننده را بسیار زود و حتی به عنوان پیش‌پرداخت دریافت کرد. اوباما برنامه خود برای جهانی عاری از سلاح‌های اتمی را معرفی کرده اما هنوز آن را عملی نکرده است.

در سال ۲۰۰۸ به‌خاطر تلاش‌هایش در سه دهه برای برقراری صلح در جهان و حل مناقشات بین‌المللی موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شد

راجندرا پاچائوری، رئیس هیئت بین‌المللی تغییرات جوی سازمان ملل متحد و ال گور، معاون رئیس جمهور آمریکا در دوره بیل کلینتون، در سال ۲۰۰۷ به پاس مبارزات خود برای جلوگیری از تغییرات جوی جایزه نوبل صلح را دریافت کردند.

محمد یونس بنگلادشی که "بانک‌دار فقر" خوانده می‌شد همراه مسمات تسلیم بیگم، مدیر بانکی که او بنیان‌گذاری کرد سال ۲۰۰۶ جایزه نوبل صلح را دریافت کردند. این بانک به فقرا اعتبار مالی پرداخت می‌کرد. محمد یونس در این فاصله از پست خود کناره‌گیری کرده است. وی در بنگلادش شخصیتی مورد مناقشه به شمار می‌رود.

آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای و مدیر کل آن محمد البرادعی در سال ۲۰۰۵ جایزه نوبل صلح را از آن خود کردند.

وانگاری ماتای به عنوان نخستین زن آفریقایی سال ۲۰۰۴ موفق به دریافت نوبل صلح شد. این پروفسور کنیایی به پاس خدمات خود در زمینه توسعه، دموکراسی، صلح، مبارزه برای حقوق زنان و همچنین تلاش بی‌وقفه برای حفاظت از محیطز‌یست جایزه نوبل صلح را دریافت کرد. وانگاری ماتای که ۲۵ دسامبر ۲۰۱۱ درگذشت "مادر درختان" لقب گرفته بود

حقوق‌دان ایرانی، شیرین عبادی به عنوان نخستین زن مسلمان برای "شایستگی ویژه در خدمت به صلح" موفق به دریافت نوبل صلح سال ۲۰۰۳ شد. کمیته نوبل با اهدای این جایزه به شیرین عبادی تلاش وی برای دموکراسی، حقوق اولیه انسان‌ها، به ویژه حقوق زنان و کودکان در ایران را ارج نهاد.

جیمی کارتر، سی و نهمین رئیس‌جمهور آمریکا در سال ۲۰۰۲ از سوی آکادمی نوبل برنده جایزه صلح شناخته شد. اقای کارتر این جایزه را به پاس خدماتش برای یافتن راه‌حل‌های صلح‌آمیز برای بحران‌های بین‌المللی و پیشبرد دموکراسی و حقوق بشر در جهان دریافت کرد.

کمیته نوبل صلح جایزه سال ۲۰۰۱ را به طور مشترک به کوفی عنان و سازمان ملل متحد اهدا کرد.

کیم دای جونگ، رئیس‌جمهور سابق کره جنوبی در سال ۲۰۰۰ به خاطر سیاست‌های تنش‌زدایی در برابر کره شمالی جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.