پیش از تصویب قانون منع مشروبات الکلی در آمریکا، هیچ حکومت لیبرال دموکراتی در تاریخ سعی نکرده بود شهروندان خود را از نوشیدن مشروبات الکلی منع کند.

مجلس سنای آمریکا اما ۲۸ اکتبر سال ۱۹۱۹ اصلاحیه‌ای به قانون اساسی آمریکا افزود که توليد، فروش، حمل و نقل مشروبات الكلی، اعم از وارد يا صادر كردن آنها به منظور آشاميدن را ممنوع می‌کرد.

بر اساس این اصلاحیه هر خانه، ساختمان، کشتی یا وسیله نقلیه‌ای که از آن برای فروش، تولید یا ذخیره هر نوع نوشیدنی الکلی استفاده می‌شد، مختل نظم عمومی شناخته می‌شد و هر فردی که مسئول آن بود به پرداخت یک‌صد تا یک هزار دلار  جریمه نقدی یا ۳۰ روز تا یک سال زندان محکوم می‌شد.

مدت کوتاهی پس از تصویب این قانون، کارمندان اداره‌ای که تازه تأسیس شده بود، جمع‌آوری مشروبات الکلی در سراسر آمریکا را آغاز کردند. منع مشروبات الکلی سالن‌ها، کافه‌ها و رستوران‌های بسیاری را ورشکسته کرد و ده‌ها هزار فرصت شغلی در صنعت نوشیدنی آمریکا را از بین برد. 

با این حال هربرت هوور  نماینده جمهوری‌خواه که بعدها رئیس جمهور آمریكا شد از مدافعان این قانون بود. او معتقد بود که آمریکا داوطلبانه دست به یک حرکت اجتماعی و اقتصادی زده که انگیزه‌ای "متعالی" پشت آن است.

این انگیزه "متعالی" همان‌چیزی بود که مسیحیان سفیدپوست آمریکا ده‌سال برای رسیدن به آن تلاش کرده بودند. آنها خواستار منع مصرف مشروبات الکلی با هدف حمایت از خانواده و حفظ اخلاق در جامعه بودند.

این خواست اما انگیز‌ه‌های نژادپرستانه داشت. مسیحیان تندرو مهاجران اروپای شرقی، ایرلندی و ایتالیایی را "میخواره" می‌دانستند و خواستار منع مصرف مشروبات الکلی در شهرهای مهم ساحل شرقی آمریکا بودند.

دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید

همزمان در جنوب این کشور، سفیدپوستان در پی جمع کردن پاتوق‌های سیاه‌پوستان بودند و می‌دانستند که پلیس کاری به کار سفیدپوستان نخواهد داشت.

اما در شمال و شرق آمریکا همه سفید‌پوستان چنین اطمینانی نداشتند. با آغاز جنگ جهانی اول، فعالیت آبجوسازی‌ها که تقریبأ تمام آنها در دست مهاجران آلمانی بود، ممنوع شد.

آن‌‌زمان سیاست‌مداران با شعار نبرد با دشمنان: "آلمان، اتریش و الکل" تهیه نوشیدنی‌هایی را که بیش از نیم درصد الکل داشتند، ممنوع کردند. کافه‌های آبجوخوری‌ بسیاری پس از وضع این قانون، کار خود را تعطیل کردند.

اما نوشیدن مشروب در آمریکا تعطیل نشد. با وضع قانون منع مصرف مشروبات الکلی، بازار سیاه الکل و کافه‌های زیرزمینی که در آنها همه جور نوشیدنی پیدا می‌شد، رونق گرفت. تفاوت، حال در قیمت بود که چند برابر شده بود.

این بازار به سرعت به دست باندهای تبهکار افتاد و چهره‌های سرشناس مافیا مانند آل‌کاپون را به ثروتی افسانه‌ای رساند.

فعالیت این تبهکاران که بدون همکاری پلیس و سیاستمداران محلی رشوه‌خوار ممکن نبود، عرضه غیرقانونی الکل را تا پایان دهه ۲۰ میلادی به سومین صنعت سودآور ایالات متحده آمریکا پس از فولاد و نفت تبدیل کرد.

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

تا سال ۱۹۳۲ که اصلاحیه منع مصرف مشروبات الکلی با تصویب یک اصلاحیه دیگر در قانون اساسی آمریکا لغو شد، مصرف نوشیدنی‌های الکلی در جامعه آمریکا به بالاترین سطح خود رسیده بود.

این قانون فصل نامأنوسی در تاریخ آمریکا بود که رابطه شهروندان و حکومت این کشور را به شدت تحت تأثیر قرار داد.

بسیاری از شهروندان آمریکا به دلیل نقض این قانون، برای نخستین‌بار در زندگی‌شان با حکومتی سروکار پیدا کردند که نیروهای اجرایی آن خودسر، فاسد و ناکارآمد بودند. این تجربه تأثیری پایدار در اعتماد شهروندان آمریکا به ساختارهای حکومتی داشت.