بشنوید: مصاحبه با منصور بهرامی

دویچه‌وله: آقای بهرامی، سال ۲۰۱۲ میلادی، سالی مهیج و پراتفاق برای تنیس جهان بود. از دیدگاه شخصی خودتان، دنیای تنیس را در این سال چطور دیدید؟

منصور بهرامی: فکر می‌کنم سال خیلی خوبی برای تنیس بود. یکی این‌که کسی فکر نمی‌کرد که راجر فدِرِر دوباره برگردد و باز دوباره برای چندین ماه نفر اول بشود. من خودم با دو سه نفر شرط بسته بودم که فدِرِر مقام اولش را پس خواهد گرفت. البته الان می‌بینیم که جکوویچ باز برگشته و نفر اول دنیا است. این یکی از اتفاق‌های خیلی خوب برای فدِرِر بود. یعنی به همه نشان داد که هنوز حرف آخرش را نزده و حتی من فکر می‌کنم که هنوز هم، البته کم‌تر از سال قبل، ولی امکان این‌که باز به مقام اولی برگردد، وجود دارد. دومین مسئله این بود که رافائل نادال متأسفانه به خاطر مجروح بودن زانویش دردسر دارد و امیدوارم که به زودی این مسئله حل بشود و او باز به تنیس برگردد. برای تنیس خیلی مهم است که نادال در مسابقات باشد.
برای مسابقات خانم‌ها هم که می‌دانید که در هر مسابقه‌ای، هرکسی می‌تواند اول بشود. ولی باز دیدیم که سِرِنا ویلیامز نشان داد که اگر بخواهد، مرتب بازی کند و در تمام بازی‌ها حضور داشته باشد، به راحتی می‌تواند باز مقام اول را داشته باشد. مسئله‌ی خواهرهای ویلیامز این است که کم‌تر بازی می‌کنند، تمام مسابقات را بازی نمی‌کنند و سالی بیشتر از ۹ هفته بازی نمی‌کنند. به همین دلیل بقیه‌ی بازیکنان هستند که مسابقات را ببرند.

آیا به نظر شما، سلطه‌ی سِرِنا ویلیامز در تنیس زنان جهان قابل مقایسه با سلطه‌ی فدِرِر، نادال و جوکویچ در تنیس مردان جهان هست؟ و آیا تنیس‌بازان زن دیگری در پشت خط هستند که بتوانند به زودی جایگاه سِرِنا ویلیامز را به دست بیاورند؟

برای خانم‌ها، نه، من کسی را نمی‌بینم. اگر سرنا ویلیامز مثلاً سالی ۲۰ هفته بازی کند، به راحتی نفر اول دنیا خواهد بود و حتی اگر خواهرش ونوس ویلیامز هم بخواهد تمام مسابقات را بازی کند، او هم می‌تواند خود را به راحتی به چهار پنج مقام اول دنیا برساند. مسئله‌ی ویلیامزها این است که یک باره می‌بینید که مثلاً سه چهار ماه، اصلاً بازی نمی‌کنند و به دنبال حضور در جشن و مراسم تشریفاتی هستند.
ولی در ارتباط با مردها، سه چهارتای اول دنیا الان چندین سال است که همان‌جا هستند و زیاد عوض نمی‌شوند. تنها کسی که می‌تواند وارد چهارتای اول دنیا بشود، ممکن است دیوید شرر باشد. غیر از او من کس دیگری را نمی‌بینم که بتواند به این زودی‌ها، نادال یا جوکویچ یا فدِرِر یا اندی مورل را بیرون کند. مگر این‌که نادال مجروح باشد و نتواند مسابقات اوپن استرالیا را بازی کند و از مقام‌هایش دفاع کند.

به رقابت سه‌گانه در صدر تنیس مردان جهان میان جوکویچ، فدِرِر و نادال اشاره کردید. چطور شد که اصلاً جوکویچ توانست برگردد و سبقت موقت فدِرِر را دوباره متوقف کند؟

همان‌طوری که گفتم، من شرط بسته بودم که فدِرِر برخواهد گشت و مقام اولی‌اش را پس خواهد گرفت و همین‌طور هم شد. یکی از دلایلش این بود که جوکویچ سال قبل (سال ۲۰۱۱) تقریباً تمام مسابقاتی را که بازی کرده بود، همه را اول شده بود. یعنی برای این‌که نفر اول می‌ماند، باید تمام مسابقات را باز دوباره تکرار می‌کرد، که کاری تقریباً غیرممکن است. تنها کسی که می‌توانست این کار را بکند، آن هم چهار پنج سال پیش، راجر فدِرِر بود. که راجر فدِرِر، همان‌طوری که همه می‌دانند، بازیکنی است که یک استثنا است و فکر نمی‌کنم به این زودی بتوانیم استثنایی مانند راجر فدِرِر گیر بیاوریم.

از دیدگاه خصوصیات فنی، فدِرِر و جکوویچ چه شباهت‌ها و چه تفاوت‌هایی با هم‌دیگر دارند؟

از نظر فنی، به نظر من، استعداد و صادق بازی کردن راجر فدِرِر را کسی ندارد. از نظر فیزیکی و از نظر تند بودن و تیز بودن و دید چشم و این‌ها، فکر می‌کنم جوکویچ خیلی بازیکن قوی‌ای است و چون جوکویچ جوان‌تر هست و الان راجر فدِرِر دارد از نظر فیزیکی کندتر می‌شود، به همین دلیل، به نظر من، جکوویچ نفر اول است.

تنیس امروز جهان با تنیس دوران دهه‌ی هشتاد و نود میلادی که خودتان نیز در آن زمان فعال بودید و زمان فعالیت اشتفی گراف، بوریس بکر، مارتینا ناورا تیلوا و ایوان لندل بود، چه فرقی کرده است؟

به نظر من، تفاوتی که تنیس امروز با ۲۵ سال پیش دارد، یکی این است که تمام وسائل تنیس، مثلاً راکت‌ها و حتی توپ‌ها خیلی فرق کرده و تیزتر هستند. بعد بازیکن‌ها از نظر فیزیکی خیلی خیلی قوی‌تر و تیزتر هستند و همان‌طوری هم که می‌دانید، جایزه‌ی پولی آن قدر زیاد شده که دیگر تنیس بیزنس هم هست. بازی بازیکن‌های ۳۰ سال پیش، مثلاً بازی کسی مانند ایلی ناستاز یا حتی ناورا تیلوا، مثل یک بازی شطرنج بود. یعنی بیشتر با ریزه‌کاری‌ها همراه بود. الان بیشتر پاورتنیس است، بیشتر قدرت و از این حرف‌ها مطرح است. مثلاً سرنا ویلیامز وقتی با ۲۱۰-۲۱۵ کیلومتر سرو می‌زند، آن‌قدر قوی است که دیگران نمی‌توانند به راحتی در مقابلش بایستند.

شما فعالیت ارغوان رضایی، تنیس‌باز ایرانی- فرانسوی را نیز همیشه زیر نظر داشتید. اما ارغوان رضایی در طول سال اخیر اُفت محسوسی داشته است. چرا این بازیکن که استعداد بالایی داشت و در یک قدمی رسیدن به جمع ۱۰ تنیس‌باز زن برتر جهان بود، ناگهان چنین سقوطی کرد؟

متأسفانه من ارغوان رضایی را الان ماه‌هاست که ندیده‌ام. متأسفانه رتبه ارغوان در جدول رده بندی تنیس‌بازان جهان آن‌قدر پایین آمده که او را در مسابقات کم‌تر می‌بینیم. به همین دلیل من هم او را ندیده‌ام. برای او بیشتر از یکی دو سال فضای موقعیت دیگر باقی نمانده است که باز بتواند خود را به میان ۱۰ تا۲۰ نفر اول دنیا برگرداند. ولی وقتش خیلی کم است. باید هرچه می‌تواند با عجله برگردد.

حال، علیرغم این‌که ماه‌هاست که از نزدیک ارغوان رضایی را ندیده‌اید، چه برداشتی از دلیل اُفت او دارید؟

شاید گرفتاری‌های شخصی داشته باشد. دلیلش فکر می‌کنم همین بوده. به نظر من، جای ارغوان رضایی به راحتی در میان پنج نفر اول دنیا می‌توانست باشد. حالا گرفتاری‌های شخصی دارد یا ندارد، من زیاد در جریان آن نیستم.

آقای بهرامی، شما همچنان (بزنیم به تخته!) در جهان تنیس به طور فعال حضور دارید و در مسابقات شرکت می‌کنید. از برنامه‌های فعلی‌تان و وضعیت سلامتی‌تان برای‌مان تعریف کنید.

از نظر سلامتی، همان‌طور که می‌دانید، سن دارد بالا می‌رود. ولی امیدوارم که دو سه سال دیگر بتوانم بازی کنم، تا ۶۰ سالگی. ولی از نظر کاری، در مسابقات نمایشی زیادی شرکت می‌کنم. برای مسابقات نمایشی، همه جا آدم را دعوت می‌کنند. من به تازگی از جزایر موریس برگشتم. در آن‌جا بازی نمایشی با یانیک نوآ داشتم که متأسفانه زانویش آسیب دید. او را به بیمارستان بردیم و باید عمل بشود. الان هم که در این دوران کریسمس و سال جدید میلادی هستیم و من تا سوم، چهارم ژانویه کاری ندارم. ولی در پنجم ژانویه به آدلید در استرالیا می‌روم، بعد از آن در سنگاپور بازی می‌کنم و بعد به مسابقات اوپن استرالیا در ملبورن می‌روم.