سبز‌های آلمان، آنالنا بِربوک را برای احراز مقام صدارت اعظمی کاندیدا کردند. با اعلام این خبر آرای حزب سبزها افزایش یافت. طبق آخرین نظرسنجی در روز ۲۱ آوریل (اول اردیبهشت)، حزب سبزها با ۲۸ درصد بیش‌ترین آرا را به دست آورد و ائتلاف احزاب سوسیال‌مسیحی و دمکرات مسیحی با ۲۱ درصد به ترتیب در رتبه دوم، حزب سوسیال دمکرات با ۱۳ درصد در رتبه سوم و دمکرات‌های آزاد با ۱۲ درصد آرا در رتبه چهارم قرار گرفتند.

بیست سال بعد از جنبش سیاسی – اجتماعی دهه شصت در اروپا و آلمان، در ماه ژانویه سال ۱۹۸۰ در شهر کارلسروهه انجمن‌ها و شخصیت‌های طرفدار محیط زیست، جنبش صلح، چپ‌ نوین و جنبش ضد نیروی هسته‌ای گردهم آمدند و حزب جدیدی را با نام "حزب سبزها" بنیانگذاری کردند.

حزب سبزها از همان آغاز ساختار اجتماعی بسیار ناهمگونی داشت. از ژنرال بازنشسته ناتو "گرت باستین" گرفته تا هنرمندان نامداری چون "جوزف بویس" تا "اتو شیلی" وکیل مدافع اعضای "فراکسیون ارتش سرخ" (RAF)، جوانان سرکش، هیپی‌های بافتنی‌‌باف که طرفدار محیط زیست و مدافع حقوق همجنس‌گرایان و خارجی‌ها بودند و گاهی هم در پایان جلسات حزبی همراه با آبجو حشیشی دود می‌کردند.

گرچه در آغاز راه هیچ یک از احزاب کلاسیک آلمان این نیرو را جدی نگرفت، اما سه سال بعد، حزب سبزها در انتخابات سال ۱۹۸۳ با عبور از مرز ۵ درصد به مجلس سراسری آلمان (بوندس تاگ) راه یافت و ۲۸ نماینده به مجلس فرستاد. در آن زمان احزاب دمکرات‌مسیحی و سوسیال‌مسیحی بیش از ۴۸ درصد آرا و سوسیال‌دمکرات‌ها نیز بیش از ۳۸ درصد رای آورده بودند. (عکس: تبریک سخنگوی سبزها به هلموت کهل)

دیری نپایید که پای نمایندگان حزب سبزها به مجالس ایالتی نیز باز شد و در ایالت هسن در سال ۱۹۸۵ در دولت ائتلافی حزب سوسیال‌دمکرات و سبزها، یوشکا فیشر اولین وزیر سبز آلمان شد. حضور او با کفش کتانی و شلوار جین در پارلمان، عبور از خط قرمز محسوب شد و جنجال آفرید.

با اوج گرفتن جنبش آزادی‌خواهی در شرق آلمان در پائیز سال ۱۹۸۹ انجمن‌ها و گروه‌هایی همچون "عمل برای صلح و حقوق بشر"، "دمکراسی اکنون" و "فوروم جدید" گروه "ائتلاف ۹۰" (Bündnis 90) را تشکیل دادند. پس از وحدت دو آلمان، حزب سبزهای آلمان شرقی در سال ۱۹۹۰ به حزب سبزهای آلمان فدرال پیوست. گروه "ائتلاف ۹۰" هم در ماه مه سال ۱۹۹۳ به حزب سبزها پیوست.

در پایان سال‌های دهه ۸۰ و سال‌های آغازین دهه ۹۰، حزب سبزها شاهد نبردهای جناح‌های درون حزبی بین "واقع‌گرایان" حول یوشکا فیشر، اصول‌گرایان حول "یوتا دیتفورت" (عکس) و سوسیالیست‌های سبز حول "توماس اِبرمان" شد که با خروج برخی از این شخصیت‌ها حزب سبزها "همگون‌تر" شد.

درحالی که ائتلاف دمکرات‌مسیحی‌ها و سوسیال‌مسیحی‌ها به رهبری هلموت کهل پس از وحدت دو آلمان در اوج اقتدار و قدرت بود، حزب سبزها برای ورود به مجلس در انتخابات پارلمانی سال ۱۹۹۰ موفق به کسب پنج درصد نشد و از حضور در عرصه سیاست فدرال و کشوری بازماند.

پس از بازگشت دوباره حزب سبزها به پارلمان آلمان (بوندس تاگ) در انتخابات سال ۱۹۹۴، این حزب موفق شد با رهبری یوشکا فیشر آرای خود را افزایش داده و برای نخستین‌بار در ائتلاف با حزب سوسیال دمکرات به رهبری گرهارد شرودر دولت‌های ائتلافی بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۵ را تشکیل دهد.

حزب سبزهای آلمان اولین حزب این کشور است که پنجاه درصد همه ارگان‌ها و لیست‌های انتخاباتی را برای زنان تضمین کرده است. رهبران حزب نیز همزمان یک زن و یک مرد هستند. (عکس از کلاودیا روت و جم اوزدمیر – رهبران سابق حزب سبزها)

در عرصه دولت ایالتی حزب سبزها حالا تقریبا در همه دولت‌های ایالت‌های آلمان حضور داشته‌ است. حزب سبزها به رهبری وینفرید کرچمان از سال ۲۰۱۱ دولت ایالت بادن ووتنبرگ که یکی از ایالت‌های قدرتمند آلمان است را در اختیار دارد.

روبرت هابک، رهبر حزب سبزها متولد سال ۱۹۶۹ در لوبک است. او تا سال ۲۰۱۷ در ایالت اشلزویگ – هولشتاین معاون نخست‌وزیر و وزیر انرژی، کشاورزی و محیط زیست بوده است. آنالنا بِربوک، دیگر رهبر حزب سبزها، متولد سال ۱۹۸۰ در هانوفر است. او از سال ۲۰۱۳ عضو پارلمان آلمان است و از سال ۲۰۱۸ رهبر حزب شده است.

حزب سبزها موفق شده است در سال‌های اخیر با ارائه چهره‌ای مدرن، قشر جوان و تحصیل‌کرده آلمان را به خود جلب کند و دائما بر میزان آرای خود بیافزاید.

عمق بخشیدن به شعور اجتماعی حفاظت از محیط زیست، نهادینه کردن آن در جامعه و ساختارهای کشور از یک سو و همراه کردن فعالین اقتصادی، صنعتی و شرکت‌‌ها و کمپانی‌ها با "سیاست‌های سبز" از دیگر سوی را می‌توان از موفقیت‌های حزب سبزهای آلمان دانست.