طراح اين موزه، آرشيتكت پر آوازه ى جهان، موشه سفدى ست. او در مورد اين موزه مى گويد:

” تا به حال هيچ موزه اى در جهان به مسايلى اين گونه دردآور نپرداخته است. فكر كردم كه ساختار عادى موزه هاى جهان به كار اين بنا نمى آيد. در ساختن اين موزه سعى كردم، مكانى بى ساختار ايجاد كنم . مكانى كه از آن نمى توان به عنوان ساختمان نام برد، جايى كه به نظر مى رسد مكان خاصى نيست.”

هر كس به اين موزه وارد شود، مى تواند با يك نگاه ستون هاى آن طرف موزه را هم ببيند. در راست و چپ غرفه هايى هستند كه در زير زمين ايجاد گشته اند. پس از ورود به موزه، مسير تعيين شده، در چرخشى با شيب تند، ديداركنندگان را به تدريج به اعماق زمين، به ديار پليدى و ناپاكى مى برد و غرفه ها هر كدام نشانگر زمان خاصى هستند.

قبرهاى ساخته شده، اجازه ى ميان بر زدن را از بازديدكنندگان، از بخشى به بخش ديگر مى گيرند و آنها مجبورند مسير تعيين شده تاريخى را بپيمايند و با همه ى اسناد و شواهد كشتار يهوديان جهان روبرو گردند. با هر چرخشي، بازديد كننده، دوباره به مبدا حركت مى رسد و در چرخش دائمى روندى از دورى و نزديكى به مركز ِ موزه دائما در جريان است.

در بازديد تاريخى از موزه، با شروع سال ۱۹۴۵ ميلادي، حركت هاى پر شيب ِ دوار سرازيرى پايان مى يابند و مسير از اعماق زمين به بالا و به سطح زمين جريان مى يابد. موشه سفدي، آرشيتكت پر آوازه موزه در اين مورد مى گويد:

”مى خواستم كارى كنم كه ديدار كنندگان روند ِ جنايات عليه يهوديان جهان را يكى بعد از ديگرى و در ارتباط با هم ببينند. حركت به زير زمين بيانگر شرايط وحشتناك آن دوران است و سفر دوباره به بالا ، در جهت روشنى ست و نشانگر، پايان سختى ها و اميد به زندگى بهتر.”