موسوی در بیانیه‌ی اخیر خود ضمن اشاره به کودتای ۲۸ مرداد و روزهای پس از آن یادآور شده که: «آنچه در شانزده آذر ۱۳۳۲ روی داد شاهدی بود که معلوم می‌کرد روح مردم و خواسته‌های تاریخی‌شان هنوز زنده است».

[متن کامل شانزدهمین بیانیه‌ی میرحسین موسوی را از طریق لینک پایین صفحه بخوانید]

به گفته‌ی موسوی، جنبش دانشجویی در تاریخ معاصر ایران، همواره حاوی گزارش‌هایی از شکل‌گیری جریان‌های عمیق سیاسی و اجتماعی در متن جامعه بوده است و حاکمان با درایت می‌توانستند برای عبور کم‌هزینه به سمت توسعه و پیش‌رفت از آن بهره بگیرند. ولی آنان با انکار واقعیت‌ها، حرکت‌های دانشجویی را «غوغای چند جوان پرسروصدا» خوانده و فکر کرده‌اند که «با خاموش کردن آن، صورت مساله پاک خواهد شد».

احترام به کثرت و تنوع

به باور موسوی، «جامعه‌ی ایران اکنون شگرف‌ترین تحولات را تجربه می‌کند و اگر نیروهای مخالف بدانند که چه رویداد عظیم و مبارکی در راه است، کلاه‌خودها و چوب‌دستی‌هایشان را کنار می‌گذارند».

در بیانیه‌ی موسوی همچنین در دفاع از ارزش تکثرگرایی در جامعه‌ی ایران آمده است: «در روزهای پس از انتخابات زیباترین پدیده جمع‌شدن مردمی از سلیقه‌های گوناگون گرداگرد هم بود. آن‌ها برای آن که به این کار موفق شوند تفاوت‌ها و تنوع‌هایشان را کنار نمی‌گذاشتند، بلکه به رسمیت می‌شناختند. کسی لازم نمی‌دید که برای شرکت در این یکرنگی هویت خویش را از دست بدهد و دیگری شود».

تمکین به اراده‌ی مردم

موسوی در هشدار به حاکمان جمهوری اسلامی نوشته است: «این تصور که کسی می‌تواند به‌رغم گرایش‌های مردم بر آنان حکومت کند، بیشتر از یک توهم نیست».

به گفته‌ی موسوی، ملت ایران به بلوغ و رشدی که شایسته‌ی آن است رسیده و «یک ملت بزرگ نمی‌نشیند تا در روز روشن رایش را ببرند و هیچ نگوید». «یک ملت بزرگ انتخابات درجه دو انتصابی را تحمل نمی‌کند». و «وقتی که یک ملت بزرگ می‌شود دیگر خدمتگزارانش اجازه ندارند به او بگویند چه باید بخورد و کجا باید برود و چه کسی را برگزیند و به چه چیز و چه کسی اعتماد کند».

موسوی در بخشی دیگر از بیانیه‌ی خود آورده است که «مساله‌ی مردم انتخابات نیست و قطعا این هم نیست که فلانی باشد و فلانی نباشد. آن چیزی که مردم را عصبانی می‌کند و به واکنش وامی‌دارد آن است که به صریح‌ترین لهجه بزرگی آنان انکار می‌شود». به گفته‌ی موسوی، مردم کسی را بیشتر می‌پسندند که حق بزرگی آنان را کامل‌تر ادا کند.

موسوی به حاکمان جمهوری اسلامی هشدار داده است که اگر از هزینه‌های سنگین و عملیات عظیم خود نتیجه نمی‌گیرند، شاید «صحنه‌ی درگیری را اشتباه گرفته‌اند و در خیابان‌با سایه‌ها می‌جنگند». به باور موسوی، خاکریز این افراد «در میدان وجدان‌های مردم پی در پی در حال سقوط است».

موسوی از مسئولان نظام می‌پرسد، «۱۶ آذر دانشگاه را تحمل نمی‌کنید، ۱۷ آذر چه می‌کنید؟ ۱۸ آذر چه می‌کنید؟ چشمانی را که در صحن دانشگاه به رزمایش‌های بی‌فایده افتاده و آن‌ها را نشانه‌ی ترس یافته چگونه تسخیر می‌کنید؟ اصلا همه‌ی دانشجویان را ساکت کردید، با واقعیت جامعه چه خواهید کرد؟».