بشقاب‌پرنده ناسا که نامش (Low-Density Supersonic Decelerator (LDSD است، سه تن وزن دارد و روز شنبه (۷ تیر/۲۸ ژوئن) از پایگاهی نظامی در هاوایی به فضا پرتاب شد.

بالنی عظیم به بزرگی یک زمین فوتبال که از گاز هلیوم پر شده بود به همراه فضاپیمای ناسا به فضا پرتاب شد. این بالن طی دوساعت ونیم فضاپیما را به ارتفاع ۳۶ هزار متری زمین رساند.

در آنجا موتور موشکی فضاپیما روشن شد و پس از جدایی از بالن آن را تا ارتفاع ۵۴ هزار و ۹۰۰ متری زمین بالا برد. شرایط جوی‌ در این ارتفاع شبیه به شرایط فضاپیماهای مریخی به هنگام فرود بر روی این سیاره است. پس از آن مرحله بازگشت به زمین آغاز شد.

گرچه دانشمندان ناسا از انجام مراحل صعود این بشقاب‌پرنده رضایت داشتند، اما این فضاپیما در راه بازگشت به زمین با مشکلاتی روبرو شد و برنامه تنظیم شده با موفقیت کامل توأم نبود.


فضاپیما قرار بود در مرحله بازگشت به زمین به آرامی بر سطح اقیانوس آرام بنشیند، اما به‌رغم کارکرد دقیق ترمزهای اولیه، چتر نجات تعبیه شده در فضاپیما به قطر ۳۶ متر به موقع و به طور کامل عمل نکرد و سبب شد فضاپیما در اقیانوس سقوط کند.

دانشمندان هنوز دو آزمایش دیگر برای بهینه‌سازی این فضاپیما در نظر گرفته‌اند تا همه مشکلات بشقاب‌پرنده برطرف شده و آماده پرتاب نهایی به سوی مریخ شود.

دانشمندان ناسا در نظر دارند فناوری فرود به سطح مریخ را هر چه بیشتر توسعه دهند، تا بتوانند در آینده محموله‌های سنگین‌تری را به این سیاره سرخ فام بفرستند.

دلیل ناسا برای انجام آزمایش با LDSD آن است که می‌خواهد شرایطی شبیه آنچه فضاپیماهای مریخی موقع فرود بر روی سیاره تجربه خواهند کرد را ایجاد کند.

طبق برآورد محققان، شکل بشقاب پرنده‌ای فضاپیما مناسب‌ترین شکل برای دستگاهی است که می‌تواند تجهیزات و انسان را به سیاره مریخ منتقل کند.

به این ترتیب ناسا به کمک فناوری‌های جدید می‌تواند هر بار وزنی حدود دو تا سه تن را به کره مریخ انتقال دهد. افزون بر این، فرود فضاپیمای جدید در مناطق کوهستانی نیز ممکن خواهد شد.