اخیرا ارمنستان برای ثبت نان لواش به‌عنوان میراث فرهنگی خود تلاش کرده است. خسرو معتضد، تاریخدان و محقق فرهنگی گفته است که سنگ پا و گوشتکوب هنوز مدعی ندارد و توصیه کرد مسئولان میراث فرهنگی نان سنگک، دیزی و سنگ‌پای قزوین را تا مدعی پیدا نشده به ثبت برسانند. در این میان میراث‌های فرهنگی ملموس و نا ملموس بسیاری وجود دارند که در خطر "مصادره" قرار گرفته‌اند.

پیش از تلاش ارمنستان برای ثبت نام نان لواش به‌عنوان میراث فرهنگی، تار نیز به نام جمهوری آذربایجان ثبت شده بود.

سال گذشته بازی چوگان نیز از سوی یونسکو به عنوان میراث فرهنگی آذربایجان به ثبت رسید.تاکنون ۱۱ پرونده "میراث‌ناملموس" ایران در دولت دهم، به‌دستور ریاست وقت سازمان میراث‌فرهنگی به یونسکو ارسال شده، اما آن طور که کارشناسان و مسئولان فعلی سازمان می‌گویند، تمامی پرونده‌ها ناقص بوده و به همین دلیل هیچ کدام در دستور کار یونسکو قرار نگرفته است.

بازی‌های سنتی قدیمی از جمله هفت سنگ، طناب کشی، عمو زنجیرباف، قایم موشک، گرگم به هوا، کی بود کی بود، لی لی، شیر و آهوها، وسطی، "قلعه شاه مال منه" و ... ریشه در سنت های دیرینه مردم ایران زمین دارد.

سنگک نانی است که فقط در ایران رایج است. بنا براین می‌توان آن را نان ملی ایران نامید. سالنمای کمیتهٔ نانوایان تهران می‌نویسد: «شیخ بهایی به سفارش شاه عباس نان سنگک را ابداع کرد». در کتاب "برهان قاطع" که در سال ۱۰۶۲ ه. ق نوشته شده دربارهٔ معنی واژهٔ سنگک آمده است: «نوعی از نان هست که روی سنگ ریزه‌های گرم بپزند.»

سنگ پا نوعی سنگ آذرین است که از سرد شدن گدازه‌های آتشفشانی شکل می‌گیرد. از این سنگ به دلیل قابلیت بالای سایندگی اش برای زدودن لایه‌های سفت مردهٔ پوست در پاشنه پا استفاده می‌شود. در گفتار مردم مثال "سنگ پای قزوین" معروف است و اشاره به آدم‌های "پررو" دارد.

لُنگ حمام یا به اختصار لُنگ نوعی پوشش سنتی است که مردان ایرانی در حمام‌های عمومی از آن استفاده می کردند.

آبگوشت یا دیزی. آبگوشت، در سه ظرف سنگی، سفالی و فلزی، طبخ و میل می‌شود.

در ایران برای کوبیدن مواد موجود در آب‌گوشت کاربرد دارد. گوشت‌کوب انواع چوبی و آلومینیومی دارد. در اصطلاح عامیانه از این واژه برای مخاطب قرار دادن فرد زمخت و بی‌نزاکت نیز استفاده می‌شود.

گفته می‌شود که چادر "پوشش سنتی" زنان ایرانی است. آن گونه که از فیلم‌ها و عکس‌های پیش از سال‌های ۱۳۴۹ روشن است چادر سیاه بسیار کم بوده و زنان ایرانی بیشتر چادرهای رنگی به غیر از سیاه و با رنگ‌های روشن به سر می‌کرده‌اند.

کشک از دوغ تهیه می‌شود. کشک غالباً مزه ترشی دارد و در غذاهایی مانند آش رشته، "کشک بادمجان" و "کله جوش" استفاده می‌شود. کشک یکی ازچندین فرآورده فرعی درتهیه کره است. لبنانی‌ها این گلوله هارا درون روغن زیتون نگهداری میکنند وبه آن "لبنه" می‌گویند. کشک به زبان تاجیکی ازبکی ترکمنی و اردو و ترکی قروت گفته می شود.

لواشک یک خوراکی ایرانی است که از شیره غلیظ ‌شده و قوام‌آمده میوه‌هایی همچون آلوچه، آلو، قیسی و امثال آن تهیه می‌کنند و همچون لواش آن را پهن و نازک می‌کنند تا خشک شود.

نقالی ایرانی یا افسانه‌گویی ایرانی کهن‌ترین شکل بازگویی افسانه‌ها در ایران است و از مدت‌ها پیش نقش مهمی در جامعه داشته است. نقال کسی است که نقل حماسی می‌گوید و مضمون نقل‌هایش بیشتر پیرامون داستان شاهان و پهلوانان ایران زمین است.

هفت‌سین سفره‌ای است که ایرانیان هنگام نوروز می‌آرایند. به نوشته دانشنامهٔ ایرانیکا، ملت‌های دیگری که با ایرانیان فرهنگ و سنت‌های مشترک دارند (مانند افغانان، تاجیکان، و ارمنیان) این سفره را حاضر نمی‌کنند. هفت سین معمولاً از مجموعهٔ زیر انتخاب می‌شوند: سیر، سیب، سبزه، سنجد، سرکه، سمنو، سماق، سنبل، سکه، سپند، سپستان، سوهان، سوسن، سرمه، سنگک، سبزی، سیاهدانه.

لغت‌نامه دهخدا کماجدان و یا کماچدان را این‌گونه توضیح داده است:« ظرفی مسین به سان دیگ و دردار که در آن خمیر فطیر را با روغن گذاشته و در آن را محکم نموده درزیر آتش گذارند تا پخته شود و نیز در آن خورش‌ها پزند.» (عکس از کارگاه مسگری)