حسرت کائیکچی، دختر ۱۹ ساله‌ی ترک‌تباری است که در لیگ برتر فوتبال زنان آلمان توپ می‌زند. او که مهاجم تیم زنان فرایبورگ است، فوتبال را از سنین کودکی و در دبستان آغاز کرده است. کائیکچی در خانواده‌ای روادار بزرگ شده است.

والدین او از آغاز مخالفتی با بازی فوتبال نداشتند. ولی خود او تصریح می‌کند که خانواده‌ی او جزو استثناها محسوب می‌شوند، زیرا همه‌ی خانواده‌های ترک با دختران خود چنین روادار نیستند و در خانواده‌های سنتی، بسیاری از دختران اجازه ندارند فوتبال بازی کنند.

گفتنی است که شمار جوانان رشد یافته در خانواده‌های مهاجر در آلمان در حال افزایش است. به گفته‌ی اولف گبکن، استاد دانشگاه الدنبورگ و مدیر انستیتوی «همپیوندی از طریق ورزش و آموزش»، در بعضی از منطقه‌های شهرهای بزرگ مانند برلین و کلن، مهاجران بین ۲۰ تا ۵۰ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند.

کاستی در فعالیت ورزشی دختران

در حالی که برای نمونه جوانان ترک‌تبار در فوتبال و ورزش‌های رزمی به همان نسبت جوانان آلمانی در باشگاه‌های ورزشی فعالیت دارند، شمار دختران ترک‌تبار که در باشگاه‌های ورزشی سازمان یافته‌اند، بسیار کمتر و حدود ۲۰ درصد دختران آلمانی است.

این کمبود چشمگیر دلایل گوناگون دارد. افزون بر محدودیت‌های مالی خانواده‌ها برای پرداخت حق عضویت در باشگاه‌ها و خرید پوشاک و تجهیزات ورزشی، در بسیاری از باشگاه‌ها و انجمن‌های ورزشی، امکانات بهداشتی و نیز وضعیت رختکن‌ها به گونه‌ای است که والدین خانواده‌ها را از فرستادن دخترانش به این باشگاه‌ها بازمی‌دارد.

گبکن خاطر نشان می‌سازد که در بسیاری از انجمن‌های ورزشی، رختکن‌های جداگانه برای دختران وجود ندارد. افزون بر آن، معمولا بدترین ساعات تمرین را در اختیار دختران قرار می‌دهند.

افزون بر عوامل یاد شده، تفاوت‌های فرهنگی نیز نقش مهمی بازی می‌کنند. برای نمونه، باشگاه‌های ورزشی در آلمان، مناسک دینی مانند مراسم ماه رمضان را نمی‌شناسند و بنابراین تلاشی هم صورت نمی‌گیرد تا نگرانی خانواده‌های سنتی در این زمینه از میان برداشته شود.

اهمیت افزایش شمار مربیان زن

ولی به گفته‌ی گبکن، هنوز بزرگ‌ترین مشکل، مساله‌ی زبان است. بسیاری از خانواده‌های مهاجر حتا هنوز نمی‌توانند فرم درخواست عضویت در باشگاه فرزندانشان را بخوانند و به پرسش‌ها پاسخ دهند.

گل کسکینلر، با این موانع به خوبی آشناست. او که خود نیز ترک‌تبار است، مسئول انتگراسیون اتحادیه‌ی فوتبال آلمان و عضو کمیسیون مبارزه با خشونت، خارجی‌ستیزی و نژادپرستی در فوتبال این کشور است.

کسکینلر همزمان برای افزایش شمار مربیان زن در باشگاه‌های ورزشی آلمان تلاش می‌کند. او معتقد است که حضور مربیان زن بیشتر در پهنه‌ی ورزش، به الگویی برای دختران جوان تبدیل می‌شود و آنان را به ادامه‌ی جدی ورزش تشویق می‌کند.

کسکینلر در میان رشته‌های گوناگون ورزشی، نقش ویژه‌ای برای فوتبال قائل است. به گفته‌ی او، از آنجا که فوتبال ورزشی دسته‌جمعی است، احساس کار مشترک و تعلق گروهی را در کودکان و نوجوانان تقویت می‌کند و این احساس برای همپیوندی فرزندان مهاجران با جامعه‌ی میزبان از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است.

نقش رهایی‌بخش فوتبال برای زنان

اولف گبکن، استاد دانشگاه الدنبورگ نیز این موضوع را تایید می‌کند. به گفته‌ی او بررسی‌ها نشان داده که فوتبال حتا نقش سنتی‌ای را که برای دختران در نظر گرفته شده، به چالش می‌کشد و به اهرمی در خدمت رهایی زن از قیدوبندهای سنتی تبدیل می‌شود

وی خاطر نشان می‌سازد که در این میان، بسیاری از خانواده‌ها دخترانی را که فوتبال بازی می‌کنند با دیده‌ی احترام بیشتر می‌نگرند. مردان خانواده چون پدر، برادر، عمو و دایی و فرزندان ذکور آنان‌، برای دختران فوتبالیست ارزش قائل می‌شوند.

در این میان پدیده‌ی جالب دیگری نیز مشاهده شده است. جوانان کشورهای اسلامی در کنار زمین حاضر می‌شوند و به تشویق دختران می‌پردازند. زیرا این واقعیت را به چشم می‌بینند که دختران نیز از پس کاری برمی‌آیند که پسران تا کنون آن را در انحصار خود می‌دانستند.

حسرت کائیکچی، یکی از نمونه‌های موفق این توانایی است. این دختر ترک‌تبار، مدارج ترقی در فوتبال را پله پله پیموده و به تیم ملی جوانان آلمان نیز دعوت شده است. هدف او عضویت در تیم ملی فوتبال زنان آلمان است. جایی که در آن بازیکنانی چون لیرا بایرامای و چلیا اوکینو دامبابی نیز که از خانواده‌های مهاجر هستند، به آوازه و محبوبیت رسیده‌اند.

BM/SA