آمارهای رسمی می‌گویند که تاکنون تنها ۵۵۶ نفر در افغانستان به ویروس بیماری ایدز آلوده شده‌اند، اما برآوردهای دیگر از ۲۵۰۰ نفر حکایت دارند. منابع آگاه می‌گویند که مبتلایان بر بنیاد بدبینی هایی که در برابرشان وجود دارد، از رفتن به مرکز ثبت خودداری می کنند. عده ای عامل اصلی بیماری ایدز در افغانستان را مهاجرت ها و اعتیاد به مواد مخدر می دانند.

آن‌چه که درافغانستان نگرانی برمی‌انگیزد عدم آگاهی اکثریت مردم ازبیماری ایدز است . بعضی ها اصلاً نمی دانند که ایدز خوردنی است یا پوشیدنی ، چه برسد به این‌که بفهمند یک بیماری خطرناک است و می‌تواند در مدت کوتاهی از راه‌های گوناگون سرایت کند . هم اکنون برخی از نهادهای آموزشی ، آزمایشی و مشورت دهی در کابل ، هرات ، ننگرهار، بلخ، بدخشان و حتی در زندان پلچرخی ایجاد شده است تا مبتلایان و سایر افراد در مورد این بیماری آموزش ببینند. از سوی دیگر وزارت بهداشت ودرمان افغانستان برنامه ای را تحت نام " ایدز و رسانه ها " راه اندازی کرده است و در این برنامه هر رسانه‌ای که به مدت یک سال نقش خود را در آگاهی و آموزش مردم به خوبی ایفا کند، جایزه ی ارزنده ای خواهد گرفت .

در افغانستان، از میان افرادی که مبتلا به ایدز هستند تاکنون ۷ نفر فوت کرده اند و شماری هم به خارج ازکشور سفر کرده اند. یکی از این افراد به نام حسین که ۲۹ سال دارد، معتقد است که بیماری را در زمان مهاجرت در ایران داشته است. خانم و دختر خردسال حسین هنوز هم در ایران زندگی می کنند و وی نگران دخترش است. حسین می گوید: «من مطمئنم که بیماری را از رابطه ی جنسی گرفته ام».

برنامه‌ ثبت نام مبتلایان به ویروس ایدز در افغانستان ابتدا از زندان پلچرخی کابل شروع شد که ۵ نفر در آنجا مبتلا بودند . مسئول بهداشت این زندان که از افشای نام آن‌ها به رادیو دویچه وله خودداری کرد گفت: «ایشان از طریق تزریق مواد مخدر مبتلا به ایدز شده‌اند. اما هم اکنون در ۵ ولایت افغانستان مراکز ثبت و آموزش وجود دارد . البته وزارت بهداشت افغانستان برنامه ای را آغاز کرده است که افراد مبتلا بیشتر تشویق شوند تا خود راثبت کنند. این برنامه توزیع داروی رایگان به بیماران است.

محمد امین فاطمی وزیر بهداشت افغانستان می گوید: «داروها از پیشرفت بیماری جلوگیری می کند و باید به شکل پایداردر اختیار مبتلایان قرار گیرند. هزینه مصرف داروی هر فرد مبتلا در سال به ۲۰۰ دلار می‌رسد». عده ای بر این باورند که رسانه ها می توانند نقش مهمی را در آگاهی دادن به مردم بازی کنند و اگر به مردم آگاهی داده نشود، مبتلایان به این بیماری در افغانستان افزایش خواهد یافت. عده ای دیگر معتقدند که در افغانستان برق وجود ندارد و رسانه ها هرچه تبلیغ کنند مردم نمی توانند از آن بهره‌مند شوند. به عقیده آن‌ها در روستاهای دوردست، رساندن پیام عملی نیست و می توان اطلاعات را تنها از طریق ملاهای مساجد به مردم رساند.

KT/KG