دویچه وله: آقای هاشمیان هشت سال از آخرین حضور تیم‌ملی ایران در جام جهانی که سال ۲۰۰۶ در آلمان بود، می‌گذرد. شما آن موقع در ترکیب تیم ملی ایران حضور داشتید. چه خاطراتی دارید از آخرین حضور ایران در مسابقات جام جهانی فوتبال؟

وحید هاشمیان: خاطرات خیلی خوبی دارم. یکی از خاطرات خوبم این است که ما برای جام جهانی انتخاب شدیم و از شانس ما بود که باید در کشوری فوتبال بازی می‌کردیم که در لیگ همانجا هم فعالیت داشتیم. برای من این جالب بود و از خاطرات خوب دیگر هم برگزاری عالی ۲۰۰۶ توسط آلمان بود که بی‌نظیر انجام دادند. آن سال هم هوای آلمان بی‌نظیر بود و یک جام جهانی خوب بود. به نظر من تیم ملی هم با توانایی‌هایی که داشت، نتیجه و بازی خوبی انجام داد. مخصوصاً جلو مکزیک یا پرتغال با اینکه این‌ها تیم‌های خوبی بودند و به مرحله‌ی یک هشتم هم صعود کردند، به نظر من بازی خوبی انجام دادیم. ولی البته یکمقدار هم اختلافاتی که بین فدراسیون ایران و سازمان ورزش و حاشیه‌هایی که برای تیم به‌وجود آمد، متأسفانه کمی خاطرات خوب‌مان را کدر کرد. ولی در مجموع این برای هر بازیکنی که در جام جهانی حضور داشته باشد، یک افتخار است و من هم خوشحالم که توانستم در تیم ملی ایران حضور داشته باشم.

شما اشاره کردید که ایران در بازی‌های مرحله‌گروهی‌اش به‌ویژه مقابل مکزیک و پرتغال حتی بازی‌های خوبی را ارائه داد. آیا آن موقع این احتمال را می‌دادید که در این گروه ایران بتواند دوم بشود و به مرحله‌ی یک هشتم نهایی صعود کند؟

ببینید، ما جلو تیمی بودیم مثل پرتغال که خودش اصلاً مدعی بود یا تیم مکزیک که تیم خیلی خوبی بود. آدم هیچ موقع نباید خودش را دست‌کم بگیرد یا از پیش‌بازنده بداند. البته وقتی واقع‌بینانه نگاه می‌کردیم، می‌دیدیم که آن‌ها از ما بهترند، ولی اگر ما یکمقدار تجربه‌ی حرفه‌ای بین‌المللی داشتیم، یکمقدار این حاشیه‌ها در تیم نبود، شاید می‌توانستیم مثلاً از مکزیک مساوی بگیریم یا شاید اتفاقی می‌افتد و می‌توانستیم با پرتقال مساوی شویم. چون تا دقیقه ۷۰ ما با هر دو تیم مساوی بودیم و آنگولا را هم می‌زدیم. ولی خُب این شاید‌ها در فوتبال زیاد به‌کار نمی‌آید. مخصوصاً جایی که بهترین تیم‌های دنیا جمع شده‌اند. جام جهانی جایی‌ست که در آن از هر قاره‌ای بهترین‌های آن قاره آمده‌اند. شاید می‌شد، ولی واقع‌بینانه آن‌ها فوتبال‌شان از ما جلوتر بود.

نگاهی بیاندازیم به جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل و حضور تیم ملی فوتبال ایران در این رقابت‌ها. از بازیکنان تیم ایران در جام جهانی ۲۰۰۶ هنوز چندین بازیکن دیگر نیز هستند که پیراهن تیم ملی را می‌پوشند و در برزیل نیز بر تن خواهند داشت. مانند جواد نکونام، مسعود شجاعی و چندی دیگر. نسل فعلی تیم ملی فوتبال ایران تا چه مقدار متفاوت است با نسل شما و چه چشم‌اندازی را شما می‌بینید برای تیم ایران در جام جهانی برزیل؟

البته آقای تیموریان هم در آن جام بودند که پدیده به قول معروف تیم ملی ایران بود و بازی‌های خوبی را هم انجام داد. جواد نکونام بود. مسعود شجاعی هم بود، ولی کم بازی کرد. ولی در تیم حضور داشت. فکر می‌کنم آقای صادقی هم حضور داشتند، مدافع تیم استقلال. بله ایشان هم بودند. از آن تیم مانده‌اند، ولی تیم دستخوش تحولات زیادی شده. بازیکن جدید، مربی جدید. به‌هرحال در تیم ملی تغییرات زیادی شده است نسبت به ۲۰۰۶.

آیا شما نیز معتقدید که این تیم بخت صعود به مرحله‌ی یک هشتم نهایی را دارد؟

من خیلی دوست دارم که تیم ایران نتیجه بگیرد و طرفدار تیم ملی کشورم هستم. اما بازهم می‌گویم، آدم باید واقع‌بین باشد. به نظر من از لحاظ آمار اگر به شکل واقع‌بینی حساب کنیم، ایران شانس‌اش کم است. ولی از طرف دیگر در فوتبال همه چیز اتفاق می‌افتد. مثلاً تیم یونان اگر یادتان باشد، سال ۲۰۰۴ قهرمان اروپا شد در عین ناباروی. حالا ما هم می‌توانیم و ایران هم ثابت کرده که بعضی موقع‌ها می‌تواند کارهایی غیرعادی بکند. امیدوارم این اتفاق بازهم بیافتد. ولی توقع از تیم ملی باید در حد برنامه‌ریزی‌مان باشد، در حد مدیران فوتبال‌مان باشد.

کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی فوتبال ایران فکر و ذکرش را متمرکز کرده بر روی بازی نخست ایران مقابل نیجریه که اگر ایران بتواند این بازی را با موفقیت پشت سر بگذارد، بیش از نیمی از راه صعود به دور یک هشتم نهایی طی شده است. به عقیده شما این استدلال درست است؟

به نظر من هر سه بازی بازی سختی‌ست و دلیل نمی‌شود که ایران اگر اولین بازی را ببرد، صددرصد صعود کند. امکان دارد که دو بازی بعدی را هم ببازد. ولی من فکر می‌کنم که همه دارند یکمقدار بوسنی را دست‌کم می‌گیرند. به نظر من بوسنی بازیکنان خیلی خوبی دارد که در اروپا، در لیگ انگلیس و یا در آلمان دارند بازی می‌کنند. به نظر من شاید یکی از تیم‌های قدرتمند در گروه ما تیم بوسنی باشد و این تیم را نباید دست‌کم گرفت.

چه تفاوتی را در شیوه بازی تیم ملی ایران در حال حاضر می‌بینید، در مقایسه با روش بازی ایران در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان؟

ببینید، در ۲۰۰۶ ما تیمی داشتیم که در اوج پختگی بود، بازیکنان لژیونر زیادی داشتیم و از لحاظ تجربه بالا بودیم. من احساس می‌کنم که تیم جدید ایران کمی از لحاظ تجربه مشکل خواهد داشت. به‌خاطر اینکه بازیکنان ما در اروپا خیلی کم بازی می‌کنند و این کم بازی‌کردن در اروپا و کم بودن بازی خوب تدارکاتی می‌تواند یکمقدار برایمان مشکل‌زا باشد. اما دو سبک مختلف است که به نظر من نمی‌شود باهم مقایسه‌ کرد.

چه تیم‌هایی را به‌عنوان مدعی عنوان قهرمانی جام جهانی ۲۰۱۴ می‌بینید؟

به نظر من برزیل مدعی اول است. آلمان را مدعی می‌دانم، اسپانیا هم هست. شاید آرژانتین و شاید هم اسپانیا. به نظر من این تیم‌ها تیمی‌هایی هستند که شانس دارند. ولی باید منتظر ماند و دید.

از لحاظ نوآوری و سبک‌های جدید در عرصه فوتبال چه انتظاری از مسابقات جام جهانی ۲۰۱۴ دارید؟ چهارسال پیش سبک "تیکی تاکا" اسپانیا بود. این‌بار آهنگ مدرن فوتبال چه خواهد بود؟

به نظر من تیم‌ها در ضد حمله نسبت به گذشته و به قول معروف انتقال بازی از دفاع به حمله‌ـ حمله به دفاع خیلی قوی شده‌اند. من فکر می‌کنم این اتفاق خواهد افتاد و ضدحمله‌ها در این بازی‌ها خیلی بیشتر خواهند شد و چون تیم‌ها از لحاظ تاکتیک دفاعی خیلی بازی بسته‌ای می‌توانند انجام دهند، به نظر من کلاً ضربه‌های ایستگاهی می‌تواند در پیروزی‌ها خیلی نقش مهمی بازی کند.