رآکتور آب سبک نیروگاه اتمی بوشهر، روز چهارشنبه (۲۵ فوریه) به صورت آزمایشی به کار افتاد. سرگئی کیرینکو سرپرست انرژی اتمی روسیه در مراسم گشایش این رآکتور حضور داشت. روزنامه فرانکفورتر آلگماینه این حضور را نشانه اهمیت همکاری‌های اتمی ایران و روسیه می‌داند.

فرانکفورتر آلگماینه در شماره روز پنجشنبه (۲۶ فوریه)، در شرح تاریخچه ۳۴ ساله ساختمان نیروگاه بوشهر می‌نویسد: «زیمنس آلمان در سال ۱۹۷۵ ساختمان نیروگاه را آغاز کرد، اما در تابستان ۱۹۷۹ آن را متوقف ساخت. این نیروگاه قرار بود در سال ۱۹۸۲ مورد بهره برداری قرار گیرد، اما در فاصله سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۰ مورد حملات موشکی عراق قرار گرفت و آسیب دید. روس‌ها قرارداد یک میلیادر دلاری تکمیل نیروگاه را در سال ۱۹۹۵ با ایران بستند.»

وابستگی ایران به روسیه

فرانکفورتر آلگماینه، پس از شرح مفصل فراز و نشیب‌های روند تکمیل نیروگاه، می‌افزاید: «روسیه تصمیم دارد ایران را پیش از آغاز مذاکره مستقیم با واشنگتن و نزدیک شدن به غرب کاملا به خود وابسته کند. به همین دلیل بود که مصطفی نجار وزیر دفاع ایران هفته گذشته برای معامله بر سر تحویل موشک‌های زمین به هوای اس ۳۰۰ به مسکو رفت. روسیه در سال‌های گذشته ۷۰۰ مهندس ایرانی را برای کار در نیروگاه بوشهر آموزش داده است.»

در گزارش فرانکفورتر آلگماینه با اشاره به برنامه‌های درازمدت اتمی ایران آمده است: «ایران در اندیشه ساخت یک نیروگاه اتمی ۳۶۰ مگاواتی دیگر در دارخوین خوزستان است و قصد دارد تا سال ۲۰۲۰ میلادی ظرفیت تولید برق اتمی خود را به ۲۰ هزار مگاوات برساند». ظرفیت نهائی نیروگاه بوشهر تنها هزار مگاوات است.

ایران، مسئله قرن ۲۱؟

نشریه "دی‌تسایت" آلمان نیز در آخرین شماره خود (پنجشنبه ۲۶ فوریه) مقاله‌ای را به برنامه اتمی ایران اختصاص داده و از جمله در باره موقعیت ایران در سیاست جهانی می‌نویسد: «ایران به عنوان یک قدرت فرصت‌طلب منطقه‌ای، مناسبات بین‌المللی را در عرصه خلع سلاح عمومی، امنیت و ثبات منطقه، مبارزه با تروریسم و تنش‌خاورمیانه به چالش کشیده است. این که غرب این مشکل را چگونه حل کند، بر قواعد بازی قرن بیست و یکم اثر خواهد داشت. کشورهای خاورنزدیک و خارج از آن، مراقب این برخورد هستند و سیاست‌ها و برنامه‌های هسته‌ای خود را تا حد زیادی بر اساس آن تنظیم خواهند کرد».

دی تسایت می‌افزاید: « آیا دولت اوباما در برخورد با ایران موفق‌تر از اتحادیه اروپا و شورای امنیت خواهد بود که به استثنای تهدید نظامی همه کارهای ممکن را کرده‌اند؟ این بستگی دارد که آمریکا بتواند از طریق مذاکره مستقیم سبب تعلیق غنی‌سازی اورانیوم و همه فعالیت‌های مربوط به چرخه سوخت هسته‌ای شود. اما نباید فراموش کنیم که یک تانگو نیاز به دو رقصنده هماهنگ دارد. ایران به رغم همه تلاش‌های اتحادیه اروپا، تاکنون در موضع خود تغییری نداده است.»

دی‌تسایت، به استناد گزارش تازه آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای می‌نویسد: « ایران در حال حاضر دارای یک تن اورانیوم سه و نیم درصد غنی شده است. این مقدار برای تولید ۲۵ کیلو اورانیوم با غنای ۹۰ درصد کافی است که می‌تواند در تولید یک بمب اتمی مورد استفاده قرار گیرد.»

دی‌تسایت نیز مانند فرانکفورتر آلگماینه نقش روسیه را در پیشرفت برنامه‌های هسته‌ای ایران برجسته می‌کند: «پس از فروپاشی اتحاد شوروی روسیه با ایران قراردادی را امضا کرد که سبب افزایش اطلاعات علمی این کشور در عرصه تولید سوخت هسته‌ای شد. روسیه به این مسئله توجه نکرد که ایجاد نیروگاه اتمی می‌تواند به تولید پلوتونیوم کمک کند.»

تحلیلگر دی‌تسایت در پایان مقاله‌ی خود به این نکته اشاره می‌کند که آمریکا و اروپا، به جای آن که همه اهرم‌ها را علیه روسیه به کار بیاندازند، به نوعی دیپلماسی قناعت کردند که هرگز دندان نشان نداد. وی نتیجه می‌گیرد: « به این دلیل امروز ما با ایرانی روبرو هستیم که بخش بزرگی از برنامه هسته‌ای و موشکی خود را به تنهائی انجام می‌دهد.»

از دید این تحلیلگر، حل مساله اتمی ایران، تنها زمانی امکان پذیرخواهد بود که آمریکا، اتحادیه اروپا، روسیه و چین، به برداشت واحدی از اثرات یک ایران اتمی در منطقه برسند که با موشک‌های فرامنطقه‌ای خود، ثبات درازمدت خاور میانه و نزدیک را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.