دستگیری فعالان مدنی، ایجاد رعب و وحشت و امنیتی جلوه دادن تلاش فعالان امر فرهنگ و هنر اعتراض صدها کنشگر را در پی داشته است. بیش از ۳۰۰ نفر از فعالان این حوزه‌ها با صدور بیانیه‌ای روز دوشنبه دوم تیر (۲۲ ژوئن) نسبت به پیامدهای مخرب ادامه این سیاست به مسئولان جمهوری اسلامی هشدار داده و آن را خطری برای انسجام اجتماعی ایران دانسته‌اند.

فعالان مدنی و کنشگران حوزه هنر و فرهنگ نسبت به تداوم سانسور در ایران هشدار داده‌اند. در بیانیه آنان از جمله به مبارزه طولانی مردم ایران برای کسب آزادی بیان اشاره شده است.

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

در این بیانیه از جمله چنین آمده است: «بیش از صد سال است که ملت ایران برای دستیابی به آزادی‌های مدنی و در بلندای آن، آزادی بیان، تلاش‌ها و رشادت‌های فراوان کرده است و در این راه بسیاری رنج کشیده و جان باخته‌اند.»

امضاکنندگان این بیانیه به اهمیت آزادی بیان برای سلامت فرهنگی جامعه اشاره کرده و نوشته‌اند: «آزادی بیان نقد را به ارمغان می‌آورد و پویایی و توسعه جامعه در گستره نقد ممکن می‌گردد.»

اعتراض به بگیر و ببندها

در این بیانیه، به حق انتقاد و آزادی بیان به مثابه حقوقی همگانی نگریسته شده است. امضاکنندگان به بند کشیدن نخبگان فرهنگی را امری نابخردانه دانسته‌اند. در این بیانیه در این باره آمده است: «هنرمندان، جامعه‌شناسان، فیلسوفان، روزنامه‌نگاران و کنشگران اجتماعی از جمله چشمان مراقب و چراغ‌های هشدار جامعه هستند که با رویکرد چاره‌اندیشی و تدبیر، آسیب‌ها و کاستی‌ها را بیان می‌کنند. هیچ خردمندی این مراقبان هشیار را در بند و محصور نمی‌کند.»

آن‌ها بهره‌گرفتن از "اتهامات امنیتی" برای محدود کردن فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی تحت عنوان "اقدام علیه امنیت ملی کشور" را سیاستی به شدت مخرب دانسته و گفته‌اند که این سانسور و کنترل محتواست که امنیت ملی را به مخاطره می‌اندازد.

به کانال اینستاگرام دویچه وله فارسی بپیوندید

بسیاری از افراد نام‌آشنای حوزه فعالیت‌های مدنی، فرهنگی و هنری این بیانیه را امضا کرده‌اند. از آن جمله می‌توان به بابک احمدی، کامران شیردل، احمد بخارایی، پرستو فروهر، علی مصفا، فرزانه طاهری و منیژه حکمت اشاره کرد.

باید یادآور شد که این نخستین باری نیست که هنرمندان و کنشگران مدنی علیه سانسور و تلاش‌های حکومت برای محدود کردن آزادی بیان و انتقاد در ایران با صدور بیانیه دست به اعتراض می‌زنند. این در حالی است که حکومت تا کنون نه تنها به درخواست‌های کنشگران مدنی و اجتماعی و فرهنگی توجهی نکرده، بلکه عملا امضاکنندگان چنین بیانیه‌هایی را تحت فشار قرار داده است.