چندی پیش آیت‌الله خامنه‌ای نسبت به "بی‌بندوباری در سخن" در جلسه استیضاح علی کردان، وزیر سابق کشور، هشدار داده بود. آیا این‌گونه هشدارها می‌تواند اثرگذار باشد و از بروز اختلاف‌های درون حکومت جلوگیری کند؟ احمد زید‌آبادی، تحلیل‌گر سیاسی، در مصاحبه با دویچه‌وله می‌گوید: روی سخن وزیر اطلاعات احتمالا به مجلس است که درآستانه رای اعتماد به محصولی وزیر کشور پیشنهادی احمدی‌نژاد قرار دارد.

احمد زیدآبادی می‌گوید که وزیر اطلاعات جمهوری اسلامی سعی کرده یک مشکل داخلی را مثل همه مشکلات دیگر در ایران به غرب نسبت دهد. او با هشدار به منتقدین، می‌خواهد کاری کند که هر انتقادی جنبه کاملا امنیتی پیدا کند. امنیتی کردن مسئله نیز، به معنای ایجاد رعب بیشتر است.

به عقیده احمد زید‌آبادی، محسنی اژه‌ای با تاکید بر اختلافات قوای سه‌گانه، قصد دارد نشان دهد که به نحوی میان دست‌اندرکاران این قوا و نیروهای بیرونی ارتباط ایجاد شده و این به معنای زیر سوال بردن کل ساختار امنیتی نظام جمهوری اسلامی تلقی می‌شود.

احمد زیدآبادی می‌گوید: «ما در آستانه رای اعتماد مجلس به وزیر کشور جدید، آقای محصولی، هستیم و شاید وزیر اطلاعات خواسته است با این سخنان به نوعی به نمایندگان هشدار دهد. به این معنا که اگر نمایندگان به آقای محصولی رای ندهند، معنایش این است که تحت تاثیر دستگاه‌های اطلاعاتی غرب قرار گرفته‌اند. شاید هدف اصلی، تاثیرگذاری روی رای مجلس بوده باشد».

اختلافات میان دولت، مجلس و قوه قضائیه جمهوری اسلامی هرگز به این شدت بروز نکرده بود که پس از به اصطلاح یکدست شدن حکومت اصولگرا آشکار شده است. آیا هشدار آقای اژه‌ای یا حتی خود شخص رهبری پس از جلسه استیضاح کردان، می‌تواند جلوی بروز تنش‌های بعدی را بگیرد؟

پاسخ احمد زیدآبادی به این پرسش این است که این اختلاف‌ها در دوران دولت نهم به نقطه مهمی رسیده است و احتمال این‌که توصیه، نصحیت یا حتی هشدار کارساز باشد، بسیار کم است. این هشدارها می‌تواند به شکل لحظه‌ای عده‌ای را ساکت کند. ولی اختلاف‌های موجود بنیادهایی جدی‌تر از آن دارد که به سادگی بتوان جلوی بروز آن‌ها را گرفت. بنیادهایی که بر تقسیم منابع و منافع استوار است.

اختلاف میان ارتش و سپاه نیز در هفته‌های اخیر اوج گرفته است. ارتش بارها به صدا و سیمای جمهوری اسلامی اعتراض کرده است که نقش این نهاد را در جنگ هشت ساله ایران و عراق کمرنگ نشان می‌دهد. از دید زیدآبادی، اختلاف این دو نهاد بسیار عمیق و پرسابقه است، اما ارتش بیش از آن تحت‌الشعاع سپاه پاسداران است که بتواند عرض اندام کند یا حتی اعتراضی جدی نماید.