یونسکو خواستار بازگشایی مدارس دخترانه در افغانستان شد و خطاب به طالبان اعلام کرد، در صورت منع تحصیل دختران پیامدهایی جبران‌ناپذیر دامن‌گیر نیمی از جمعیت این کشور خواهد شد.
سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) خواستار بازگشایی تمامی مدارس افغانستان، هم پسرانه و هم دخترانه شد.
بنا بر گزارش خبرگزاری فرانسه، یونسکو روز شنبه ۱۸ سپتامبر (۲۷ شهریور) هشدار داد، در صورت منع دختران از رفتن به مدرسه عواقب جبران‌ناپذیری برای نیمی از جمعیت افغانستان پدید خواهد آمد.
در همین روز طبق اعلام قبلی طالبان، تنها مدارس ششم راهنمایی به بالای پسرانه بازگشایی شد.
وزارت معارف (آموزش و پرورش) افغانستان جمعه ۲۶ شهریور بدون این که از مدارس دخترانه نامی ببرد: خبر از بازگشایی مدارس راهنمایی و دبیرستان‌های پسرانه از روز شنبه داده بود.
یونسکو تأکید کرد، در صورتی که دختران افغانستان از تحصیل منع شوند یکی از حقوق بنیادین آنها که حق تحصیل است، نقض شده است.
ادره آزوله، مدیرکل یونسکو گفت: «آینده افغانستان به آموزش دختران و همچنین پسران این کشور بستگی دارد.»
عکس: Lehtikuva Heikki Saukkomaa/dpa/picture-alliance
روز گذشته (جمعه ۱۷ سپتامبر) در اطلاعیه وزارت معارف افغانستان تنها از معلمان مرد خواسته شد در مدارس حضور یافته و به کار خود بازگردند.
یونسیف اعلام کرد، باید از همه معلم‌های زن نیز همچون مردان خواسته شود تدریس را از سرگیرند.
در دوران سیادت طالبان بر افغانستان بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ زنان این کشور به صورت گسترده از حضور در انظار عمومی منع شده بودند.
آنها بنا بر قوانین طالبان، تنها می‌توانستند با همراهی اقوام مرد از خانه بیرون بروند. اگر زنی تنها در خیابان دیده می‌شد ممکن بود با مجازات شلاق مواجه شود.
رهبری جدید طالبان وعده سخت‌گیری‌های کم‌تر را بر اساس قوانین اسلامی داده و اعلام کرده که به حقوق زنان احترام خواهد گذاشت.
با این همه از زمان به قدرت رسیدن دوباره طالبان در افغانستان در ۱۵ اوت سال جاری (۲۰۲۱) از زنان خواسته شده، برای امنیت خودشان در خانه‌ها بمانند و تا زمانی که تفکیک جنسیتی اعمال نشود سر کارهایشان حاضر نشوند.
طالبان وزارت امر به معروف و نهی از منکر را جایگزین وزارت امور زنان کرده است. چنین نهادی سابق بر این در حکومت پیشین طالبان در اواخر دهه ۹۰ نیز دائر بود و از جمله، مسئولیت شلاق زدن به زنان را بر عهده داشت.
روایت تصویری تباه شدن زندگی زنی پاکستانی در تاخت و تاز طالبان
باسوالیها زنی ۵۵ ساله در مهمند پاکستان در نزدیکی مرز افغانستان است که همسر و پسرش را در ناآرامی‌های ناشی از پیشروی‌های طالبان از دست داده است. در این منطقه ترس از بازگشت دوباره طالبان بیداد می‌کند.
عکس: Saba Rehman/DW
زندگی پر از مشقت
زندگی برای زنان قبایل پاکستان در شرایط عادی نیز به اندازه کافی سخت است. اما وقتی باسوالیها، بیوه‌ای ۵۵ ساله از همین خطه پسر و همسرش را در حملات تروریستی سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ از دست داد زندگی‌اش دردناک‌تر شد. او در غالانائی در ناحیه قبیله‌ای مهمند پاکستان که با افغانستان هم‌مرز است زندگی می‌کند. این منطقه بعد از حمله نیروهای تحت رهبری آمریکا در سال ۲۰۰۱ به‌شدت از سوی شبه‌نظامیان طالبان آسیب دید.
عکس: Saba Rehman/DW
حملاتی از همه طرف
باسوالیها به دویچه وله گفته است که عمران خان، پسر ارشدش در سن ۲۳ سالگی به ظن کمک به تروریست‌ها توسط یک کمیته محلی ضد طالبان به نام "کمیته صلح" کشته شد. به گفته او، عملیات ارتش پاکستان توانست آرامشی نسبی در این منطقه برقرار کند اما قدرت گرفتن دوباره طالبان افغانستان همزمان با عقب‌نشینی نیروهای ناتو به کابوسی برای او تبدیل شده است.
عکس: dapd
موج خشونت
باسوالیها به دویچه وله گفت، یک سال بعد عبدالغفران، همسرش را از دست داد. همسر او هنگامی که برای دریافت غرامت کشته شدن پسرش در ۶ دسامبر سال ۲۰۱۰ به یک ساختمان دولتی مراجعه کرده بود بر اثر حمله دو بمب‌گذار انتحاری کشته شد. تعداد زیادی در این حمله جان خود را از دست دادند. این زن پاکستانی می‌گوید، زندگی در نواحی قبیله‌ای بدون وجود همسر و پسر ارشد خیلی سخت و پرخطر است.
عکس: Getty Images/AFP/A. Majeed
"امیدم را از دست ندادم"
باسوالیها همواره در تلاش است، مخارج زندگی‌اش را تأمین کند. روستای او فاقد امکانات اولیه مانند گاز، برق و اینترنت است. با این همه مرگ پسر و همسر باعث نشد که او امیدش را از دست بدهد. او نمی‌خواست با مقرری ناچیز دولت که ۱۰هزار روپیه در ماه (۵۳ یورو/ ۶۲ دلار) بود زندگی کند. این مستمری در سال ۲۰۱۴ قطع شد.
عکس: Saba Rehman/DW
گذران زندگی با خیاطی
باسوالیها می‌خواهد فرزندانش از آموزش مناسب برخوردار شوند. او به دویچه وله می‌گوید: «آسان نبود. زمانی رسید که فکر کردم زندگی‌ام بی‌حاصل است و نمی‌توانم در این جامعه زنده بمانم.» او افزود که زنان حتی اجازه ندارند به تنهایی وارد بازار محلی مهمند شوند. این زن خیاطی را تنها چاره خود خوانده و می‌گوید، برای دوخت یک پیراهن زنانه بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ روپیه مزد می‌گیرد.
عکس: Saba Rehman/DW
همراهی اجباری مردان
باسوالیها می‌گوید: «بعد از مرگ شوهرم شروع به پخت نان کردم و دختران کوچکم نان‌ها را در جاده اصلی منطقه می‌فروختند.» بعد دخترها کمی بزرگ‌تر شدند و به این دلیل که حضور آنها در خیابان‌ها "بد" تلقی می‌شد دیگر نمی‌توانستند نان بفروشند. از این زمان بود که او شروع به دوخت لحاف و پتو کرد و آنها را به مردم محلی فروخت. اما بدون مشایعت یک مرد، خواه نوجوان و خواه مسن‌تر نمی‌توانست به بازار برود.
عکس: Saba Rehman/DW
نگرانی از خشونت‌های بیشتر
هزاران خانواده در مناطق قبیله‌ای در شمال و شمال غرب پاکستان قربانی خشونت افراط‌گرایان شده‌اند. عبدالرزاق، شوهرخواهر باسوالیها می‌گوید، روز کشته شدن عبدالغفران در حمله طالبان را به‌خوبی به یاد می‌آورد. او ابراز امیدواری می‌کند که مناطق قبیله‌ای دوباره به جولانگاه آشوب و خشونت تبدیل نشود.
