هفته نامه آلمانی «اشترن» مقاله‌ای را به قلم آندریاس لندوهر از خبرگزاری آلمان تحت عنوان "در مناقشه اتمی با ایران: تحریم‌های سخت در راه نیست" را منتشر کرد.

در این مقاله، لندو‌هر به نقل از ویلم فون کِمناِد متخصص انستیتوی هلندی روابط بین‌المللی که در پکن زندگی می‌کند و تخصص‌اش روابط ایران و چین است، می‌نویسد:«تحریم‌ها ملایم و با هدف بازگرداندن ایران بر سر میز مذاکره خواهند بود».

فون کِمناِد بر این باور است که آمریکا و چین به توافق دست‌یافته‌اند. توافقی که بر مبنای آن، بارک اوباما قبول کرده است تا در نهایت، شورای امنیت قطعنامه‌ای ضعیف شده در مقابل تهران را به تصویب برساند.

لندوهر در ادامه می‌نویسد:« در حالی که چین ماه‌ها مخالف تحریم‌های جدید بود، حال هو جین‌تائو، رهبر حزب کمونیست و رئیس جمهور چین موافقت کرده است تا بصورت جدی در مورد یک قطعنامه جدید در شورای امنیت بحث صورت گیرد.

هرچند کاخ سفید از "گامی بسیار مهم" سخن می‌گوید، اما اصلا نمی‌توان این را کسب یک موفقیت دانست. در گفت‌وگوی تلفنی اوباما رئیس جمهور آمریکا با هوجین تائو، اوباما با ملاحظه‌کاری از اهمیت همکاری طرفین "برای اینکه ایران تعهدات بین‌المللی خود را مراعات کند" سخن گفت».

رابطه آمریکا و چین مهمتر از رابطه چین و ایران

مقاله هفته نامه اشترن که در (۲ آوریل/ ۱۳ فروردین) منتشر شده، سپس به رابطه آمریکا و چین می‌پردازد. در ادامه این مقاله آمده: «رابطه آمریکا و چین اکنون بطور ملموسی تنش‌زدائی شده است. از هنگامی که هوجین‌تائو اعلام کرد در کنفرانس امنیت هسته‌ای در روزهای ۱۲ و ۱۳ آوریل در واشنگتن حضور خواهد یافت و همچنین اعلام آمادگی وی برای مذاکره بر سر قطعنامه ایران، توانست مانع از ادامه روند نزولی روابط طرفین شود. علیرغم عصبانیت از فروش تسلیحات آمریکائی به تایوان و ملاقات اوباما با دالای لاما، رهبران پکن به اهمیت بی بدیل روابط چین با آمریکا واقف هستند».

لندوهر سپس با استناد به تحلیلی از گروه بحران‌های بین‌المللی می‌نویسد که روابط چین با ایران نیز مشمول همین سیاست است: «پکن با اصرار و صبورانه خواستار استفاده از دیپلماسی است، اما در نهایت به بهای تیره شده روابط با آمریکا، جانب ایران را نخواهد گرفت». «چین روابط‌ ‌‌اش با آمریکا را با‌ارزش‌تر و مهمتر از روابط با ایران می‌داند».

چگونه می‌توان سیاست‌های چین را فهمید

لندوهر در ادامه تحلیل خود برای هفته نامه اشترن می‌نویسد:« چینی‌ها استفاده از تحریم را ابزار نامناسبی برای سیاست خارجی می‌دانند. این بدان جهت است که خود از یک سو پس از کشتار در میدان صلح آسمانی در سال ۱۹۸۹ مشمول تحریم‌های سنگینی شدند و از سوی دیگر نسبت به كارآمدی چنین ابزاری تردید دارند.

علاوه بر این، چین آنگونه که غرب می‌پندارد، باور ندارد که ایران به این زودی‌ها به بمب اتمی دست خواهد یافت. در عین حال چین رفتار غرب را یک بام و دو هوا ارزیابی می‌کند. توانائی‌های اسرائیل تحمل می‌شود و آمریکا خود با اینکه هند قرارداد منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای را امضا نکرده، با این کشور همکاری هسته‌ای دارد».

مقاله اشترن سپس به علائق اقتصادی چین در ایران اشاره می‌کند و می‌نویسد:«عطش چینی‌ها به نفت و ذخیره ارزی کلان این کشور دقیقا با نیاز ایرانی‌ها به سرمایه‌گذاری در صنایع نفتی و سهم آنها در ذخائر نفت و گاز جهان، همخوانی دارد».

لندوهر در پایان نتیجه‌گیری می‌کند:«اما چین نمی‌خواهد که ایران روزی به سلاح اتمی دست یابد. سرسختی تهران آنها را مایوس کرده است و آنها به این نتیجه رسیده‌اند که بدون هیچ دلیلی در شرایط سختی قرار گرفته‌اند. اختلاف نظرها در دیدار سعید جلیلی مذاکره کننده ارشد تهران و دای بینگ‌گو سیاستمدار عالی‌رتبه چینی مشخص شد. از این دیدار با همه فرمولبندی‌های محترمانه دیپلماتیک، فقط بعنوان دیداری"صادقانه و عمیق" یاد شد که نمی‌تواند رنجیدگی چینی‌ها را مخفی نگه دارد».