هلموت اشمیت، صدراعظم پیشین آلمان، اعتراف کرده، در دورهای که ریاست دولت را برعهده داشته بارها از هوش رفته است. چنین اعترافی در دوره صدارت او میتوانست به زلزلهای سیاسی بیانجامد.
تبلیغات
هلموت اشمیت کسی است که سکان سیاست جمهوری فدرال آلمان را در دورهی موسوم به "پاییز آلمان" در دست داشت. وجوه مشخصه این دوره که هلموت اشمیت مجبور بوده با آنها دست و پنجه نرم کند، عبارتند از: مبارزه با فعالیتهای تروریستی گروه چپگرای موسوم به"فراکسیون ارتش سرخ" در آلمان در سال ۱۹۷۷، بحث تسلیحات اتمی ناتو درون حزب سوسیال دمکرات آلمان و حزب سبزها، و مناقشه همیشگی با جناح اقتصادی حزب لیبرال دمکرات آلمان.
در میان صدراعظمهای آلمان تاکنون هیچکس شهرت هلموت اشمیت را در زمینه نظم کاری و قدرت به اجرا گذاردن تصمیماتش، نداشته است.
امروز مشخص شده که این سیاستمدار سوسیال دمکرات که میان سالهای ۱۹۷۴ تا ۱۹۸۲ سکان سیاسی آلمان فدرال را در دست داشته، به هنگام رهبری دولت متحمل فشارهای سنگین جسمی و روحی بوده است.
هلموت اشمیت ۹۵ ساله روز جمعه ۲۸ نوامبر (۷ آذر) در یک کنفرانس هفتهنامهی "تسایت" در هامبورگ گفته است که او در دوره صدارت خود حدود ۱۰۰ بار از هوش رفته و گاه این بیهوشی بیش از چند ثانیه طول نکشیده است. اشمیت افزود، با این حال این امر هیچگاه مانع از "اجرای وظیفه سیاسی" او نشده بود.
این دولتمرد کهنهکار آلمان گفت که در این میان پنجمین باطری تنظیم ضربان قلبی در سینهی او جاسازی شده که این پنجمی "بسیار مفیدتر" از نمونههای پیشین است.
در کنفرانسی که به منظور بررسی وضعیت بهداشت و درمان در آلمان برگزار شد، هلموت اشمیت اذعان داشت که او از حدود سن ۵۰ سالگی متوجه شده است که زندگی به عنوان سیاستمدار بر او سنگینی میکند و افزود: « من هیچوقت در سلامت کامل نبودم.»
از نظر هلموت اشمیت، آلمانیها در مقایسه با شهروندان آمریکایی خیلی کمتر نسبت به وضعیت سلامتی سیاستمداران کنجکاو هستند: «ما نمیدانیم صدراعظمهای پیشین آلمان تا چه اندازه در سلامت بودند، و تا چه اندازه خانم مرکل در سلامت است. ما علاقهای به این مسئله نشان نمیدهیم.»
صدراعظمهای آلمان؛ از آدناوئر تا مرکل
آلمان از پایان جنگ جهانی دوم به این سو ۸ صدراعظم داشته است. صدراعظم کنونی آلمان، آنگلا مرکل اولین زن در این مقام است. در عکسهای زیر نگاهی میاندازیم به ۷چهرهای که قبل از مرکل صدراعظم آلمان بودهاند.
عکس: picture-alliance/dpa
کنراد آدناوئر (Konrad Adenauer)
او رهبر حزب دمکرات مسیحی، اولین صدراعظم آلمان (غربی) پس از جنگ جهانی دوم بود. آلمان غربی که در پی جنگ تحت اشغال نیروهای متفقین بود در دوره زمامداری او به جمهوری فدرال بدل شد و دوباره استقلال سیاسی خود را بازیافت. به لحاظ سیاست بینالمللی آلمان تحت رهبری آدناوئر در اردوگاه غرب قرار گرفت. سبک حکومت آدناوئر آمرانه توصیف شده است. دوران صدراعظمی آدناوئر از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۳ ادامه داشت.
عکس: picture alliance/Kurt Rohwedder
لودویگ ارهارد (Ludwig Erhard)
ارهارد هم مثل آدناوئر از حزب دمکرات مسیحی بود و دوران صدراعظمی او از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ طول کشید. ارهارد در دوران آدناوئر وزیر اقتصاد بود و به سبب طرحهایش در راستای ایجاد اقتصاد بازار با جهتگیریهای اجتماعی، محبوبیت یافته بود. هنوز هم از وی به عنوان پدر "معجزه اقتصادی" آلمان پس از جنگ یاد میشود. علاقه به سیگار نیز شاخص دیگری برای ارهارد بود و معمولا سیگاری در دست یا میان لبهایش دیده میشد.
عکس: picture-alliance/dpa
کورت گئورگ کیسینگر (Kurt Georg Kiesinger)
او هم تنها سه سال (۱۹۶۶-۱۹۶۹) صدراعظم آلمان بود. کیسینگر از حزب دمکرات مسیحی بود و برای اولین بار در تاریخ پس از جنگ توانست ائتلافی از این حزب و حزب سوسیال دمکرات شکل دهد و اقتصاد را دوباره رونق بخشد. سابقه کیسینگر، به خصوص در سالهای اول حکومت نازیها بحثانگیز بود. و صدراعظمشدن او به عنوان نمادی از عدم برخورد کافی و جدی نخبگان سیاسی آلمان با سالهای حکومت هیتلری و دستاندرکاران آن تلقی میشد.
عکس: picture-alliance/dpa
ویلی برانت (Willy Brandt)
برانت اولین صدراعظم سوسیال دمکرات آلمان در دوران پس از جنگ بود و تحولات گستردهای را در عرصه سیاسی و اجتماعی رقم زد. او با اقدام تاریخی خود یعنی زانوزدن در برابر بنای یادبود کشتهشدگان قیام ورشو علیه نیروهای حکومت هیتلری، عملا به اراده آلمان برای پوزش از گذشته خویش بعد تازهای بخشید. در عرصه داخلی ایجاد دولت رفاه در زمان برانت اوج تازهای یافت. ویلی برانت در سالهای ۱۹۶۹ تا ۷۴ صدراعظم آلمان بود.
عکس: picture-alliance/dpa
هلموت اشمیت (Helmut Schmidt)
اشمیت با استعفای ویلی برانت صدراعظم آلمان شد. دوران زمامداری او با بحران نفت، تورم و رکود اقتصادی همراه بود. او سعی کرد، با برنامه و نتیجهمند به مقابله با این مشکلات برود. فعالیتهای گروه تروریستی "فراکسیون ارتش سرخ" در آلمان هم در دوران دولت وی به اوج خود رسید. او در برابر این گروه و گروگانگیریها و ترورهای آن کوتاه نیامد و به درخواستهای آن بیتوجه ماند. اشمیت تا سال ۱۹۸۲ صدراعظم آلمان بود.
عکس: picture-alliance/dpa
هلموت کهل (Helmut Kohl)
کهل که از سال ۱۹۸۲ در رأس ائتلاف حزب دمکرات مسیحی و حزب دمکراتهای آزاد صدراعظمی آلمان را به عهده گرفت به مدت ۱۷ سال در این مقام ماند و رکورددار شد. سالهای زمامداری او به سالهای کمتحرکی در زمینه اصلاحات معروف شدهاند. با این همه نقش او در وحدت دو آلمان پس از فروپاشی دیوار برلین، تاریخی و قابل اعتنا تلقی میشود. در زمینه وحدت اروپا و گسترش و تعمیق روندها در اتحادیه اروپا نیز کهل نقشی مهم داشت.
عکس: picture-alliance/dpa
گرهارد شرودر (Gerhard Schröder)
شرودر پایانبخش دوران دراز صدراعظمی کهل بود. او سال ۱۹۹۸ با پیروزی حزب سوسیال دمکرات اولین ائتلاف با حزب سبزها در تاریخ معاصر آلمان را شکل داد و خود در رأس این ائتلاف قرار گرفت. در دوران شرودر ارتش آلمان در چارچوب ناتو مجددا به ماموریتهای جنگی ورای مرزهای آلمان اعزام شد. اصلاحات انقباضی دولت وی در سیستم رفاه آلمان که به "منشور ۲۰۱۰ " مشهور است بحثها و اختلافات فاحشی در حزب و جامعه برانگیخت.
عکس: picture-alliance/dpa
آنگلا مرکل (Angela Merkel)
مرکل که از سال ۲۰۰۵ در رأس دولت آلمان است اولین زن در تاریخ آلمان و حزب دمکرات مسیحی است که عهدهدار این مقام میشود. یکی از بزرگترین چالشهای دوران او بحران مالی سال ۲۰۰۷ است که اتحادیه اروپا همچنان از آن رهایی نیافته و آلمان را هم به عنوان قدرتمندترین اقتصاد این اتحادیه به خود مشغول کرده است. شیوه زمامداری او بیشتر عملگرا توصیف میشود. یکی از شاخصهای مرکل تنوع رنگهای کتهایی است که میپوشد.