این اعتصاب غذا و تحصن به پیشنهاد اکبر گنجی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی سابق انجام می‌شود. گروهی از نخبگان علمی، اجتماعی و فرهنگی جامعه ایرانیان خارج از کشور از این پیشنهاد استقبال کرده و مستقیما در اعتصاب غذا شرکت می‌کنند. پاره‌ای دیگر از چهره‌های شاخص ایرانی یا آمریکایی نیز با پیوستن به تحصن، تلاش مردم ایران برای نیل به دمکراسی را ارج می‌نهند. نوآم چامسکی منتقد سرشناس آمریکایی یکی از آنهاست.

همبستگی هنرمندان ایرانی و آمریکایی با این اقدام چشمگیر بوده است. گوگوش، ابی، شهیار قنبری، فرامرز اصلانی، شهره آغداشلو، رابرت ردفورد یا شون پن از جمله هنرمندان حامی این اعتصاب غذا و تحصن هستند.

اکبر گنجی در گفتگو با دویچه‌وله از حضور دهها نفر در ساعت هشت صبح در برابر سازمان ملل گفت و از کسانی یاد کرد که برای شرکت در این جمع، تاب سفرهای طولانی از استرالیا، کانادا، اروپا یا ایالت‌های دیگر آمریکا را آورده‌اند.

شیرین نشاط، هنرمند مقیم نیویورک از کسانی است که صبح زود به این جمع پیوست. او به دویچه‌وله گفت: « با شرکت در این اعتصاب غذا از جوانانی که در زندان هستند، حمایت می‌کنیم. فکر می‌کنم هرچه توجه عموم را جلب کنیم، امکان آزادی دستگیرشدگان بیشتر می‌شود».

شیرین نشاط ادامه می‌دهد که به دلیل شتاب مسائل سیاسی، تمرکز کنونی‌اش تنها روی چنین حرکت‌هایی است اما در اولین فرصت، احساسات خود در مورد جنبش مقاومت مردم ایران را در کار هنری خود منعکس خواهد کرد.

حمید دباشی، استاد دانشگاه کلمبیا در باره تاثیر این اقدام نزد افکار عمومی می‌گوید: «از نظر سمبلیک، تجمع ما برای صحبت کردن با جهان است. می‌دانیم که خبر ما در ایران نیز منعکس می‌شود و می‌خواهیم بدنه‌ی جنبش بداند که تنها نیست. ما همه شاخ و برگ‌های جنبش سبز هستیم».

این جامعه‌شناس تاکید می‌کند که جنبش سبز، پروژه‌ی مهندس موسوی نیست. وی موسوی را بخشی از این جنبش و کل جنبش را متعلق به آزادیخواهان ایران می‌داند.

شهرنوش پارسی پور، نویسنده ساکن کالیفرنیا در مورد حضور خود در نیویورک می‌گوید: «من دارم دنبال مردم ایران می‌روم که ثابت کردند چقدر انسان و متمدن هستند. اینجا نشسته‌ام به این امید که سازمان ملل دخالت کند و جلوی ظلم جاری در ایران را بگیرد و زندانیان آزاد شوند».

پارسی‌پور که خود در دهه شصت پنج سال در حبس بوده، امید یک زندانی به همبستگی و تلاش دیگران را به خوبی می‌شناسد و می‌گوید: «ما گاهی در یک بند ۷۰۰ نفر بودیم و همیشه تمرکز نداشتیم. اما مسلما همه فکر می‌کردیم که مردم دنیا و به ویژه ایرانیان چقدر به یاد ما هستند».

پارسی پور به مقاومت مردم برای نیل به آزادی خوشبین است و ادامه می‌‌دهد: «دچار توهم نیستم که فکر کنم یکباربرای همیشه، جامعه‌ای ساخته می‌شود. همه چیز را همگان دانند و همگان هنوز از مادر زاده نشده‌اند. جهان در پی نسل‌ها ساخته می‌شود. ما در نسل خود کارهایی می‌کنیم. از جمله این که می‌گوییم قربانی کردن انسان به نام خدا، توهین به خداست».

نزهت فرنودی، پزشک روانشناس نیز به دویچه‌وله می‌گوید: «هر روانشناس متعهدی باید به خاستگاه رنج‌ها و دردهای بشری حساس باشد. حکومت‌های دیکتاتوری و استبدادی یکی از عمیق‌ترین و وسیع‌ترین خاستگاه‌های اختلال‌ها و روان نژندی‌های بشر هستند. کار ما فقط این نیست که بیماران آزرده را در مطب معالجه کنیم. ما باید به وسیع‌ترین ریشه‌های این آزردگی‌ها، یعنی جوامع دیکتاتوری نیز بپردازیم. من نمی‌توانم نسبت به رنج جوانان ایرانی بی‌تفاوت باشم که تنها بخاطر اظهار نظر کیفر می‌بینند. من اینجا هستم که از جنبش کنونی برای دفاع از حقوق بشر و آزادی‌خواهی دفاع کنم».

اعتصاب غذا در نیویورک، در فاصله روزهای ۲۲ تا ۲۴ ژوییه، هر روز از ساعت ۸ صبح تا ۸ شب دربرابر مقر سازمان ملل برگزار می‌شود. آخرین خبرها در ساعت ۱۷ روز چهارشنبه (۱۱ صبح به وقت محلی)، حاکی از حضور دستکم ۲۵۰ نفر در این مراسم بود.

نویسنده: مهیندخت مصباح