والنتاین روز دلدادگان است، روز هدیه دادن گل‌های سرخ و قلب‌های آتشین. اما می‌توان آن را طور دیگری هم جشن گرفت. زنانی با لباس‌های رنگی و شاد، با موسیقی بلند و پرشور و رقص و ترانه در مرکز شهر بن.

 از سال ۲۰۱۳ و بعد از فراخوان اِو اِنسلِر نویسنده کتاب Vagina Monolog برای کمپین One Billion Rising همه ساله این روز یکی از روزهایی است که از آن برای اعتراض به خشونت علیه زنان استفاده می‌شود.

ماجرا از تجاوز گروهی به دو زن در هند در سال ۲۰۱۲ آغاز شد و در پی آن سخن رئیس‌جمهور هند مبنی بر این که متجاوز باید با قربانی ازدواج کند. اعلام این خبر ولوله‌ای در میان زنان و برابری‌خواهان برانگیخت. اِو اِنسلِر یکی از این زنان بود که در همان سال فراخوانی برای روز ۱۴ مارس سال ۲۰۱۳ اعلام کرد که در آن زنان با رقص و پایکوبی در خیابان‌های شهرشان، توجه افکار عمومی را به خشونت علیه زنان جلب کنند. این کمپین One Billion Rising نام گرفت و از مارس ۲۰۱۳ تا کنون هرساله و در مناسبت‌های مختلف برگزار می‌شود؛ ۸ مارس روز جهانی زن، ۲۵ نوامبر روز جهانی منع خشونت علیه زنان و نیز ۱۴ فوریه روز والنتاین.

اما چرا روز والنتاین؟ روزی که روز عشق و محبت و هدیه دادن و هدیه گرفتن است؟ روزی که همه‌جا صحبت از گل‌های سرخ و قلب‌های آتشین است؟ چرا در این روز باید از خشونت صحبت کرد؟

ماریتا هوشایت، یکی از کنشگران کمپین One Billion Rising در شهر بن با اشاره به تاریخچه‌ی آغاز استفاده از این روز از سوی اِو اِنسلِر به عنوان V Day violence, victory and vagina به دویچه‌وله می‌گوید: «در روز والنتاین که همه جا صحبت از گل و عشق و قلب است ما می‌خواهیم از زنانی بگوییم که خشونت را تجربه کرده‌اند.  این با گل دادن میسر نمی‌شود بلکه با فریاد زدن و نه گفتن به خشونت و ارتباط برقرار کردن و گفت‌وگو میان زن و مرد، میان نژادهای مختلف و میان سرزمین‌های مختلف ممکن می‌شود.»

عدد یک میلیارد در نام کمپین One Billion Rising از آماری آمده که می‌گوید یک سوم زنان در همه دنیا حداقل یک بار خشونت را در زندگی خود تجربه کرده‌اند؛ این یعنی یک میلیارد زن خشونت‌دیده.  V Day در حقیقت پیوند دادن روز والنتاین با اعتراض به خشونت علیه زنان است.

برنامه‌های کمپین One Billion Rising تنها محدود به برگزاری رقص‌ها و اعتراضات خیابانی نیست. ماریتا هوشایت می‌گوید که این گروه با برگزاری جلسات نمایش فیلم، تئاتر، کارگاه‌های آموزشی و... سعی می‌کند شجاعت حرف زدن از خشونت را به زنان بیاموزد، به خصوص زنانی که در کشورشان جرأت حرف زدن درباره خشونت را ندارند.

ماریتا هوشایت درباره فعال کردن مردان در مبارزه با خشونت علیه زنان می‌گوید: «مردها هم درست مثل زنان در نظام پدرسالار مورد تبعیض قرار می‌گیرند. آنها در نظام مردسالار همواره از بیان احساسات خود ترس دارند چرا که نگران این هستند که از سوی زنان به عنوان مردان نرم‌خو تعریف شوند. ما همیشه مردان را دعوت کرده‌ایم که در این اکسیون‌ها شرکت کنند اما متاسفانه خیلی کم مشارکت می‌کنند. مردها باید خود را از قیدوبند پدرسالاری رها کنند.»

حلقه زنان، زنان رقصنده و آوازخوان در قلب شهر بن در روزی سرد ولی آفتابی و روشن، با فریاد "بدن من مال خودم است"، "دستت را از بدن من کوتاه کن" و... شاید نوید فردای روشن‌تری را بدهد؛ فردایی که در آن هیچ زنی به خاطر زن بودنش مورد خشونت قرار نگیرد.