بسیاری از خیابان‌های کلان‌شهر یانگون امروز خالی است. مردم در اعتراض به دولت نظامی به محل کار خود نمی‌ر‌وند یا به خیابان نمی‌آیند.

به‌ویژه در مرحله اولیه اعتراضات، در سراسر کشور تظاهرات برپا می‌شد. گاهی تعداد تظاهرکنندگان به ده‌ها هزار نفر می‌رسید. بسیاری با نشان دادن "سلام سه‌انگشتی" حمایت خود از مقاومت را نشان می‌دادند.

نیروهای امنیتی در همان آغاز وارد عمل شده و با خشونت روزافزون با تظاهرکنندگان برخورد کردند. دولت نظامی رسما کشته شدن ۱۶۴ نفر را تأیید کرده، انجمن مردم‌نهاد "کمک به زندانیان سیاسی" اما از ۲۷۵ کشته خبر داده است. کم‌کم از شمار تظاهرکنندگان کاسته شد. بیش از همه جوانان جان خود را به خطر انداخته و در خیابان‌ها با پلیس درگیر شدند.

با افزایش خشونت‌ها تظاهرات شبانه به راه افتاد. تظاهرکنندگان برای در امان ماندن از حملات نیروهای امنیتی شمع روشن کرده و با هم آواز می‌خواندند.

فروشگاه‌های یانگون بسته ماندند. نوبل آنگ، فعال میانماری در گفت‌وگو با رویترِز خطاب به معترضان گفت: «بیرون نروید، خرید نکنید، کار نکنید. برای یک روز هم که شده همه چیز را تعطیل کنید.»

در سایر مناطق کشور نیز مردم به "اعتراض خاموش" پیوستند، مانند اینجا در شهر ساحلی داوی در جنوب شرقی میانمار.

در شهر تانجی در ایالت "شان" همه چیز در سکون فرو رفته است. بسیاری از اقلیت‌های قومی از اعتراضات علیه دولت نظامی حمایت می‌کنند.