چند سرباز عراقى بر روى بام اداره برق موصول چمباتمه زده‌اند و يكريز به سمتى كه چند لحظه پيش صداى شليك نارنجك شنيده‌اند، شليك مى‌‌كنند. گروهى از سربازان آمريكايى سريعا سوار ماشين مى‌شوند و به سمت مناطق صنعتى حاشيه مزارع مى‌رانند، در جهتى كه به نظرشان نارنجكها از آنجا پرتاب شده‌اند. سربازان آمريكايى از ماشين پياده مىشوند. دور و اطراف را مى‌كاوند، امنيت برقرار مىشود. افسر آمريكايى شروع به بازجويى از مزرعه‌داران مى‌كند. شانون كى، افسر ارشد آمريكايى رو به عراقى‌اى كه بهت زده است مى‌گويد: ”بايد به من بگى خرابكاران كجا هستند. هر چه زودتر اين كار را انجام بدهى، من هم زودتر مى‌توانم برگردم، بروم.“

جورج بوش، رئيس جمهور آمريكا، خبر از آن داده است، كه در صورت درخواست دولت بعدى عراق، نيروهاى نظامى آمريكا اين كشور را ترك خواهند كرد. سربازان آمريكايى مستقر در منطقه اما كل اين جريان را گونه‌اى ديگر مىبينند. آنها چنين برآورد مى‌كنند كه تا ارتش عراق بتوانند مستقل بر روى پاى خود بايستد، راه درازى در پيش است. سرگرد اندى ميلبورن، كه در نيروى دريايى ارتش آمريكا خدمت مى‌كند، بر اين عقيده است كه بايد نظم و انظباط در ارتش عراق جايگزين ترسى شود كه در زمان حكومت صدام حسين وجود داشته است. ميلبورن مى‌گويد، بسيارى از افراد در ارتش عراق درجه بالاى شغلى را به عنوان امكانى براى دستيابى به امتيازات ويژه مى‌بينند و نه به عنوان وظيفه و تكليفى بيشتر.

مشكل ديگر اين است كه وابستگى عراقيها به گروههاى ملى و يا تعلقات مذهبى، قويتر از وابستگى آنها به ارتش است. براى مثال اين قضيه در حمله به شهر سنى نشين فلوجه در ماه سپتامبر، خود را نشان داد. ميلبورن مىگويد، ”كارآيى سربازان عراقى متغير بود. پس از آنكه آمريكا اين شهر را بمباران كرد، بسيارى از سربازان عراقى در تفتيش و بازرسى خانه‌هاى اين شهر حاضر به همكارى نبودند.“

قرار است كه پس از انتخابات، روزبروز مسئوليت ارتش عراق در اين كشور بيشتر ‌شود. در حال حاضر كنترل بسيارى از پستهاى نگبانى پليس به سربازان عراقى واگذار شده است.

على قاضى، سرهنگ ارتش عراق، در مخالفت با اين مطلب كه در آينده ارتش اين كشور بايد به تنهايى امنيت را در منطقه برقرار كند، مى‌گويد، ”ما به كمك نيازمنديم، ما به تنهايى نمى‌توانيم.“ به اين ترتيب بعيد به نظر مى‌رسد كه در شرايط كنونى، كل مسئوليت نظامى به ارتش عراق واگذار شود‌.