سازمان خیریه "International Rescue Committee" که به پناهجویان و قربانیان جنگ کمک می‌رساند، از شماری از پناهجویانی که خود را به جزیره لسبوس در یونان رسانده‌اند، خواهش کرده تا محتوی ساک‌ها و کوله‌پشتی‌هایشان را در برابر دوربین خالی کنند و نشان دهند که در آخرین لحظات فرار از زادگاه‌، چه با خود برداشته‌اند. آنچه آنها همراه خود دارند، نماینده گوشه‌هایی از زندگی گذشته و امیدهایشان برای آینده است.

نام: ابوسا /سن: ۲۰ ساله/ اهل: دمشق ابوسا به همراه همسر و کودک ۱۰ ماهه‌اش از دمشق گریخت و به ترکیه رفت. پس از گذراندن یک هفته در کمپی مخصوص پناهجویان، او و خانواده‌اش با امید رسیدن به سواحل اروپا سوار قایق قاچاقچیان شدند. گارد ساحلی ترکیه پس از مشاهده قایق با هدف برگرداندن آن به ساحل، موتور قایق را جدا کرد. اما پناهجویان با پارو زدن خود را به یونان رساندند.

کلاهی برای دخترش، دارو، یک شیشه غذای بچه، یک شیشه آب مقطر، مقداری دستمال کاغذی برای استفاده به هنگام تعویض پوشک، خمیر دندان، مدارک از جمله دفترچه واکسیسناسیون بچه، کیف پول (به همراه کارت شناسایی عکس‌دار و اندکی پول)، شارژر گوشی تلفن، هدبند زردرنگ برای بچه، کرم ضد آفتاب و ضد سوختگی. ابوسا: «همه این‌وسایل برای حفاظت بچه‌ام در مقابل بیماری است. وقتی به یونان رسیدیم، مردی به ما دو قوطی غذا داد.»

نام: عمران/ سن: ۶ سال/ اهل: دمشق عمران به همراه خانواده‌اش راه آلمان را در پیش گرفته تا نزد آشنایان‌شان زندگی کنند. از آنجایی که والدینش می‌دانستند در این سفر زمینی طولانی راه‌شان از جنگل خواهد گذشت، از پماد و چسب زخم و دارو غافل نماندند.

یک دست شلوار، یک تی‌شرت، یک سرنگ برای موقع اضطراری، خوراکی‌های مورد علاقه عمران، صابون، مسواک و خمیردندان، چسب زخم و دارو، از جمله دارایی‌های اندک عمران در کوله‌پشتی بچه‌گانه آبی‌رنگش است.

نام: اقبال/ سن: ۱۷ سال/ اهل: قندوز، افغانستان تمام دار و ندار اقبال در یک کوله‌پشتی خلاصه می‌شود که او در سفر طولانی‌اش از قندوز، ایران، ترکیه و سپس یونان همراه خود داشته است. اقبال نمی‌داند چه سرنوشتی در انتظارش است. او با دوستانش که خود را به آلمان رساند‌ه‌اند، در تماس است. برادر اقبال در فلوریدای آمریکا تحصیل می‌کند.

یک دست شلوار، یک تی‌شرت، یک جفت کفش، یک جفت جوراب، شامپو، ژل مو، خمیردندان و مسواک، کرم سفید‌کننده صورت، ناخن‌گیر، ۱۰۰ دلار آمریکا، ۱۳۰ لیر ترکیه، یک گوشی تلفن هوشمند و یک گوشی زاپاس، سیم‌کارت‌های افغانستان، ایران و ترکیه. اقبال: «من می‌‌خواهم که صورتم سفید و موهایم مرتب باشد تا آنها نفهمند که پناهجو هستم. فکر می‌کنم یک نفر من را شناسایی کند و به پلیس زنگ بزند چون من غیرقانونی‌ام.»

نام: ناشناس/ سن: ۳۴ سال/ اهل: دمشق وقتی جنگ در سوریه آغاز شد، پدر این داروساز از خاطرات خوش روزهای ۸ سال زندگی دانشجویی‌اش در آلمان تعریف می‌کرد. داروساز هم می‌خواست که در صلح و امید زندگی کند. او همراه با خانواده‌اش به ترکیه گریخت. داروساز با یک قاچاقچی آشنا شد و به این ترتیب تنها با یک کیف کمری همراه با ۵۳ نفر دیگر تن به دریا سپرد.

مقداری پول که برای جلوگیری از خیس شدن دورشان چند دور چسب پیچیده شده، یک گوشی قدیمی که خیس و خراب شده، یک تلفن هوشمند تازه، شارژر و هدفون، فلش مموری با حافظه ۱۶ گیگابایت که عکس‌های خانواده رویشان ذخیره شده. داروساز: «مجبور بودم از والدین و خواهرم در ترکیه جدا شوم. فکر می‌کردم اگر روی قایق بمیرم، دستکم عکس‌های آنها را با خود دارم.»

نام: نور/ سن: ۲۰ سال/ اهل: سوریه نور شیفته هنر و موسیقی است. او ۷ سال در کشورش گیتار می‌زد و نقاشی می‌کشید. وقتی صدای انفجارها در همسایگی‌شان هر روز بلندتر می‌شد، نور هر آنچه دوست داشت را در یک کیف جا داد و رهسپار ترکیه شد؛ اشیایی که خاطرات تلخ و شیرین وطن را برایش زنده می‌کنند.

یک کیف کوچک مدارک شخصی، یک تسبیح که هدیه دوستش است و نور اجازه نمی‌دهد سر آن با زمین تماس پیدا کند، یک ساعت هدیه دوست‌دخترش که شیشه آن در طول سفر شکست، دستبند چوبی و نقره‌، آویزی با طرح پرچم سوریه و نشانی از فلسطین (هدایای از طرف دوستان)،‌ یک گیتار، گوشی تلفن همراه با سیم‌کارت سوریه، یک کارت شناسایی عکس‌دار، یک تی‌شرت.

اهل: حلب این خانواده همه دار و ندارش را از دست داده است. وقتی آنها حلب را ترک می‌کردند، هر کدام یکی دو کوله با خود برداشتند. در جریان سفر به ترکیه و یونان قایق‌شان غرق شد. ۷ زن، ۴ مرد و ۲۰ بچه سرنشینان این قایق بودند. آنها فقط توانستند از میان همه اثاثی که همراه خود داشتند، یک کیف را نجات دهند. بقیه در آب فرو رفتند.

یک تی‌شرت، یک دست شلوار جین، یک جفت کفش، یک بسته پوشک، دو قوطی کوچک شیر و مقداری بیسکویت، نوار بهداشتی، یک شانه، مدارک شخصی و مقداری پول. یکی از اعضای خانواده: «آرزو می‌کنم بمیریم. این زندگی دیگر ارزش زندگی کردن ندارد. همه درهای خانه‌شان را توی صورتمان بستند. آینده‌ای وجود ندارد.»

نام: حسن/ سن: ۲۵ سال/ اهل: سوریه حسن: «این همه دار و ندار من است. آنها به ما گفتند که فقط می‌توانیم دو چیز با خودمان برداریم: یک تی‌شرت و یک شلوار اضافه.»

این تصاویر از سوی سازمان International Rescue Committee در اختیار دویچه‌‌وله فارسی قرار گرفته است. برای آگاهی بیشتر از فعالیت‌های این سازمان می‌توانید به وبسایت http://www.rescue.org/ مراجعه کنید.

دوما، شهری واقع در شمال ‌شرق دمشق بارها مورد حملات هوایی ارتش سوریه قرار گرفت. تصویری از مردی که اگر چه زخمی است، اما به همراه دیگران در تلاش برای پیدا کردن بازماندگان حمله است. شهر دوما لحظاتی پیش از آن توسط جنگنده‌های ارتش بشار اسد بمباران شده بود. طبق ارزیابی سازمان ملل از آغاز جنگ و درگیری در سوریه در سال ۲۰۱۱ تا کنون دست کم ۲۵۰ هزار نفر کشته شد‌ه‌اند.

در اردوگاه آوارگان سوری در سوروچ در مرز ترکیه و سوریه حدود ۴۰ هزار نفر پناه گرفته‌اند. در خاک سوریه که در چند کیلومتری این اردوگاه قرار دارد، جنگ همچنان ادامه دارد. در دوردست شهر کوبانی دیده می‌شود. این اردوگاه مانند شهری کوچک سازماندهی شده که از مدرسه و مسجد و حتی خیابان‌های پهن برخوردار است. پناهجویان سوری با وجود این می‌کوشند که خود را به جایی امن‌تر برسانند و زندگی تازه‌ای را شروع کنند.

عبدالرحمان یاسر السعد از جمله آوارگان سوری است که موفق شد خود را به شهر ازمیر در ترکیه برساند. این نوجوان ۱۶ ساله زخمی را که در جریان جنگ بر پیکرش وارد شده، به دیگر آوارگان نشان می‌دهد. او در مدرسه بود که ارتش سوریه در جریان یکی از حملات هوایی خود با بمب‌های بشکه‌ای این مدرسه را هدف قرار داد و شمار زیادی را زخمی کرد.

بسیاری از پناهجویان سوری در راه سفر خود به کشورهای عضو اتحادیه اروپا از شهر ازمیر در ترکیه می‌گذرند و می‌کوشند که از این طریق خود را به یونان برسانند. یکی از وسایل مهمی که آنان به همراه دارند، جلیقه نجات است، چرا که بسیاری از آنان شنا بلد نیستند و باید آمادگی لازم را برای عبور از راه‌های آبی داشته باشند. این آوارگان شب و روز را در خیابان‌ها سپری ‌می‌کنند تا موقعیت بهتری برای ادامه سفر فراهم شود.

این آواره توانست در پی واژگون شدن قایق خود را به ساحل شهر بودروم در ترکیه برساند. او پیشتر یکی از سرنشینان قایق قاچاقچیانی بود که در پی دریافت مبالغ کلان وعده می‌دهند که آوارگان را بطور غیرقانونی به یونان برسانند. شمار سرنشینان این قایق‌ها اغلب بیش از گنجایش آن‌ها است.

این تصویر دو گردشگر در جزیره یونانی کوس را نشان می‌دهد که ناظر تلاش عده‌ای پناهجو برای رساندن خود به ساحل هستند. آوارگان برای اینکه بتوانند خود را از شهر ساحلی بودروم در ترکیه به جزیره کوس برسانند، حدود یکهزار یورو به قاچاقچیان می‌دهند. راه آبی بین بودروم و کوس چند کیلومتر بیش نیست، اما از آنجایی که بسیاری از سرنشینان شنا بلد نیستند، در پی واژگون شدن قایق خطر غرق شدن آنان را تهدید می‌کند.

گردشگرانی که برای تفریح و گذران تعطیلات به جزیره کوس آمده‌اند، در این هفته‌ها شاهد واقعیت تلخ آوارگان و پناهجویان بوده‌اند که روزها را به امید ادامه سفر و رساندن خود به غرب اروپا به شب می‌رسانند.

بسیاری از آوارگان و پناهجویانی که به یونان رسیده‌اند، بر آنند که از طریق منطقه بالکان به غرب اروپا بیایند. یکی از مهمترین ایستگاه‌ها در این مسیر ایستگاه راه‌آهن گفلیا در مقدونیه است. پناهجویان می‌کوشند به هر قیمتی که شده به درون یکی از قطارهایی که به سمت صربستان در حرکت است، راه یابند و به سفر خود ادامه دهند.

این تصویر اگر چه در نگاه اول تا اندازه‌ای شاعرانه به نظر می‌رسد و عده‌ای را در طلوع آفتاب نشان می‌دهد، اما در اصل روایت‌گر راه دشواری است که پناهجویان در پیش رو دارند. آنان در نخستین ساعات بامداد و با طلوع آفتاب به راه می‌افتند و در امتداد ریل‌های قطار که دیگر مورد استفاده قرار ندارند، خود را با پای پیاده از صربستان به مجارستان می‌رسانند. مقصد بعدی آنها غالبا آلمان و اتریش است.

یک پناهجوی سوری از بیم آنکه او و خانواده‌اش در کمپی در مجارستان اسکان داده شوند، خود را روی ریل ایستگاه راه‌آهن در شهر بیچکه انداخته است. آنان بر این گمان بودند که می‌توانند خود را با قطار از بوداپست به وین برسانند، اما با این واقعیت روبرو شدند که نامشان قرار است در اردوگاهی در مجارستان به ثبت برسد.

صدها تن از آوارگان سوری، عراقی و افغان سرنوشت‌شان را در دست گرفته و می‌کوشند که از طریق اتوبان‌ خود را از مجارستان به اتریش برسانند. بسیاری از آنان روزهای زیادی را در ایستگاه راه‌آهن بوداپست سپری می‌کنند، تا شاید بتوانند خود را با قطار به اتریش برسانند؛ این رویا در بسیاری موارد اما متحقق نمی‌شود و چاره‌ای برای آنان جز این نمی‌ماند که با پای پیاده به سفر طولانی‌شان ادامه دهند.

تصویری از یک پناهجو که خود را سرانجام به ایستگاه راه‌آهن مونیخ رسانده است. بسیاری از پناهجویان به آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان امید بسته‌اند؛ چرا که برخلاف برخی از کشورهای اروپایی در آلمان با خوش‌آمدگویی روبرو شده‌اند.