اولین و مشهورترین فیلمی که در آن اوتیسم مطرح شد "مرد بارانی" محصول سال ۱۹۸۸ بود. داستین هافمن در این فیلم در نقش ریموند ببیت (مرد بارانی) خوش درخشید. این فیلم با الهام از زندگی آستین کیم پیک ساخته شد که با وجود داشتن نوعی اختلال می‌توانست همه آنچه که می‌خواند را از بر کند. این فیلم در سال ۱۹۸۹ چهار جایزه اسکار گرفت.

لئوناردو دی‌کاپریو که در آن زمان ۱۹ سال داشت در نقش آرنی، برادر کوچک گیلبرت گریپ (جانی دپ) با بازی در فیلم "چه چیزی گیلبرت گریپ را آزار می‌دهد" برای اولین بار توانست توجه مخاطبان را به‌خوبی به خود جلب کند. رابطه او با برادرش گیلبرت هم محبت‌آمیز و هم فرساینده بود. دی‌کاپریو به پاس بازی نابش در این فیلم نه تنها برای اسکار بلکه برای گلدن گلوب نیز نامزد بهترین بازیگر مکمل مرد شد.

در این فیلم نیز مانند "مرد بارانی" رونالد باس فیلم‌نامه‌نویس از داستانی واقعی الهام گرفته است. دونالد و ایزی دو فرد مبتلا به اوتیسم‌‌اند با شخصیت‌هایی متفاوت. مرد در زمینه اعداد و ارقام استعداد ویژه‌ای دارد و درونگراست و زن هنرمندی است برونگرا. با این حال عشق این دو را پیوند می‌زند و حتی شخصیت‌های متفاوت‌ و خصلت‌های فردی‌شان هم نمی‌تواند مانع این راه شود.

سانحه‌ای غم‌بار آلکس و لیندای مبتلا به اوتیسم را با هم آشنا می‌کند. آلکس چند روزی به منزل لیندا می‌رود تا به او در کارهای خانه کمک کند. لیندا عاشق موزیک و برف است، اما از این که آشغال را ببرد دم در تنفر دارد. آنجلا پل که نویسنده این فیلم‌نامه جالب توجه است خود پسری دارد که به اوتیسم مبتلاست.

در واقعیت وصله ناجور است و در اینترنت یک قهرمان. بن از آزار و اذیت‌های روزمره به دنیای مجازی و بازی‌های اینترنتی پناه می‌برد، چون آن‌جاست که او می‌تواند ‌همان که هست باشد. سرنوشت بن نشان می‌دهد که جوانان مبتلا به اوتیسم با چه چالش‌های بزرگی روبرو هستند. آن‌ها اغلب به حاشیه رانده و تحقیر می‌شوند. برخی‌‌شان هم تنها راهی که برایشان می‌ماند خودکشی است و بس.

مری کوچک و مکس چهل و چند ساله را یک نامه صمیمی و دوستانه به هم پیوند می‌دهد. این دو پیکره این انیمیشن ترس‌ها و امیدهایشان را با هم در میان می‌گذارند. با این حال وقتی مری تصمیم می‌گیرد روانشناس شود و مکس را که از سندرم اسپرگر رنج می‌برد درمان کند دوستی‌شان در هم می‌ریزد. بعد از آن مکس از او دوری می‌گزیند، چرا که از این پس او این اختلال را بخشی از شخصیت خود می‌بیند.

سایمون مبتلا به سندرم اسپرگر است. این کمدی‌درام که ساخته آندریاس اوهمان سوئدی است بسیاری از نمودهای اوتیسم را در بیماران مبتلا نشان می‌دهد. او با احساس میانه‌ای ندارد، روزمرگی‌هایش به طور سخت‌گیرانه‌ای تابع روالی مشخص است و زندگی‌اش پیرو الگو و آیین‌های تغییرناپذیری است. او تماس‌های فیزیکی را دوست ندارد تا این که بالاخره دختری پیدا می‌شود و برای اولین بار لبخند را به زندگی او می‌آورد.

اسکار پدر خود را در حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ از دست داد. این پسر که سندرم اسپرگر دارد و نتوانسته با مرگ پدر کنار بیاید یک روز پاکتی پیدا می‌کند که رویش نوشته شده "بلک" و درونش کلیدی است. او که تصور می‌کند اگر صاحب کلید را پیدا کند به پدرش نزدیک می‌شود در این جستجو نیویورک را زیر پا می‌گذارد. این فیلم آمریکایی‌ به کارگردانی استیون دالدری در سال ۲۰۱۲ نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم شد.

ماجرای فرد جانز تظاهرهای گونه‌گون اوتیسم را نشان می‌دهد. در نگاه اول او مثل بقیه است. اما او مشکلاتی دارد، از جمله این که نمی‌تواند احساسات دیگران را درست ارزیابی کند و احساسات خودش را نشان دهد. اکثر اوقات فرد جانز زمخت، زیادی جدی و سرد است. کم‌تر کسی در ابتدا از او خوشش می‌‌آید. اما هر چه نزدیک‌تر می‌شوی اوضاع فرق می‌کند.