وزیر خارجه فرانسه: ایران حوثی‌های یمن را مسلح می‌کند
۱۳۹۷ فروردین ۹, پنجشنبه
وزیر امور خارجه فرانسه می‌گوید که موشک‌های حوثی‌ها ساخت ایران هستند. شورای امنیت نیز به حمله‌های موشکی شورشیان حوثی واکنش نشان داد. پیش‌تر عربستان سعودی بر حق خود برای پاسخ "اقدام‌های خصمانه ایران" تاکید کرده بود.
ژان ایو لودریان، وزیر امور خارجه فرانسه (عکس از آرشیو)عکس: picture-alliance/AP Photo/T. Camus
تبلیغات
روز پنجشنبه (۲۹ مارس / ۹ فروردین) ژان ایو لودریان، وزیر امور خارجه فرانسه در گفت‌وگو با شبکه رادیوی آرتی‌ال اظهار داشت:«مشکل یمن عدم آغاز فرایند سیاسی است. عربستان سعودی خود را زیر حملات حوثی‌ها می‌بیند، گروهی که تسلیحات آن نیز از سوی ایران فراهم می شود.»
لودریان مدعی شد که شورشیان حوثی موشک‌های بالستیک خود را از ایران دریافت می‌کنند.
شورای امنیت سازمان ملل نیز حمله‌های موشکی حوثی‌ها به عربستان را محکوم کرد. در بیانیه سازمان ملل علاوه بر این، به نقض قطعنامه ۲۲۱۶ سازمان ملل اشاره شده که در آن تجهیز شورشیان حوثی یمن به جنگ‌افزار منع شده است.
خبرگزاری رویترز نوشت، در این رابطه از کشور خاصی نام برده نشده اما کارشناسان یمن در ژانویه سال جاری گزارش داد‌ه‌اند که جمهوری اسلامی ایران تحریم‌های تسلیحاتی سازمان ملل علیه حوثی‌ها را نقض کرده است.
جمهوری اسلامی همواره اتهام ارسال جنگ‌افزار به یمن را رد کرده است.
ژان ایو لودریان، وزیر امور خارجه فرانسه و عادل الجبیر، وزیر امور خارجه عربستان سعودی در یک کنفرانس خبری مشترک در ریاض (نوامبر ۲۰۱۷)عکس: Reuters/F. Al Nasser
واکنش عربستان سعودی
روز سه‌شنبه (۲۷ مارس) ژان ایو لودریان، وزیر امور خارجه فرانسه عادل الجبیر، وزیر امور خارجه عربستان سعودی ایران را به پشتیبانی تسلیحاتی شورشیان حوثی متهم کرده بود. او در این رابطه گفت، شبه‌نظامیان حوثی "هفت موشک بالستیک ایرانی" را به سوی کشورش شلیک کرده‌اند.
به گزارش خبرگزاری رسمی عربستان سعودی شامگاه یکشنبه (۲۵ مارس) سامانه دفاع ضد موشکی ارتش این کشور هفت موشک بالستیک را رهگیری و منهدم کرده است.
عادل الجبیر که همراه محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان برای یک سفر رسمی سه هفته‌ای به ایالات متحده رفته ، ایران را به نقض قطعنامه‌های بین‌المللی از طریق ارسال موشک‌های دوربرد به شبه‌نظامیان حوثی متهم کرد.
الجبیر گفت، کشورش حق دارد به "اقدامات خصمانه ایران" پاسخ دهد.
مدرسه رفتن در سایه جنگ و ویرانی
میلیونها دانش‌آموز در کشورهای جنگ‌زده خاورمیانه مدتهاست که آرامش کلاس درس را تجربه نکرده‌اند. بسیاری از مدارس اینک به خرابه تبدیل شده‌اند. در این وضعیت هم باز این کودکان از کلاس‌های درس غایب نمی‌شوند.
عکس: Reuters/A. Zeyad
کلاس درسی در شهر جنگ‌زده حدیده در یمن. بخش بزرگی از دیوار کلاس در پی بمباران هوایی جنگنده‌های عربستان سعودی فرو ریخته، اما ویرانی مدرسه موجب نشده تا دختران دانش‌آموز از کلاس درس غایب بمانند. جنگ یمن سه سال طول کشیده و به نظر نمی‌رسد بتوان به این زودی پایانی برای آن متصور بود.
عکس: Reuters/A. Zeyad
سوریه، کشور جنگ‌زده‌ای دیگر با میلیونها کشته و آواره. برخی از کودکان آواره در یک انبار در درعا، منطقه‌ای تحت کنترل شورشیان در جنوب کشور، مشغول یادگیری هستند. در این "کلاس درس" برای همه دانش‌آموزان نیمکت به اندازه کافی وجود ندارد و برای همین تعداد زیادی از کودکان روی زمین نشسته‌اند.
عکس: Getty Images/AFP/M. Abazeed
به رغم آنکه ایران و روسیه (حامیان بشار اسد) با شورشیان که از سوی ترکیه حمایت می‌شوند، تابستان امسال بر سر ایجاد منطقه‌ای امن در غوطه سوریه به توافق رسیدند، اما این توافقنامه بارها نقض شده است. این مدرسه در روستای حموریا واقع در غوطه شرقی که روزی بچه‌ها در آن خواندن و نوشتن می‌آموختند، امروزه به یک خرابه تبدیل شده است.
عکس: Getty Images/AFP/A. Almohibany
این کلاس‌های درس با کوچکترین امکانات در منطقه تحت کنترل شورشیان در درعا برپا شده‌اند. با اینکه جامعه بین‌الملل دستکم بر روی کاغذ به توافق رسیده که تلاش کند تا کودکان جنگ‌زده سوری به "نسل گمشده" بدل نشوند و از آموزش محروم نمانند، اما با این حال شرایط بحرانی عملا ادامه آموزش این کودکان را دشوار و گاهی ناممکن کرده است.
عکس: Getty Images/AFP/M. Abazeed
دیوار کلاس درسی در روستای حزیمه در شمال رقه که پر از جای گلوله است. گروه تروریستی "دولت اسلامی" (داعش) وقتی در سال ۲۰۱۴ کنترل بخش‌های زیادی از شمال سوریه را در دست گرفت، این مدرسه و بسیاری از مدارس دیگر این مناطق را تعطیل کرد. پس از بیرون راندن داعش از این منطقه درهای مدارس بار دیگر به روی دانش‌آموزان باز شد.
عکس: Reuters/Z. Bensemra
بچه‌های روستای سفلانیه در شرق حلب که زنگ تفریح‌شان را در "زمین بازی" مدرسه مخروبه‌شان سپری می‌کنند. بعضی از آنها که تازه محصل شده‌اند، نمی‌دانند که مدرسه‌شان پیش از جنگ و ویرانی چگونه بوده است. برای آنهای دیگر نیز تنها می‌توان امیدوار بود که روزی، قبل از آنکه دیر شود، بار دیگر در حیاط مدرسه‌ای دلنشین بدور از آثار جنگ و تخریب به دنبال هم بدوند و شادی کنند.
