اعتراض زنان به نداشتن حق رای که از زمان مشروطه آغاز شده بود، از سال ۱۳۳۹ شکل خیابانی به خود گرفت.

آیت الله خمینی هرچند در سال ۱۳۴۱ از مخالفان سرسخت دادن حق رای به زنان بود و گفته بود: «از ۱۰ ميليون نفر جمعيت زن ايران، فقط يك صد نفر زن هرجايى مايل هستند كه اين كار بشود» اما در سال ۱۳۵۷ و پس از رسیدن به قدرت، درباره شرکت زنان در انتخابات گفت: «در نظام اسلامی زن همان حقوقی را دارد كه مرد دارد، حق رأی دادن و حق رأی گرفتن».

۱۲ اسفند ۱۳۴۱ دولت اسدالله علم، نخست وزیر وقت ایران، رسما اعلام کرد که شرایط شرکت در انتخابات تغییر کرده و از این پس زنان حق انتخاب کردن و انتخاب شدن دارند. پیش از آن در ۶ بهمن همان سال زنان اجازه پیدا کرده بودند تا در رفراندوم اصلاحات ارضی که یکی از اصول "انقلاب سفید" و دادن حق رای به زنان نیز یکی از مفاد آن بود، شرکت کنند. با تصویب این قانون حق رای زنان قانونی شد.

۲۱ شهریور ۱۳۴۲ زنان برای اولین بار در انتخابات مجلس شورای اسلامی به عنوان انتخاب کننده و انتخاب شونده شرکت کرده و ۶ زن به مجلس راه یافتند. اما در مجلس سنا که نیمی از نمایندگان آن انتخابی بودند هیچ زنی به مجلس راه نیافت. محمدرضا شاه دو زن را به عنوان نمایندگان انتصابی سنا معرفی کرد. مهرانگیز منوچهریان یکی از این دو زن بود

در چهارم آبان ۱۳۴۶ محمدرضا شاه با تغییر قانون اساسی، فرح پهلوی همسر خود را به عنوان نایب‌السلطنه برگزید. این بدان معنا بود که در صورت مرگ شاه، تا رسیدن ولیعهد به سن ۲۰ سالگی، فرح اداره امور مملکت را در دست خواهد گرفت. این برای اولین بار بود که در تاریخ چند سده اخیر ایران زنی به چنین مقامی دست پیدا می‌کرد.

سال ۱۳۴۳ برای اولین بار یک زن به سمت معاونت وزارت آموزش و پرورش برگزیده شد؛ فرخ رو پارسا. وی در سال ۱۳۴۷ به عنوان اولین و تنها وزیر زن کابینه به وزارت آموزش و پرورش رفت. فرخ رو پارسا در اولین روزهای بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ به دار آویخته شد

در سال ۱۳۵۵ مهناز افخمی به سمت وزیر مشاور در امور زنان برگزیده شد و تا وقوع انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ در این سمت باقی ماند

بعد از مهناز افخمی و فرخ رو پارسا دیگر هیچ زنی به مقام وزارت یا معاونت وزیر نرسید تا دولت محمد خاتمی. وی معصومه ابتکار را به سمت معاونت خود و رئیس سازمان محیط زیست برگزید.

بعد از خاتمی، محمود احمدی نژاد برای اولین بار در جمهوری اسلامی یک زن را برای پست وزارت بهداشت معرفی کرد. مرضیه وحید دستجردی البته چندی پیش پس از سه سال وزارت از کار برکنار شد.

در سال ۱۹۷۵ اولین سفیر زن ایران انتخاب شد؛ مهرانگیز دولتشاهی که در آلمان دکترای جامعه شناسی گرفته بود در این سال به سمت سفیر ایران در دانمارک برگزیده شد. (عکس: مهرانگیز دولتشاهی و ملکه، دانمارک، مارگرت دوم)

شیرین عبادی در ماه مارس سال ۱۳۴۹ به عنوان اولین زن ایرانی بر مسند قضاوت نشست. وی در سال ۱۳۵۴ به ریاست یکی از شعبات دادگاهی در شهرستان نائل شد. خانم عبادی در سال ۱۳۸۲ جایزه نوبل صلح را دریافت کرد. وی اولین و تا کنون تنها زن ایرانی است که موفق به دریافت جایزه نوبل شده است.

حق انتخاب پوشش یکی از حقوقی بود که رضا شاه در ۱۷ دی ۱۳۱۴ طی حکمی که در آن پوشش چادر، روبنده و روسری ممنوع بود آن را از زنان گرفته بود؛ ولی پسرش با لغو این قانون، آزادی پوشش را به زنان بازگرداند.

زنان بی‌حجاب نقش بزرگی در به ثمر رسیدن انقلاب داشتند اما خمینی در اولین سخنرانی‌های خود پس از پیروزی انقلاب در سال ۱۳۵۷ تاکید کرد که زنان در ایران باید با حجاب بیرون بیایند

سخنان خمینی درباره اجباری بودن حجاب با مخالفت زنان در تهران روبرو شد و گروهی از زنان در روز جهانی زن در سال ۱۳۵۷ مقابل کاخ دادگستری تجمع کردند. این تظاهرات با حمله نیروهای لباس شخصی به خشونت کشیده شد و زنان مجبور به ترک محل تجمع شدند

با پایان جنگ در سال ۱۳۶۷ و نیز مرگ خمینی یک سال بعد از پایان جنگ، فضا به تدریج بازتر شد. شهلا شرکت با استفاده از این فضای به نسبت بازشده، ماهنامه زنان را در دی ماه ۱۳۷۰ منتشر کرد و این شروعی بود برای طرح مسائل زنان در فضای رسانه‌ای که ۱۶ سال دوام داشت.

فائزه هاشمی در کارنامه خود انتشار روزنامه زن اولین روزنامه مختص مسائل زنان در ایران پس از انقلاب را دارد. انتشار این روزنامه در سال ۱۳۷۷ یکی دیگر از جلوه‌های فعالیت‌های رسانه‌ای زنان بود. هرچند این روزنامه تنها هشت ماه منتشر و سپس توقیف شد.

تشکیل گروه‌ها و کمپین‌های مختلف زنان با رویکردهای گوناگون نیز از دهه ۱۳۷۰ آغاز شد. از جمله مهمترین و مشهورترین این کمپین‌ها می‌توان به کمپین جمع‌آوری یک میلیون امضا برای رفع قوانین تبعیض آمیز، کمپین مبارزه با سنگسار، کمپین آزادی ورود زنان به ورزشگاه‌ها و کمپین نه به حجاب اجباری اشاره کرد

حضور اجتماعی و نمایش تصاویر زنان در ایران تابع قوانین خاصی است. زنان ایرانی اجازه حضور در استادیوم‌ها را ندارند. تصاویری که دوربین از زنان خارجی در رقابت‌های ورزشی ثبت می‌کند، در ایران سانسور می‌شود.

اما زنان دیگری هم هستند که نمایش تصاویر آن‌ها مشکلی ندارد، زیرا آنها در تظاهرات برای "محکوم کردن اسرائیل" شرکت جسته‌اند؛ عکسی از تظاهرات "ضد اسرائیلی" در لندن که در رسانه‌های ایرانی منتشر شده است.

تصویر سانسور شده مراسم استقبال از تیم ملی آلمان پس از تصاحب عنوان قهرمانی جهان در رسانه‌های ایرانی.

انتشار عکس یک دختر سوری در "پایگاه بین‌المللی همکاری‌های خبری شیعه" (شفقنا).

عکس‌العمل کاربران در توئیتر در مقابل سانسور‌های تلویزیون ایران در بازی والیبال که در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منتشر شد.

زنان ایرانی مقیم ایتالیا در استادیوم والیبال می‌دانستند که تصاویرشان سانسور می‌شود.

عکسی منتشر شده در خبرگزاری "ابنا" (اهل بیت) از تظاهرات "ضد اسرائیلی" در لندن.

زنان ایرانی مقیم ایتالیا در استادیوم والیبال می‌دانستند که تصاویرشان سانسور می‌شود.

انتشار عکس زنان "بی‌حجاب" در تظاهرات "حمایت از فلسطین" در رسانه‌های ایرانی.

سانسور تصاویر زنان بر روی قالی در نمایشگاه فرش.

خبرگزاری تسنیم وابسته به سپاه پاسداران این عکس را با این عنوان منتشر کرده است: «مخالفت بخشی از مردم با حملات خشونت بار زمینی به غزه - تل آویو».

عکس‌العمل در توئیتر: «چیزی که ما می‌دیدیم، چیزی که اونا تو بازی والیبال ایران و برزیل می‌دیدن».

سانسور تصویر میشل اوباما، همسر رئیس جمهور آمریکا در خبرگزاری فارس.

اعتراض نسبت به عدم اجازه ورود به زنان ایرانی به استادیوم‌ها.

انتشار عکس زنان "بی‌حجاب" در تظاهرات پشتیبانی از فلسطین توسط خبرگزاری مهر.

یکی از کاربران می‌نویسد: «زنان را در ایران به استادیوم راه نمی‌دهند، اونوقت تعدادی را به اسم سینماگر و هنرمند می‌فرستند برزیل تا در استادیوم تیم فوتبال را تشویق کنند.»