پس از خروج محمد رضا شاه پهلوی در ۲۶ دی ماه ۱۳۵۷، مخالفان حکومت سلطنتی خود را در مسیر پیروزی یافتند. اما شاید کمتر کسی باور می‌کرد که آن‌ها کمتر از یک ماه بعد قدرت را به دست بگیرند.

شاه پیش از خروج از ایران شاهپور بختیار، از اعضای جبهه ملی و زندانی سیاسی سابق را به عنوان نخست وزیر منصوب کرد. انقلابیون و حتی هم حزبی‌های بختیاز، دولت وی را به رسمیت نشناختند و حتی وی را از جبهه ملی اخراج کردند. بختیار با پیروزی انقلاب از ایران گریخت.

سید روح‌الله خمینی که از سوی بسیاری از گروه‌های مخالف شاه به عنوان رهبر انقلاب ایران شناخته می‌شد، پس از سال‌ها تبعید تصمیم گرفت به تهران بازگردد. بختیار ابتدا موافق بازگشت وی به ایران نبود.

روزنامه کیهان چهارشنبه ۱۱ بهمن ۱۳۵۷. چاپ دوم

روزنامه اطلاعات . ۱۲ بهمن ۱۳۵۷

۱۲ بهمن ماه ۱۳۵۷، آیت‌الله خمینی که انقلابیون از وی با عنوان «امام» یاد می‌کردند با هواپیمای ایرفرانس از پاریس راهی تهران شد. خبرنگاری در هوا پیما از آیت‌الله خمینی پرسید که چه احساسی از بازگشت به ایران دارد. او پاسخ داد: «هیچ». با این حال صادق قطب‌زاده برای خبرنگار ترجمه کرد که آیت‌الله در این مورد پاسخی نمی‌دهند.

هواپیمای رهبر انقلاب ایران بدون مشکل در فرودگاه مهرآباد می‌نشیند. آیت‌الله خمینی به همراه جمعی از انقلابیون سرشناس وارد تهران می‌شود. افرادی که شماری از آنها بعدها مورد غضب قرار گرفتند و حتی جان خود را از دست دادند. ابوالحسن بنی صدر، صادق قطب‌زاده، ابراهیم یزدی، صادق طباطبایی، محسن سازگارا و محمد منتظری از جمله همراهان وی بودند. آیت‌الله خمینی در دست خلبان فرانسوی پرواز خود از هواپیما پایین آمد.

آیت‌الله خمینی از فرودگاه راهی بهشت زهرا شد و در آنجا سخنرانی تندی علیه دولت بختیار کرد. وی در بخشی از سخنان‌اش گفت: «من دولت تعیین مى‏کنم! من تو دهن این دولت می‌زنم! من دولت تعیین می‌کنم! من به پشتیبانى این ملت دولت تعیین می‌کنم». به نوشته رسانه‌های خبری بیش از ۴ میلیون نفر به استقبال او آمده بودند. نزدیک به نیم میلیون نفر هم در بهشت زهرا به سخنرانی وی گوش دادند.

در روزهای پس از ورود آیت‌الله خمینی، درگیری‌ها در تهران و شهرستان‌ها ادامه یافت. ۱۴ بهمن مدرسه علوی میزبان خبرنگاران ایرانی و خارجی بود. آیت‌الله خمینی گفت که دولت موقت را بزودی معرفی خواهد کرد. او از ارتش نیز خواست هر چه زودتر به انقلاب بپیوندد.

۱۵ بهمن: آیت‌الله روح‌الله خمینی همچنان خواستار ادامه اعتراضات بود.

آیت‌الله خمینی در روز ۱۶ بهمن ۱۳۵۷ طی فرمانی مهدی بازرگان را به عنوان نخست وزیر دولت موقت تعیین و معرفی کرد. عصر همان روز در سالن سخنرانی مدرسه علوی در یک مصاحبه مطبوعاتی مهدی بازرگان برنامه و وظایف دولت موقت را تشریح کرد.

در ۱۷ بهمن مهدی بازرگان موقتاً از رهبری نهضت آزادی کناره‌گیری و به مدرسه علوی نقل مکان کرد. دکتر جواد سعید، رییس مجلس شورا در جلسه مجلس اظهار کرد: «بازگشت خمینی، مرجع عالیقدر تشیع را به خاک وطن از طرف خود و عموم نمایندگان خوش‌آمد می‌گویم.» لوایح محاکمه وزرای سابق و انحلال ساواک، در این جلسه به تصویب رسید.

در ۱۸ بهمن فرماندار نظامی تهران به این دلیل که مردم به مقررات حکومت نظامی اهمیت نمی‌دهند، ساعات منع عبور و مرور را کاهش داد. سیزده نفر دیگر از نمایندگان مجلس شورای ملی استعفا دادند.

به گفته ناظران روز نوزدهم بهمن ماه بزرگ‌ترین راهپیمایی انقلابیون صورت گرفت. راهپیمایان از نخست وزیری مهدی بازرگان حمایت کردند و علیه دولت بختیار شعار دادند.

روزنامه اطلاعات . ۱۹ بهمن ۱۳۵۷

تیتر اول روزنامه کیهان روز ۱۹ بهمن ۱۳۵۷ به دیدار پرسنل نیروی هوایی با آبت‌الله خمینی اختصاص داشت.خبر این دیدار به همراه تصویری به چاپ رسید. در تصویر، جمعی از همافران با لباس رسمی در اقامتگاه رهبر انقلاب ایران از پشت سر دیده می‌شدند. پس از انتشار خبر، دولت بختیار آن را تکذیب و عکس را مونتاژ شده خواند.

در روز ۲۰ بهمن ماه که مصادف بود با روز جمعه، مهدی بازرگان در جمع مردم در دانشگاه تهران سخنرانی کرد. در همین هنگام در غرب تهران درگیری شدیدی صورت گرفت؛ عده زیادی از افراد گارد شاهنشاهی به پادگان همافران نیروی هوایی حمله بردند.

به محض آغاز درگیری آنان، عده زیادی از جوانان وابسته به جناح‌های مختلف (از جمله چریک‌های فدایی و مجاهدین خلق) به نفع همافران وارد صحنه درگیری شدند. این درگیری خونین ده‌ها نفر کشته و مجروح بر جای گذاشت ولی در ‌‌نهایت همافران توانستند حلقه محاصره نیروهای گارد را بشکنند.

روز بیست و یکم بهمن ماه، روز نبرد مسلحانه همه جانبه مردم و نیروهای دولتی بود. درگیری خونین مردم و لشکر گارد در این روز به اوج خود رسید؛ جنگ تانک‌ها با مردم مسلح باعث کشته و زخمی شدن صد‌ها نفر شد. آیت‌الله خمینی تهدید کرد در صورت عدم جلوگیری از کشتار نیروهای گارد شاهنشاهی، حکم جهاد خواهد داد.

در روز ۲۱ بهمن چندین کلانتری توسط گروههای مسلح انقلابی تسخیر شدند که در نتیجه آن مقادیر زیادی اسلحه به دست مردم افتاد. در همین روز فرمانداری نظامی تهران از ساعت ۴ بعد از ظهر مقرارات منع آمد و شد صادر کرد.

با وجود اعلام مقررات منع عبور و مرور مردم عملاً مقررات حکومت نظامی را باطل کردند و تا صبح در خیابان‌ها با ایجاد حریق و راه بندان‌های متعدد مانع حرکت قوای نظامی ‌شدند.

در روز ۲۲ بهمن به ترتیب زندان اوین، ساواک، سلطنت آباد، مجلس‌های سنا و شورای ملی، شهربانی، ژاندارمری و ساختمان زندان کمیته مشترک به تصرف مردم در آمد. در تسخیر شهربانی سپهبد رحیمی، فرماندار نظامی تهران به دست انقلابیون مسلح دستگیر شد.

پادگان باغشاه و دانشکده افسری، دبیرستان نظام، زندان جمشیدیه، پادگان عشرت آباد و پادگان عباس آباد یکی پس از دیگری تسلیم شدند و آخرین مرکزی که به تصرف درآمد رادیو و تلویزیون بود و نشانه‌های پیروزی نهایی پدیدار گشت.

ساعت ۱۰ بامداد روز ۲۲ بهمن، شورای فرماندهان نیروهای مسلح در ستاد مشترک تشکیل شد و تصمیمی سرنوشت‌ساز گرفت. برخی از نظامیان حاضر در جلسه عبارت بودند از: عباس قره باغی، جعفر شفقت، حسین فردوست، هوشنگ حاتم، ناصر مقدم، عبدالعلی نجیمی، احمدعلی محققی، عبدالعلی بدره‌ای، عبدالمجید معصومی، جعفر صانعی، اسدالله محسن‌زاده، حسین جهانبانی، محمد کاظمی، خلیل بخشی آذر، علی محمد خواجه نوری و منوچهر خسروداد،.

ریاست شورای عالی ارتش بر عهده عباس قره باغی بود. پس از گزارش فرماندهان نیرو‌ها از وضعیت موجود بحث پیرامون همبستگی ارتش با مردم آغاز شد؛ اکثراً موافقت خود را اعلام کردند و سرانجام اعلامیه‌ای مبنی بر بی‌طرفی ارتش در کشمکش میان دولت و انقلابیون تهیه و به امضا رسید.

ساعت یک بعد از ظهر خبر تصمیم شورای عالی ارتش در اختیار رادیو و تلویزیون گذاشته شد. رادیو ایران برنامه عادی خود را قطع و اعلامیه را قرائت کرد. لحظه‌ای بعد نیروهای انقلاب محوطه رادیو تلویزیون را تصرف کردند و خبر سقوط رژیم سلطنتی پهلوی از رادیو تلویزیون ملی اعلام شد.

روزنامه کیهان چاپ ۲۵ بهمن ۱۳۵۷

آیت‌الله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی وقتی وارد ایران شد گفت که "طلبه‌ای بیش نیستم"، اما به او لقب امام داده شد. او بر ساده‌زیستی اصرار داشت و می‌گفت "یک موی کوخ نشینان" را به "همه کاخ نشینان" ترجیح می‌دهد. او بود که در سخنرانی‌هایش واژه‌"مستضعف" را به فرهنگ سیاسی ایران وارد کرد. اما حالا مقبره‌اش به گران‌ترین مقبره جهان تبدیل شده است.

در مسیر مقبره بنیان‌گذار جمهوری اسلامی، هتل‌۵ ستاره، تالارها،‌ پاساژها، فروشگاه‌ها، گل‌دسته‌ها، گنبدهای کوچک و بزرگ و سایر ساخت و سازهای پرزرق و برقی دیده می‌شود که در مجموعه‌ای با عنوان "حرم امام خمینی" ساخته شده‌اند.

کار ساخت آرامگاه آیت‌الله خمینی پس از دفن او و با محوریت جهاد سازندگی و سپاه پاسداران آغاز شد و همچنان ادامه دارد.

در سال نخست، ۲ میلیارد دلار بودجه برای احداث آرامگاه آیت‌الله خمینی و مراکز فرهنگی و زیارتی کنار آرامگاه اختصاص یافت. اما هزینه‌های صورت گرفته در طی سال‌های بعد اصلا روشن نیست.

روزنامه اطلاعات در سال ۱۳۷۱ نوشت: «مرقد و مصلای امام خمینی در بهشت زهرا بنایی شامل ۶۰۰ هزار متر مربع بنای سر پوشیده، مساحت مسقفی بطول یک کیلومتر و عرض بیش از نیم کیلومتر است که نظیر آن در هیچ یک از دیگر بناهای مذهبی جهان چه اسلامی چه مسیحی چه یهودی و چه مذاهب غیر توحیدی نمی‌توان یافت.»

سازه اصلی، دارای مقاومت در برابر زلزله‌ای به قدرت ۱۰ ریشتر است و به گفته مدیر کل مقبره، از برج میلاد نیز مقاوم‌تر است. اسکلت فولادی ساخته شده برای گنبد ۳۴۰ تن وزن دارد و روکش آن هم ۴۰ تا ۵۰ تن وزن خواهد داشت که در مجموع به ۴۰۰ تن می‌رسد.

در اطراف حرم، چهار گلدسته طلاکاری شده به بلندی ۹۱ متر ساخته شده‌ است.این آرامگاه همچنین مجموعا دارای پنج گنبد است که گنبد اصلی، فلزی و چهار گنبد دیگر کاشی‌کاری شده‌اند. گنبد اصلی در سال ۱۳۸۶ طلاکاری شد. همچنین ۵ ورودی اصلی در صحن‌های شرقی و غربی وجود دارد.

موزه آرامگاه به مساحت ۱۵ هزار متر مربع حاوی آثار مربوط به آیت‌الله خمینی است. دکتر عطاالله امیدوار که از همراهان آیت‌الله خمینی در پاریس بوده، می‌گوید: در بازدید از موزه متوجه شدم که این بخش از حرم چه عمارت گرانقیمت و پرخرجی است.

به گفته دکتر امیدوار که در پاریس همراه آیت‌الله خمینی بوده است: «در موزه آرمگاه تعداد زیادی اتاق می‌بینید که سنگ‌های گران قیمت تا سقف آن را پوشانده و روی هر دیوار، خط نوشته یا حجاری و ... قرار دارد. این موضوع به حدی به چشم می‌آید که خود بنای موزه بدل به موزه شده؛ دیوارهایش دیگر جایی برای نصب یک اثر هنری ندارد، هر جا که بخواهید تابلویی آویزان کنید، روی آینه یا کتیبه‌ای قرار می‌گیرد.»

برنامه تاسیس دانشگاه‌های آزاد اسلامی، دانشگاه شاهد، بیمارستان آرامگاه، پارکینگ، زائرسرا، هتل ۵ ستاره، فروشگاه‌های زنجیره‌ای، شهربازی، شهرک سلامت، شهر آفتاب و بسیاری دیگر از سازه‌ها یا به اتمام رسیده‌اند یا در حال تکمیل هستند.

در دوران شهرداری محمود احمدی نژاد و اصرار او برای انتقال نمایشگاه بین‌المللی تهران، با مصوبه شورای دوم شهر تهران در سال ۱۳۸۴ ساخت مجموعه جدیدی بنام شهر آفتاب به مرکزیت مقبره آیت‌الله خمینی آغاز شد. زمان احداث شهر آفتاب دو سال و بودجه آن ۸۰۰ میلیارد تومان برآورد شد که تا کنون افتتاح نشده‌ است. شهر آفتاب همچنین بعنوان شهری حوزوی و علمی عنوان شده ‌است.

در کنار بخش تجاری، امکانات دیگری از جمله فروش زمین برای قبر هم درنظر گرفته شده تا با مجموع این درآمدها مخارج تعمیر و نگهداری، حقوق کارمندان حرم و سایر نیازهای مالی آن تامین شود.

چند سال پس از اینکه آیت‌الله خمینی گفت: "یک موی کوخ نشینان" را به "همه کاخ نشینان" ترجیح می‌دهد، محمد علی انصاری دبیر ستاد بزرگداشت مراسم "ارتحال آیت‌الله خمینی" می‌گوید: «یکی از خدمات حرم به تهران و به پایتخت این است که هزاران هکتار زمین را از خطر توسعه بی‌برنامه از قبیل آلونک‌ها و زاغه نشینی حفظ کرده است.»

محمد علی انصاری در جواب منتقدان زرق و برق آرامگاه می‌گوید:«یک تصوری بود که می‌گفت امام (ره) ساده‌اندیش بوده است و خانه‌اش محقر بوده و کجای زندگی ایشان زرق و برق داشته و تجملاتی بوده. همچنین زهد، دنیاگریزی و فرار از تجملات و تقید به بیت‌المال نیز از دیگر ویژگی‌های امام بوده است. همچنین تصور و تفکر دیگری وجود داشته مبنی بر این که حرم امام با خانه ایشان متفاوت است.

محمد علی انصاری، آیت‌الله خمینی را هم‌‌سطح "حضرت ابراهیم"، "امیرالمومنین" و "امام رضا" قرار می‌دهد و می‌گوید: «حرم امام خانه مردم و خانه تکریم و تعظیم مردم است. حال باید پرسید مگر حضرت ابراهیم زاهد نبود، چرا انبیا در طول تاریخ متولی آب و نظافت و کلیدداری آن خانه بودند و همچنین باید پرسید چرا حرم امیرالمومنین(ع) آن ایوان‌های طلا و آن صحن‌ها را دارد و چرا حرم امام رضا (ع) مجلل است».

چندی پیش هم در محلی که آیت‌الله خمینی اولین سخنرانی‌اش را در بهشت‌زهرا انجام داد جایگاه مخصوصی تحت عنوان "جایگاه جلوس حضرت امام خمینی" ساخته شد.