بشنوید: گفت‌وگو با هما حسینی

دویچه‌‏وله: خانم حسینی شما چندی پیش ناگهان از دنیای ورزش خداحافظی کردید و کناره‏‌گیری‏‌تان را رسماً اعلام کردید. چطور شد که علی‏رغم موفقیت‏‌هایی که به دست آورده‌‏اید، در جوانی و سن ۲۳ سالگی چنین تصمیمی گرفتید؟

هما حسینی: بعد از المپیک، من دو سال در تیم ملی بودم و تا قهرمانی آسیا هم ماندم، ولی الان دو سال است که دیگر روئینگ کار نمی‏‌کنم. به‏‌خاطر این‏‌که شرایطی که من می‏‌خواستم دیگر وجود نداشت؛ شرایطی که من بتوانم خودم را نشان بدهم، دوباره افتخارآفرینی کنم، مدال بیاورم و اصلا از عنوان قهرمانی خودم دفاع کنم. برای همین ترجیح دادم بروم درس بخوانم. از طرف دیگر، با توجه به این‏‌که دانشگاه‌‏ام (دانشگاه تهران) دانشگاه سختگیری است، نمی‌‏توانستم هم درس بخوانم و هم به ورزش برسم.

شما به عدم وجود شرایط مناسب اشاره کردید. منظورتان از این نکته چیست؟ چه چیزهایی را انتظار داشتید باشد که برای‏تان فراهم نشد؟

من نمی‌‏خواهم خیلی ریز وارد جزییات بشوم. این‏‌که شما خودتان از شرایط این‏جا خبر دارید. برای همین من به‏‌طور کلی گفتم که شرایطی که من به عنوان یک بازیکن حرفه‌ای انتظار داشتم، فراهم نبود. حال این‏‌که مسئولین این مسئله را قبول دارند یا نه، مهم نیست. به‏‌خاطر این‏‌که آن‏ها من را از دست دادند و افتخاری که من برای خودم و کشورم آوردم، جاودانه شد.

من عاشق تیم ملی روئینگ بودم، ولی شرایط طوری بود که درس و دانشگاه را ترجیح دادم. چون می‌‏خواستم الان در رشته‏‌ی تربیت بدنی درس می‏‌خوانم، در آینده یک مربی باسواد علمی برای رشته‌ی روئینگ باشم که دیگر کمبودی که الان ما در کشور داریم، ادامه پیدا نکند. حداقل نسل ورزشکار بعد از ما دیگر مشکل ما را نداشته باشند که مربی ایرانی حرفه‏‌ای نداریم.

گفتید که نبودن یک مربی با دانش قایقرانی یکی از کمبودها و مشکلات بود. دیگر کمبودها چه چیزهایی بودند؟

صددرصد شاید مسئولین تلاش‏‌شان را بکنند، اما توانایی همه‌‏ی آدم‏‌ها مثل هم نیست و نشد آن‏ چیزی که باید برای یک تیم حرفه‌‏ای می‏‌بود. من نمی‏‌توانم تلاش آن‏ها را هم زیر سئوال ببرم، اما شاید تخصص‌‏شان این نبود؛ نمی‏دانم!

شما از چه چیزی بیش از همه مأیوس شدید؟

مثل این‏‌که مسئولین دوست نداشتند کسی توی تیم باشد که بتواند برای‏‌شان به شکلی موفقیت به ‏وجود بیاورد؛ خودشان می‏‌دانند. شما از آن‏ها هم مصاحبه بگیرید و بپرسید. هرچند که پرسیده‌‏اند و آن‏ها گفته‌‏اند که من بی‏‌نظم بوده‌‏ام و خیلی مسائل دیگری که حقیقت نداشته است. طبیعی است ورزشکاری که در المپیک شرکت می‏‌کند، ورزشکار آماتوری نیست و حتماً مؤلفه‏‌های ورزشکار خوب را دارد که به این سطح رسیده است.

خانم حسینی شما پرچم‏دار کاروان ورزشی ایران در بازی‏‌های المپیک ۲۰۰۸ پکن بودید. از خاطرات‏‌تان در این دوران برای‏مان تعریف کنید و هم‏چنین از چگونگی گزینش شما به عنوان پرچم‏دار کاروان ورزشی ایران در این پیکارها.

به خاطر این‏‌که من اولین بانوی ایرانی بودم که در رشته‌‏ی قایقرانی سهمیه‏‌ی المپیک می‏‌گرفتم. یعنی برای المپیک ۲۰۰۸ سه نفر بیشتر از ایران نتوانستند سهمیه‏‌ی المپیک بگیرند. ما سه نفر بودیم و هرسه‏‌ی ما برای اولین بار بود که در رشته‏‌های خودمان سهمیه می‏‌گرفتیم و چون رشته‏‌ی قایقرانی رشته‏‌ی رکوردی است، محدودیت حجابی که ما داریم تأثیرگذارتر از رشته‏‌های دیگر بود.

همه‏‌ی این‏‌ها دست به دست هم داد و مسئولین تشخیص دادند که من می‌‏توانم افتخار پرچم‏داری کاروان ورزشی کشور را داشته باشم. من هم خیلی خوشحال بودم از این قضیه، ولی حیف که ادامه پیدا نکرد. روزهای خیلی خوبی بود، المپیک هم خوب بود و من می‌‏توانستم خیلی بهتر در المپیک ظاهر بشوم. ولی همیشه یک ‏سری مسائل پیش می‏‌آید که آدم انتظارش را ندارد.

بعد از المپیک ۲۰۰۸ پکن تا زمان خداحافظی‌‏تان از قایقرانی روئینگ فعالیت ورزشی‏‌تان چگونه ادامه یافت؟

بعد از المپیک در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کردیم که در آن‏‌جا هم تایم خوبی توی تمرین‏‌ها داشتیم و خیلی آماده بودیم. یعنی صددرصد برای مدال طلا رفته بودیم. ولی باز هم همان مشکلات تکراری باعث شد که ما مثلاً با اختلاف یک ثانیه و چند صدم ثانیه چهارم بشویم.

وقتی ورزشکاری دو سال برای شرکت در مسابقه‏‌ای تمرین می‏‌کند، حتی اگر او نقش خود، یعنی وظایفی را که بر عهده دارد، کامل انجام بدهد، باز هم فقط ورزشکار در به‌‏دست آوردن موفقیت دخیل نیست. عوامل دیگری هم تأثیرگذار هستند. ما هم خیلی خوب تمرین کرده بودیم و خیلی آماده بودیم، ولی عوامل دیگر دست به دست هم داد که ما نتوانیم مدال بگیریم که این برای من خیلی ناراحت کننده بود.

هرچند که بهترین عنوان تیمی را به دست آوردیم. یعنی تیم ایران در مسابقات قهرمانی روئینگ آسیا هی‌چ‏وقت مدال نگرفته بود و عنوان چهارمی بهترین عنوان برای تیم ما بود.

چه چشم‌‏اندازی در باره‌‏ی بخت حضور قایقرانی زنان ایران در المپیک ۲۰۱۲ لندن دارید؟

راست‏اش را بخواهید، بعد از کناره‏‌گیری خیلی دنبال اخبار و اطلاعات تیم نبودم. ولی هنوز هم بچه‏‌هایی هستند که دارند تلاش می‏‌کنند. حالا انشاالله این تلاشی که مسئولین هم راجع به آن صحبت می‏‌کنند، واقعی باشد و بتوانند با هم به نتیجه‏‌ای برسند.

من مطمئن هستم که بچه‏‌ها خیلی تلاش می‏‌کنند و همه هدف‏مند هستند. انشاالله مسئولین هم بتوانند هماهنگی‏‌های لازم را کامل انجام بدهند که بچه‌‏ها به نتیجه برسند که حداقل سهمیه‌‏ی المپیک و حضور در آن برای ایران تاریخی نشود. چون وقتی ورزشکاری در المپیک شرکت می‏‌کند، انگیزه‏‌ی بیشتری می‏‌گیرد که حضورش را دوباره تکرار کند و بهترین سطح ورزشی برای هر ورزشکاری، حضور در بازی‏‌های المپیک است.

امیدوارم برای ورزشکارانی که انشالله بتوانند سهمیه‏‌ی المپیک بگیرند و در این بازی‏‌ها شرکت کنند، شرایطی را فراهم کنند که آن‏ها بتوانند ادامه بدهند و مانند ما کناره‏‌گیری نکنند.

شما یکی از ورزشکاران برجسته‏‌ی زن ایرانی در سال‏‌های اخیر بوده‌اید. آیا این احتمال را نمی‏‌بینید که کناره‏‌گیری‏‌تان دوش آب سردی باشد برای انگیزه‌‏ی ورزشی زنان ایران؟

صددرصد تأثیر دارد. البته ممکن است هر ورزشکاری، به هر دلیلی اصلاً نخواهد ورزش را ادامه بدهد و به نظر من نباید کسی از این مسئله ناامید بشود. خود من دوست دارم حالا که روئینگ را کنار گذاشته‌‏ام، دوباره به کار در این رشته برگردم؛ حال به عنوان مربی یا بازیکن.

البته اگر شرایطی که باید فراهم باشد - نه شرایطی که من می‏‌خواهم - بلکه یک شرایط استاندارد. اگر چنین شرایطی فراهم باشد، من دوباره برمی‏‌گردم که حداقل آن‏هایی که ورزش می‏‌کنند بدانند که عمرشان را الکی هدر نداده‏‌اند و همیشه جای‏‌شان در ورزش حفظ می‏‌شود.

اما خانم حسینی، راه‏ حل‏‌های دیگری نیز برای ادامه‏‌ی فعالیت در ورزش حرفه‌‏ای و قهرمانی وجود دارد. به عنوان مثال، احسان حدادی، برنده‏‌ی مدال برنز پرتاب دیسک جهان، در گفت‏‌وگویی که با دویچه ‏وله‏‌ی فارسی داشت، گفت که در حال برنامه‌‏ریزی برای مهاجرت به خارج از ایران است تا بتواند در کشور دیگری طبق استانداردهایی که الان شما هم به آن اشاره کردید، تمرینات و ورزش حرفه‏‌ای‏‌اش را ادامه بدهد؛ اما در میادین بین‌‏المللی برای تیم ملی ایران مسابقه بدهد.

صددرصد! الان کشورهای سطح اول جهان ورزشکار‏های نخبه، یعنی هر کسی که در کار خودش نخبه باشد، را می‏‌گیرند و خیلی هم شرایط خوبی را برای‌‏شان فراهم می‏‌کنند. ولی ما ایرانی هستیم و دوست داریم در مملکت خودمان و برای کشور خودمان کار کنیم و حداقل این را ثابت نکنیم که در ایران نمی‌‏توانند شرایط استانداردی را فراهم کنند.

ما دوست داریم هم ورزشکار، هم مسئولین و هم دانش کشورمان را توانا نشان بدهیم. اگر ما بخواهیم برویم در کشور دیگری فعالیت کنیم، یعنی همه چیز این‏‌جا را زیر سئوال برده‏‌ایم. کاش اجازه بدهند که این اتفاق نیافتد.

مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان
تحریریه: پارسا بیات