افزایش ناامیدی اجتماعی، فشارهای سیاسی و تیرگی چشم‌انداز آینده، بسیاری از جوانان تحصیل‌کرده، روزنامه‌نگاران، هنرمندان و فعالان فرهنگی ایران را در وضعیتی فرساینده قرار داده است؛ چنان‌ که شنیدن خبر مرگ خودخواسته یک چهرهٔ آشنا به امری عادی و تکراری بدل شده است. در چنین فضایی، حتی سخن گفتن از این زخم جمعی دشوار است و رسانه‌ها از بیم دامن‌زدن ناخواسته به این نوع اقدامات سکوت اختیار می‌کنند، اما واقعیت با سکوت ناپدید نمی‌شود.این افزایش تکان‌دهنده را می‌توان به "سونامی نهنگ‌های به ساحل‌پریده" تشبیه کرد؛ نمادی از نسلی که زیر فشارهای مداوم سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، احساس می‌کند اقیانوس زندگی برایش تنگ و خفه‌کننده شده است. 

اگر شما یا آشنایانتان درگیر افکار خودآزاری، ناامیدی شدید یا تمایل به آسیب‌زدن به خود هستید، لطفاً درنگ نکنید و فوراً با افراد مورد اعتماد، مشاوران حرفه‌ای، یا خدمات اورژانسی و خطوط کمک‌گیری محلی تماس بگیرید. کمک‌خواستن نشانهٔ ضعف نیست؛ نشانهٔ مطالبه یکی از سه اصل مهم جنبش پیشروی "زن، زندگی، آزادی" است، یعنی زنده ماندن و زندگی کردن. مانا نیستانی کاریکاتور این هفته برای دویچه وله را به این موضوع اختصاص داده است.