«حدیث طنابِ دار و آزادی از هر زبان و هر اندازه گفته شود نامكرر است. نیاز انسان است كه آزادی‌خواهی چندان گسترش یابد و مخالفت با آزادی‌ستیزی به فرهنگی چنان ریشه‌دار بدل شود كه هیچ نهاد و هیچ احدی به خود اجازه ندهد برای مخالف خویش كم‌ترین محدودیتی ایجاد كند، چه رسد به آن كه طناب به گردن‌اش اندازد و صدای‌ا‌ش را در گلو خفه سازد».

بیانیه کانون نویسندگان ایران به مناسبت سیزدهمین سالگرد قتل محمد مختاری و جعفر پوینده با این جملات آغاز می‌شود. کانون نویسندگان در بیانیه خود با شرح مختصری از روند رسیدگی به پرونده قتل این دو عضو خود، اظهارات ضد ونقیض مسئولان وقت جمهوری اسلامی درباره این قتل‌ها را دلیل روشنی بر این دانسته که محمد مختاری و جعفر پوینده در راه آزادی بیان کشته شده‌اند.

نویسندگان این بیانیه بار دیگر بر این نکته تاکید کرده‌اند که قتل دگراندیشان تنها مختص چهار قتل روی داده در پاییز ۱۳۷۷ نبوده و از مدت‌ها پیش از آن تاریخ، حذف فیزیکی مخالفان جمهوری اسلامی آغاز شده بوده.

کانون نویسندگان ایران همچنین به نتیجه پرونده این چهار قتل اشاره کرده و نوشته: «نهادهای مسئول، تنها به اعلام "خودسری" و "مسئولیت ناشناسی" و "كج‌اندیشی" عواملی صرفاً اجرایی و سپس محاكمه‌ی اینان در پشت درهای بسته به اتهام فقط چهار قتلِ آذر ۱۳۷۷ و در نهایت صدور چند حكم قصاص – كه از پیش معلوم بود خانواده‌های جان باختگان از خواست اجرای آن‌ها سر باز خواهند زد – و چندین حكم زندان برای عوامل دست چندمِ قتل‌ها بسنده كردند».

این كانون در پایان بیانیه خود بار دیگر بر "ریشه‌یابی قتل این افراد با هدف بیانِ بی‌كم وكاست حقیقت" تاکید کرده و خواستار شناسایی و محاكمه‌ی مسببان تمامی قتل‌های سیاسی-عقیدتی شده است.

کانون نویسندگان ایران تصریح کرده: «تا زمانی كه همه‌ی آمران و عاملان این قتل‌ها به اتهام آزادی كُشی و با چشم‌انداز پایان دادن به هرگونه قتل سیاسی- عقیدتی محاكمه و مجازات نشوند، این پرونده هم چنان مفتوح است».

SH/JT