کانون نویسندگان ایران روز پنجشنبه ۸ اردیبهشت (۲۸ آوریل) به نقل از منابع آگاه خبر داد که حال زندانی سیاسی، بهنام موسیوند، رو به وخامت گذارده است. او به دلیل اعتراض به زدن دستبند و پابند بر روی تخت بیمارستان دست به اعتصاب غذا زده است.

این زندانی سیاسی شهریور ۹۸ در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به اتهام "اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت کشور" به ۵ سال حبس تعزیری و از بابت اتهام "فعالیت تبلیغی علیه نظام" به یک سال حبس تعزیری محکوم شد که این حکم در شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران عینا تایید شد و با استناد به ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی، مجازات اشد یعنی ۵ سال حبس برای او قابل اجرا شد.

به کانال اینستاگرام دویچه وله فارسی بپیوندید

بهنام موسیوند در شهریور ۱۳۹۹ به زندان رجایی‌شهر کرج تبعید شد. او که متولد ۱۳۶۶ است پیش از این نیز سابقه بازداشت و محکومیت دارد.

کانون نویسندگان ایران در اطلاعیه‌ای می‌نویسد: «آذر ماه ۱۴۰۰ خبر رسید که بهنام موسیوند که از مشکل پروستات و درد کلیه رنج می‌برد و به دستور پزشک نیاز فوری به عمل جراحی در خارج از زندان دارد، به ‌دلیل عدم پذیرش دستبند و پابند که حق قانونی او بوده، از رسیدگی پزشکی محروم مانده است.»

در ادامه آمده است: «سرانجام در واپسین روزهای فروردین ماه سال جاری، با وعده‌ی مساعد زندانبانان مبنی بر عدم استفاده از دستبند و پابند، موسیوند برای انتقال به بیمارستان از بند خارج شد. اما مأموران زندان پیش از خارج کردن او از زندان با توسل به زور و ضرب وشتم بر دست‌ها و پاهای او دستبند و پابند زدند و جسم بیمار او را با چنین شرایطی به بیمارستان رجائی کرج منتقل کردند.»

این اطلاعیه می‌افزاید، بهنام موسیوند در نامه‌ای آنچه در بیمارستان بر او گذشته بود را شرح داد. او که در اعتراض به رفتار خشونت‌بار مأموران زندان از پذیرفتن خدمات درمانی امتناع کرده بود، بار دیگر در بیمارستان با همین برخورد زندانبانان مواجه شد و سرانجام بی آن که درمانی دریافت کرده باشد به زندان برگردانده شد.

موسیوند در اعتراض به رفتار زندانبانان دست به اعتصاب غذا زد. او در نامه‌ای پس از اعتصاب اعلام کرد که در ادامه‌ی اعتراضات آبان و در اعتراض به وضع موجود در زندان رجایی‌شهر با بدن خود دست به شورش و مقاومت زده است.

او در پیام صوتی‌اش از زندان اعلام کرد که این اعتصاب برای درخواست آزادی، مرخصی یا حتی درمان نیست و بار دیگر تأکید کرد: «تنها ابزار مقاومت من، بدنم است».

شش روز پس از اعتصاب اعلام شد که قند خون او به ۵۰، ضربان قلب به ۸۵ و فشار خون‌اش به ۹ رسیده است. سرانجام ششم اردیبهشت ماه، بهنام موسیوند در پی وخامت وضعیت‌اش به بیمارستان طالقانی منتقل شد. بنا بر خبرهای منتشر شده، موسیوند دچار مشکلات جدی در دستگاه گوارش و آنزیم‌های کبدی است.

بهنام موسیوند که بیش از یک سوم حبس خود را نیز گذرانده، از اعزام به مرخصی درمانی محروم است. در بیمارستان طرف قرارداد زندان و با حضور مأموران امنیتی، خانواده و نزدیکان موسیوند نمی‌توانند در جریان روند درمان او قرار گیرند یا بر آن نظارت داشته باشند.

کانون نویسندگان ایران می‌افزاید، آنچه بر بهنام موسیوند می‌رود، بارها در زندان‌های ایران تکرار شده و در برخی موارد به فاجعه انجامیده است. بهنام محجوبی که موسیوند در اعتراض به عدم ارائه‌ی خدمات درمانی به او، به معاونت بند ۸ رفت و فریاد اعتراض‌اش را به گوش زندان‌بانان رساند، یکی از این موارد است.

در اطلاعیه کانون نویسندگان آمده است که این وضعیت مشابه فاجعه‌ای است که "در قتل بکتاش آبتین، شاعر، فیلمساز و عضو کانون نویسندگان ایران نیز تکرار شد و در روزهای پایانی فروردین ماه سال جاری به مرگ مهدی صالحی قلعه شاهرخی، از بازداشت‌شدگان دی‌ماه ۹۶، انجامید".

به کانال تلگرام دویچه وله فارسی بپیوندید

در فروردین ماه سال جاری عفو بین‌الملل گزارش مبسوطی از مرگ‌های ناشی از عدم رسیدگی پزشکی در زندان‌های ایران منتشر کرد. بنا بر این گزارش، از دی ماه ۱۳۸۸ تا فروردین ۱۴۰۱ عدم رسیدگی پزشکی به مرگ ۹۶ نفر از زندانیان منجر شده است.

کانون نویسندگان ایران تأکید می‌کند که "مسئولیت حفظ سلامت و جان زندانیان بر عهده‌ی اداره‌ی زندان‌ها و حکومت است و محروم کردن زندانیان سیاسی از درمان چیزی نیست جز فراهم کردن بستر مرگ آنان".