کووید ۱۹ بیماری ناشی از ابتلا به ویروس‌ کرونا رفته رفته به طاعونی تبدیل می‌شود که بیشترین قربانیان آن اقشار کم‌درآمد و محروم جامعه هستند.

سرنوشت یک کارگر رومانیایی برداشت فصلی محصولات کشاورزی که اردیبهشت ماه برای کار به آلمان آمده بود و به دلیل کمبود امکانات بهداشتی در محل اقامت خود به ویروس کرونا مبتلا شد و پس از آن درگذشت، تفاوت چندانی با صدها میلیون کارگر هندی، چینی، افغانی یا سایر کشورهای جهان ندارد.

این کارگران حال، نه تنها با مشکلات معیشتی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند بلکه، ویروس کرونا را همراه خود به محرومترین نقاط جهان برده‌ا‌ند.  

مثلأ در چین کارگران مهاجری که برای سال نو چینی در بهمن ماه از ووهان به خانه بازگشتند، ویروس کرونا را تا دورافتاده‌ترین نقاط چین پراکنده کردند. این کشور ۲۸۰ میلیون کارگر مهاجر دارد که بسیاری از آنها به دلیل تعطیل شدن رستوران‌ها و کارگاه‌های ساختمانی بیکار شدند.

بسیاری از این کارگران بیمه خدمات درمانی ندارند و مشمول دریافت کمک‌های دولتی هم نمی‌شوند. آنهایی که این‌ روزها دوباره کار پیدا می‌کنند، مجبورند دستمزدهای بسیار کمتری را بپذیرند.

در هند هم محدودیت رفت‌وآمد که تا یکشنبه ۱۱ خرداد  (۳۱ مه) تمدید شده، میلیو‌ن‌ها کارگر مهاجر را آواره کرده و فرصت کسب درآمد را از آنها گرفته است. تخمین‌زده می‌شود حدود ۲۰ میلیون نفر  در این کشور‌ از زمان شروع محدودیت‌ها به شهر و روستای خود بازگشته‌اند. بسیاری از آنها در مسیری که پای پیاده در پیش گرفتند، از گرسنگی و خستگی جان دادند. آنهایی که به مقصد رسیدند، احتمالأ ویروس کرونا را همراه خود به مناطق محروم برده‌اند.

افغانستان هم از زمان بازگشت هزاران کارگر مهاجر خود از ایران، شاهد همه‌گیر شدن ویروس کرونا به ویژه در مناطق هم‌مرز با ایران است.

در کشورهای ثروتمند هم رویه همین است

کمبود خدمات بیمارستانی و مراقبت‌های بهداشتی نه تنها در چین و هند و افغانستان، بلکه در  کشورهای ثروتمند جهان هم گریبانگیر قشرهای محروم است. در بریتانیا و ایالات متحده آمریکا آمار مرگ در پی ابتلا به کووید ۱۹ در میان اقلیت‌ها به طور چشمگیری بالاتر از سفید پوستان است. رنگین‌پوستان در این کشورها اغلب سابقه ابتلا به بیماری‌های دیگری را در پرونده پزشکی خود دارند و بیشتر آنها در مشاغل ‌کم‌درآمد و سخت مشغول کار هستند.

سازمان بین‌المللی کار تخمین می زند که محدودیت‌های اقتصادی اعمال شده برای مقابله با گسترش ویروس کرونا تا کنون ۳۰۰ میلیون فرصت شغلی در سراسر جهان را از بین‌ برده است. این فرصت‌های شغلی در اختیار گروه‌هایی بوده که اغلب تخصص چندانی نداشتند. غیر از کارگران فصلی، جوانان و به ویژه زنان بیش از سایر گروه‌ها از این محدودیت‌ها آسیب دیده‌اند.

سازمان بین‌المللی کار می‌گوید حدود ۱۱ درصد از کل ساعات کار در سراسر جهان، در سه ماهه دوم سال ۲۰۲۰ میلادی از دست رفته و آمار بیکاری میان جوانان ۱۶ تا ۲۴ ساله افزایش یافته است. آمار بیکاری در این گروه سنی پیش از پاندمی کرونا هم بالاتر از حد متوسط ​بود.

دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید

بسیاری از افراد شاغل این گروه با درآمد اندک در کارهای غیررسمی، بدون قرارداد و بیمه تأمین اجتماعی در بازارهای محلی مشغول کار بوده‌اند. در این گروه، زنان جوانی که در صنعت توریسم یا هتل‌‌ها و رستوران‌ها کار می‌کردند، بیشتر از همه آسیب‌ دیده‌اند.

گای رادیدر مدیر سازمان بین‌المللی کار به دویچه‌وله می‌گوید پس از مهار پاندمی کرونا، باید اقداماتی جدی برای بازگشت این جوانان به بازار کار صورت گیرد. او از جمله این اقدامات به برنامه‌های آموزش حرفه‌ای با ضمانت شغلی اشاره می‌کند که می‌توانند مانع از دست‌رفتن یک نسل در بازار کار شوند.

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

بسیاری از کارگران مهاجر و فصلی هم جوانان این نسل در کشورهایی هستند که توان پشتیبانی دولتی از آنها را ندارند.  هرچه یک کشور فقیرتر می‌شود، بازار غیررسمی کار - مشاغل بدون بیمه و خدمات اجتماعی- آن هم بزرگتر می‌شود.

رایدر می‌گوید: «شش نفر از هر ده نفر در جهان در این بازار غیررسمی مشغول کار است و زندگی خود را می‌چرخاند.» بیشترین قربانیان ویروس کرونا در سراسر جهان هم همین افراد هستند.