منطقه تاکستانی "برم" (Bremm) در ساحل رود موزل در آلمان قرار دارد. کوه کالمونت در این منطقه ۳۰۰ متر ارتفاع دارد و شیب آن بر ۶۰ درصد بالغ می‌شود. کار در تاکستان‌های واقع بر این کوه برای کسانی که دچار بلندی‌هراسی هستند، ناممکن است. تاکستان‌های کوه کالمونت از لحاظ شیب گوی سبقت را از دیگر تاکستان‌های جهان ربوده‌اند.

بزرگ‌ترین جشن شراب در جهان در باد دورکهایم در منطقه فالتس برگزار می‌شود. هر سال نزدیک به ۷۰۰ هزار نفر در ماه سپتامبر از این جشن مهم دیدن می‌کنند. در این جشن شراب در لیوان‌های بزرگ و معمولی سرو می‌شود. شخصیت‌ها و چهره‌های معروف آلمان از مهمانان این جشن محبوب هستند، از جمله آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان. این جشن در سال ۲۰۲۰ به خاطر همه‌گیری کرونا برگزار نشد.

هر منطقه‌ای که شراب با کیفیت بالا تولید می‌کند، یک ملکه شراب دارد. ملکه‌های شراب به‌طور متوسط ۲۵ سال سن دارند. تا سال ۱۹۹۹ میلادی رسم بر این بود که ملکه شراب مجرد باشد، اما این رسم از آن پس تغییر کرده است. نامزدهای کسب این عنوان باید ثابت کنند که "پیوندی قوی و مشخص" با شراب‌های آلمانی دارند.

بارون روت‌شیلد (یکی از شخصیت‌های اشرافی آلمان) در بین سال‌های ۱۹۴۵ تا ۲۰۰۶ میلادی هر سال به یک هنرمند برجسته سفارش می‌داد که برچسب بطری‌های شراب‌هایی را که در تاکستانش تولید می‌شود را طراحی کند. پیکاسو، کاندینسکی، وارول و شاگال از جمله این هنرمندان بودند. این بطری‌ها برای کلکسیونرها بسیار باارزش‌اند. در سال ۲۰۰۶ یکی از بطری‌های تولیدی در سال ۱۹۴۵ در یک حراجی به بهای ۲۳ هزار یورو به فروش رفت.

تولید شراب یخی مهارت خاصی می‌طلبد. انگورها باید آنقدر بر تاک بمانند تا در سرما یخ بزنند. انگورها سپس در شب‌های زمستان برداشت می‌شوند و در همان حالت یخزده برای تولید این نوع شراب به کار گرفته می‌شوند. شراب یخی غلیظ‌تر از شراب معمولی است و طعم آن نیز شیرین‌تر است. شراب‌های یخی آلمان از شهرتی جهانی برخوردارند و معمولا به عنوان نوشیدنی بعد از غذا سرو می‌شوند.

اگر چه شمالی‌ترین تاکستان‌های جهان رسما در آلمان قرار دارند، اما مناطقی هم در نقاط به مراتب شمالی‌تر کره زمین هستند که تاکستان‌های آن به‌طور مصنوعی نگهداری می‌شوند. برای نمونه در فنلاند سعی می‌شود با آب‌های گرمی که از طریق سیستم‌‌های خنک‌کننده‌ی نیروگاه‌های اتمی به دست می‌آید، ریشه‌های تاک‌ها آبیاری و از این طریق از یخ‌زدن آنها جلوگیری شود.

این شراب در نگاه اول شراب سفید است، اما در اصل شرابی است که از انگور قرمز به دست آمده و از طریق تصفیه و به کارگیری شیوه‌های خاص به این رنگ در می‌آید. این شراب Blanc de Noir نام دارد و طعم آن با توجه به کم‌بودن میزان اسید در آن، ملایم است.

منطقه بادن در جنوب غرب آلمان واقع است و آفتاب‌خیزترین منطقه این کشور محسوب می‌شود. تاکستان‌های بادن همچنین از لحاظ ارتفاع گوی سبقت را از دیگر مناطق آلمان ربوده‌اند و در برخی نقاط در بلندی ۵۶۰ متری قرار دارند. البته این ارتقاع در مقایسه با شماری از نقاط جهان چندان زیاد نیست. برای نمونه تاکستان کولومه در آرژانتین در بلندی ۳۱۱۱ متری واقع است.

بزرگ‌ترین انبار بشکه‌های شراب در قاره اروپا در منطقه بوردو قرار دارد. این انبار با گنجایش ۴۰ هزار بشکه متعلق به شرکت کاستل است که در مالکیت یک خانواده است. این شرکت در ۸۰ کشور جهان محصول شراب خود را عرضه می‌کند.

در سال ۱۸۵۰ شته‌ی مو به اروپا سرایت کرد و بسیاری از تاکستان‌ها را نابود کرد. صاحبان تاکستان‌ها و تولیدکنندگان شراب در آن زمان تصمیم گرفتند که با پیوند زدن انوع محلی با انواع آمریکایی که در برابر شته مقاوم بودند، با این بلا مقابله کنند. شراب اروپا در آن زمان به این ترتیب نجات یافت.

برای بازدهی بهتر محصولاتی مانند ژل دوش، کرم دست یا خمیردندان برخی شرکت‌​های تولیدکننده از ذرات ریز پلاستیکی استفاده می​‌کنند. برای نمونه می‌​توان به محصولات لایه‌​برداری یا پیلینگ اشاره کرد. سهم زباله تولیدشده از این ذرات ریز پلاستیک که به دریا می​‌ریزند، در تناسب با کل زباله​‌های پلاستیکی تنها دو درصد است. با چشم​‌پوشی از میکروپلاستیک می‌​توان به راحتی درصد این زباله را به صفر رساند.

لوازم آرایشی ما نیز حاوی میکروپلاستیک است. میکروپلاستیک​ این محصولات پس از ورود به فاضلاب، به دلیل ریز بودنشان، به راحتی از فیلتر فاضلاب عبور می​‌کنند و به رودخانه‌​ها، دریاچه‌​ها و دریاها می​‌ریزند. در این میان کشورهایی همچون سوئد، نیوزیلند و بریتانیا و برخی دیگر، محصولات آرایشی آمیخته به میکروپلاستیک را ممنوع کرده‌​اند.

میکروپلاستیک در محصولاتی مانند ژل دوش، پیلینگ یا لایه​‌برداری و خمیردندان نقش ماده پیونددهنده، پرکننده و ساینده را بازی می​‌کند. بنیاد فدرال محیط زیست آلمان گمان ​دارد که در آلمان سالیانه ۵۰۰ تن پلی‌اتیلن تنها برای محصولات آرایشی مصرف می​‌شود. اما در بازار محصولات آرایشی طبیعی هم عرضه می‌شوند که در آن‌ها به جای میکروپلاستیک از گلیکوزیدهای گیاهی ، اسید سیلیسیک و تخم کتان و خاک طبی استفاده می​‌شود.

اسفنج‌​های ظرفشویی، دستمال​‌های میکروفایبر و یا اسفنجی از الیاف پلاستیکی درست شده‌​اند. هنگام شست و شو یا نظافت، ذرات ریز پلاستیکی این دستمال​‌ها از آن​ها جدا شده و وارد راه‌آب ​ظرفشویی می‌​شوند. اسنفج‌های دیگری هم برای نظافت هستند که از الیاف طبیعی همچون سلولز، ذرت یا الیاف بامبوس تهیه شده‌​اند. این اسفنج‌​ها را می​‌توان در پایان کار در سطل زباله‌های ارگانیک یا به کمپوست​‌ها انداخت.

در بسیاری از شوینده​‌ها​ و نرم​‌کننده​‌های لباس نیز می​‌توان این ذرات ریز پلاستیکی را یافت. در این محصولات از پلی‌اتیلن استفاده می​‌شود. به ویژه در شوینده​‌های مایع تا به آنان خصلتی ژلاتینی و قوام بیشتر بدهد.

هرگز نباید پُرز و کُرک​‌های انباشته‌شده در ماشین رختشویی یا خشک‌کن را در ظرفشویی و یا چاه ریخت. بلکه می‌​باید حتما آنان را در سطل زباله خالی کرد. الیافی که در فیلتر تخلیه ماشین انباشته شده‌​، نباید وارد فاضلاب‌ شود.

منشأ آدامس، چیکله است؛ صمغ شیری​‌رنگ درختی به نام مانیلکارا. امروزه اما عمدتا آدامس‌​ها از مواد مصنوعی فرآورده‌های نفتی تولید می‌​شوند. اضافه بر آن مواد پیونددهنده، نرم‌​کننده، رنگ‌​های خوراکی و طعم​‌دهنده​‌های مصنوعی نیز در تولید آنان به​‌کار گرفته می​‌شوند. جویدن آدامس بیشتر یک عادت است. ترک عادت چندان ساده نیست، اما شدنی​‌ست.

لباس​‌های الیاف مصنوعی، لباس​‌هایی بی‌​دردسرند. هم چروک نمی‌​شوند و هم سریع خشک می‌​شوند و دیگر مزیت‌​شان نیز، قابلیت تنفس‌​پذیری و جذب و دفع سریع رطوبت است. اما ایرادی هم دارند و آن اینکه از تولیدات نفتی تهیه می‌شوند و هنگام شست و شو نیز ذرات ریز الیاف مصنوعی​ آن​‌ها به فاضلاب‌ها می‌ریزند.

پارچه​‌های پنبه​‌ای، پشمی، ویسکوزی (با الیاف گیاهی)، سلولز و مودال (با الیاف چوبی) و حتی پارچه کنفی نیز هنگام شست و شو الیاف خود را از دست می​‌دهند. البته این الیاف در طبیعت تجزیه می‌​شوند و چون از فرآورده‌​های نفتی نیستند، استفاده از آنان خطر کمتری برای سلامتی دارد. برای شستن لباس​‌های پُلار اما باید حتما از کیسه شست و شوی لباس استفاده کرد.

قلب ارگانی عضلانی و توخالی است، شبیه به مشت انسان؛ عضوی که حدود ۷۰ بار در دقیقه می‌تپد و روزانه تا ۱۰ هزار لیتر خون را به بدن پمپاژ می‌کند. قلب نه تنها این عمل را بی‌وقفه برای یک عمر انجام می‌دهد، بلکه اگر لازم باشد برای مثال هنگام دویدن ارسال خون به بدن را ۵ برابر می‌کند.

پمپاژ دوگانه

بوم، بوم

قلب تنها یک عضله نیست، بلکه عضله‌ای کاملا ویژه است. می‌توان گفت که این عضله شبیه عضلات دست یا پا است، چون می‌تواند همانند آن‌ها به‌سرعت و با قدرت منقبض شود. اما تفاوت این‌جاست که عضله قلب قادر است به صورت مداوم فعالیت کند بی‌آنکه خسته شود. علاوه بر این تمامی سلول‌های قلبی با یکدیگر در ارتباطند تا بتوانند به صورت هماهنگ و بی‌وقفه به عنوان عضله واحد قلب عمل کنند.

تلاش کنید ضربان قلبتان را از طریق نیروی اراده متوقف سازید. امکان ندارد. زیرا بافت قلب توسط سیستم عصبی خودکار عصب‌دهی می‌شود و از سیستم الکتریکی (سیستم هدایت) خاص خود برخوردار است. گره‌های ویژه دهلیزی (سینوسی) دائما نیروی رانش شدید ایجاد می‌کنند تا قلب به طور هماهنگ منقبض شود. اگر گره ‌دهلیزی نتواند کارش را انجام دهد، این کار را گره بطنی انجام خواهد داد.

اگر قلب از ریتم خود خارج شود ممکن است دچار گرفتگی شده و نتواند خون را پمپاژ کند. در این صورت دستگاه‌هایی ویژه درون بدن بیمار کار می‌گذارند و با ایجاد شوک خطر را رفع می‌‌کنند. این عمل باعث می‌شود که این ارگان ضربان‌ساز طبیعی دوباره کار خود را از سر بگیرد.

اگر ضربان قلب بیماری بسیار آهسته‌ شود می‌توان با کار گذاشتن دستگاه ضربان‌ساز مصنوعی ضربان قلب را دوباره به حال طبیعی بازگرداند. این دستگاه تکانه‌های الکتریکی ایجاد کرده و آن را به سراسر عضله قلب ارسال می‌کند. پزشکان اولین بار در سال ۱۹۵۸ از این روش استفاده کردند. یک ضربان‌ساز مدرن می‌تواند بین ۵ تا ۱۲ سال کار کند. به طور متوسط این دستگاه‌ها برای ۸ سال فعال می‌مانند.

برای جراحی قلب باز باید برای مدت کوتاهی حرکت قلب را متوقف کرد. یعنی باید حالتی شبیه به مرگ ایجاد کرد. در ۵۰ سال گذشته دانشمندان راهی برای حل این مشکل پیدا کردند. دستگاه قلب ـ ریه می‌تواند وظیفه قلب و ریه را به هنگام جراحی بر عهده بگیرد و خون را غنی از اکسیژن ساخته و به بدن پمپاژ کند.

پزشکی مدرن امکان معاینه یا جراحی قلب بدون شکافتن قفسه سینه را به‌وجود آورده است. در این‌جا پزشک وسیله‌ای به نام کاتتر (یک لوله بلند و باریک) را از درون یک رگ اصلی در کشاله ران، آرنج یا مچ دست به سمت قلب می‌فرستد. در این روش از بی‌حسی موضعی استفاده می‌شود.

در صورت وجود اختلال یا نارسایی در دریچه‌های قلبی باید دریچه‌هایی مصنوعی را جایگزین کرد. پزشکان در این حالت یا از دریچه‌هایی طبیعی (خوکی) یا دریچه‌های مکانیکی از جنس فلز استفاده می‌کنند. استفاده از دریچه‌های مصنوعی قابل انعطاف هم مرسوم است که می‌توان آن‌ها را از طریق کاتتر (یک لوله بلند و باریک) به طرف قلب فرستاد. در این‌جا نیاز به عمل قلب باز وجود ندارد.

شریان‌های کرونری وظیفه خون‌رسانی به قلب را بر عهده دارند. اگر یکی از این شریان‌ها دچار انسداد شود امکان سکته قلبی به‌وجود می‌آید. جراح قلب در این‌جا از عمل بای‌پس یا پیوند عروق قلب استفاده می‌کند. در این شیوه معمولا قسمتی از یک ورید برداشته شده و به سرخرگ کرونری مسدود شده پیوند زده می‌شود تا مسیر فرعی در اطراف گرفتگی ایجاد شود. گاهی هم از پروتزهای مصنوعی برای برطرف کردن این معضل استفاده می‌شود.

در صورت مسدود شدن عروق کرونری قلب پزشک کاتتری (لوله بلند و باریکی) را به درون رگ گرفته‌شده فرستاده و محل انسداد را با بالونی باز می‌کند. همچنین استنت یا فنری که در حقیقت تورینه‌ای فلزی است را به‌دور بالن تعبیه می‌کنند که به دیواره داخلی رگ تکیه می‌کند.

اولین عمل‌‌های پیوند قلب را متخصصان در سال ۱۹۶۷ انجام دادند. در آن زمان این عمل انقلابی بود. اما اینک جراحی پیوند قلب دیگر نادر نیست. هر ساله در سراسر جهان پزشکان هزاران قلب اهدا شده را از پیکر مردگان به زندگان پیوند می‌زنند. با این حال پیوند گیرنده باید در تمامی عمر داروهایی مصرف کند که مانع از آن می‌شود که بدن او این قلب بیگانه را پس زده و نپذیرد. A

قلب‌های اهدایی کم‌شمارند. چاره دیگر استفاده از قلب مصنوعی است. وقتی قلب کارش را درست انجام نمی‌دهد، مثلا در نارسایی قلب از قلب مصنوعی استفاده می‌شود. در این روش قلب بیمار در بدن فرد باقی می‌ماند، اما توسط پمپی که درون قفسه سینه کار گذاشته شده حمایت می‌شود. محرک و انرژی این پمپ در خارج از بدن بیمار قرار دارد.

محققان مشغول کار بر روی قلبی مصنوعی‌اند که بتواند به طور کامل جایگزین قلب بیمار شود. این قلب باید به گونه‌ای باشد که آن را بتوان بدون نیاز به لوله‌های اتصالی منتهی به دنیای بیرون، در درون بدن قرار داد. این قلب نباید نیاز به سرویس داشته باشد و باید بتواند سال‌های مدید بتپد.