"روز زمستانی زیبایی بود. خودم را آراسته کردم، زیرا که در شامگاه آن روز فستیوال بزرگی برگزار می‌شد. مدت‌ها بود که دخترعموهایم، خواهرانم و من انتظار آن را می‌کشیدیم. حتا رفتیم برای این مراسم گوشواره خریدیم. پس از این شب زیبا، نیمه‌های شب، وقتی به خواب رفته بودم، به صورتم اسید پاشیدند. اول نفهمیدم چه شده. مثل آب گرمی بود که به صورتم پاشیده بودند. ولی بعد از مدتی صورتم وحشتناک شروع کرد به سوختن. فریاد می‌کشیدم. آب می‌خواستم، ولی کسی نبود به من آب بدهد."

این صدای حاسینه‌ی ۱۷ ساله و قربانی اسیدپاشی در شهر خود در کشور بنگلادش است. او با مردی مسن وارد یک مشاجره شده بود. و مرد برای انتقام از دختر جوان، وی را با اسید صنعتی قابل دسترس مجازات کرد. حال حاسینه باید آثار این سوءقصد بیرحمانه بر چهره‌ی خود را یک عمر تحمل کند.

امروز حاسینه ۲۰ ساله است و مورد پشتیبانی یک بنیاد حمایت از قربانیان اسیدپاشی است، بنیادی که از سوی سازمان «یونیسف» تأمین مالی می‌شود. تا کنون یک درمان چندین ساله و چندین جراحی بر روی صورت وی صورت گرفته است. حاسینه در مراسم یونیسف در برلین برای نخستین مرتبه شهامت این را یافت تا از این تجربه‌ی تلخ زندگی خود بگوید.

بر اساس آمار یونیسف میلیون‌ها کودک قربانی خشونت و سوءاستفاده‌ی جنسی قرار می‌گیرند. حدود ۲۰۰ (دویست) میلیون برده‌ی کودک در سراسر جهان وجود دارد. هر ساله یک میلیون و ۲۰۰ هزار کودک توسط قاچاقچیان انسان ربوده شده و با آنها تجارت می‌شود. و همه‌ی اینها زمانی رخ می‌دهد که همه‌ی کشورها کنوانسیون حقوق کودک را به امضا رسانده‌اند.

خانم «هایده سیمونیس»، رئیس یونیسف آلمان و نخست وزیر سابق ایالت اشلسویگ هولشتاین، حتا کشورهای ثروتمند را نیز سرزنش قرار می‌دهد و می‌گوید:

"ما بر این اعتقاد هستیم که کشوری مانند آلمان که با میزان قلیل کودک مواجه است، دستکم باید حقوق کودک را در قانون اساسی خود وارد کند. من در اینجا مایلم یادآوری کنم که آلمان حقوق کودک را بطور مشروط امضا کرده است، بطوریکه این امر برای کودکان مهاجران فراری به آلمان پیامدهای وخیمی دارد. این وضعیت با روح کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل همخوانی ندارد. ما مدت‌هاست که این درخواست را داریم و خواسته‌ایم که این محدودیت‌ها لغو شوند. پارلمان آلمان نیز بارها نظر خود را در این مورد ابراز داشته است."

باید گفت، بسیاری مفاد کنوانسیون حقوق کودک هنوز تحقق نیافته‌اند، از جمله این خواست که نام تمامی نوزادان سراسر جهان ثبت گردد. اگرچه این امر در آلمان جزو بدیهیات است، ولی همه جا چنین نیست. بدین گونه سالانه هیچ اثری از ۵۰ میلیون کودک نوزاد در دست نیست. بنابراین برای این کودکان نه کمک‌های درمانی وجود دارد و بعدتر، نه امکان آموزش در مدارس.