نام کوبا برای بسیاری تداعی‌کننده نوعی "رمانتیزم انقلابی" است. چه‌گوارا، فیدل کاسترو، سیگار برگ، پیروزی جنبش چریکی بر "امپریالیسم آمریکا"، سوسیالیسم و تحریم.

زمانی جهان به دو اردوگاه شرق (سوسیالیستی) و غرب (کاپیتالیستی) تقسیم شده بود. دلایل بسیاری برای فروپاشی اردوگاه شرق در دهه پایان دهه هشتاد و آغاز دهه نود میلادی در قرن گذشته عنوان شده است. علیرغم فروپاشی بلوک شرق، فیدل کاسترو، رئیس‌جمهور پیشین کوبا در یک سخنرانی شعار "یا مرگ یا سوسیالیسم" را عنوان کرد.

علیرغم تحریم‌های آمریکا و تلاش‌های متعدد این کشور برای سرنگونی حکومت سوسیالیستی کوبا، این کشور توانسته بود با کمک‌های کشورهای بلوک شرق در بعضی از شاخص‌های اجتماعی همچون سوادآموزی و خدمات بهداشتی به کشوری نمونه تبدیل شود.

با فروپاشی بلوک شرق، اقتصاد کوبا در بحران شدیدی فرو رفت. از آنجایی که کوبا صنعت "پیشرفته‌ای" نداشت و بازار تولیدات کشاورزی بخصوص نیشکر و شکر که به کشورهای بلوک شرق صادر می‌شدند هم از دست رفته بود، دولت کوبا تصمیم به تقویت صنعت توریسم و جذب "دلار‌" از این راه گرفت.

با باز شدن راه سیاسی برای تقویت صنعت توریسم با تعدادی از شرکت‌های بین‌المللی فعال در این عرصه نیز قراردادهایی به امضا رسید و متعاقب آن با سرمایه‌گذاری‌هایی که صورت گرفت وضعیت هتل‌ها و مراکز دیدنی کوبا به سطحی ارتقا یافت که بتواند جوابگوی نیازهای گردشگران باشد.

در حالی که زمان در کوچه و خیابان‌های شهرهای کوبا از حرکت باز ایستاده بود، هتل‌های لوکس و مدرن پذیرای گردشگران بخصوص گردشگران اروپایی شدند.

در آن دوران بسیاری از چپ‌ها و سوسیالیست‌‌های اروپایی به خاطر "حس همبستگی با خلق کوبا" ترجیح می‌دادند تعطیلات خود را در این کشور بگذرانند و پول‌های خود را در کوبا خرج کنند و به دوستان خود نیز توصیه می‌کردند به کوبا سفر کنند.

سطح پایین دستمزدها و زندگی در کوبا از یک سو و فرصت‌های شغلی و انعام‌هایی که با یورو و دلار پرداخت می‌شدند از دیگر سو، باعث شدند تا بسیاری از جوانان کوبایی با تحصیلات بالای آکادمیک برای کارهای پیشخدمتی، نظافت، رستوران و غیره جذب هتل‌ها شوند.

در سال ۱۹۹۱ سه شرکت گردشگری دولتی "Cimex"، "Cubatur" و "Cubanacán" برای گرم کردن بازار تبلیغات از دست‌اندرکاران مجله "پلی‌بوی" دعوت کردند تا به کوبا سفر کنند. پس از این سفر،عکس‌های مدل‌های برهنه کوبایی در مجله پلی‌بوی در بسیاری از کشورهای دنیا منتشر شد و مردان بسیاری را برای سفر به این کشور علاقمند ساخت.

در سال ۱۹۹۲ فیدل کاسترو در سخنرانی در مقابل مجمع ملی کوبا تایید کرد که پدیده "تن‌فروشی" بار دیگر در کشور رواج یافته است ولی تاکید کرد که زنان کوبایی به خواست خود "سکس می‌فروشند" و بر خلاف گذشته این کار از سر "نیاز" نیست. او افزود:"تن فروشان کوبایی از تحصیلات عالیه برخورداند و بسیار سالم هستند"، زیرا این کشور " کمترین میزان ایدز در دنیا را دارد".

حوالی غروب در بلوارهای ساحلی هاوانا و دیگر شهرهای بزرگ کوبا پر است از جوانانی که در کنار ساحل وقت‌گذرانی می‌کنند. در میان آن‌ها هم زنانی هستند که کوبایی‌ها به آن‌ها "Jineteras" یا "سوارکار" می‌گویند. زنانی که شغل‌شان "تن‌فروشی" به صورت حرفه‌ای نیست اما تلاش می‌کنند از طریق آشنایی با توریست‌های مرد وضعیت زندگی خود را بهبود بخشند.

در کوبا کسی گرسنه نیست، اما زندگی سخت است و هر کسی تلاش می‌کند برای تهیه ملزومات زندگی‌اش به چند اسکناس سبز رنگ "دلار" دست یابد.

هزاران زن "سوارکار" مردان توریست را همراهی می‌کنند. آن‌ها به امید گرفتن هدیه‌های با کیفیت غربی، دعوت شدن به "ککتل"، غذا در رستوران، دیسکو و جاهای لوکس که خود توانایی پرداخت هزینه‌هایش را ندارند، همراه مردان می‌شوند و البته سکس هم بخشی از این "همراه شدن" است.

برخی از زنان "سوارکار" به امید آشنا شدن با مرد آرزوهایشان، پیوند عشقی و در نهایت خروج قانونی از کوبا به دنبال آشنایی با مردان گردشگر هستند.

در ۹ ماه اول سال ۲۰۱۵ شمار گردشگران خارجی در کوبا با افزایش ۱۸ درصدی به ۲ میلیون ۶۰۰ هزار نفر رسید. کانادا، بریتانیا، آلمان، فرانسه و ایتالیا بیشترین گردشگران را به خود اختصاص می‌دادند.

علیرغم تلاش آمریکا و کوبا برای عادی سازی روابط و همچین افزایش شمار گردشگران و درآمد‌های ارزی، هنوز وضعیت اقتصادی به گونه‌ای است که هزاران شهروند کوبایی برای فرار از شرایط موجود دست به مهاجرت می‌زنند. (عکس: مهاجران کوبایی که در مرکز کاستاریکا و نیکاراگوئه به دلیل بسته شدن مرز گیر افتاده‌اند)