بدون شرح!

ریچی هاونز، افتتاح‌کننده‌ی وود استاک.

عشق ورزیدن به جای جنگیدن. این شعار اصلی تماشایی‌ترین فستیوال تاریخ موسیقی راک بود؛ فستیوالی که مخالفت با جنگ ویتنام و نژادپرستی پایه‌های اصلی آن را تشکیل می‌دادند.

آرلو گوتری، خواننده‌ی آمریکایی و یکی از کسانی که بر روی سن وود استاک آواز خواند.

سه روز تمام، هزاران تماشاگر زندگی‌اشان را با موسیقی راک پیوند زدند.

جمعیتی در حدود نیم میلیون نفر برای تماشای فستیوال وود استاک راهی بتل شده بودند.

جوآن بائز، چهره‌ی مطرح موسیقی راک.

یکی از مشهورترین عکس‌های به جا مانده از وود استاک. دختر و پسری را که در تصویر مشاهده می‌‌کنید، دو سال پس از این فستیوال با هم ازدواج کردند. آنها در آن زمان به هیچ وجه متوجه‌ی حضور عکاس نشده بودند و بعدها عکسشان را روی جلد فیلمی دیدند که درباره‌ی وود استاک تهیه شده بود. از آن به بعد این تصویر به یکی از تصاویر سمبلیک وود استاک تبدیل شد.

راجر دالتری، خواننده‌ی گروه The Who

صحنه‌‌ی چوبی وود استاک که به مدت سه روز میزبان بیش از ۴۰ خواننده بود.

سقف ماشین یکی از مکان‌های استراحت.

جو کاکر، خوانند‌ه‌ای که وود استاک یکی از سکوهای اصلی شهرت او به شمار می‌رود.

جیمی هندریکس، آخرین خواننده‌ای بود که در وود استاک به روی صحنه رفت.

دوشنبه، ۱۷ اوت. تماشاگران بعد از دریافت سه روزه‌ی معجونی از موسیقی، صلح، عشق و مواد مخدر راهی خانه می‌شوند.