کودکان باید آموزش ببینند تا بتوانند آینده کشورشان را بسازند. ایران با کودکانش چه می‌کند؟ کودکان ایرانی را برای ساختن کدام آینده آموزش می‌دهند. اینجا که بر تن این پسر و هم‌کلاسی‌هایش لباس نظامی پوشانده‌اند، اردوگاه "جهادی شهدای علم و فناوری" قزوين است.

بچه‌ها را به اردوی دانش‌آموزی برده‌اند که بر آن نام "فصل بیداری" گذاشته شده است.

مادران فرزندان خود دراین اردوگاه نظامی همراهی می‌کنند. این فرد روحانی مادران این کودکان را توجیه می‌کند که چه آینده‌ای در انتظار فرزندانشان است. به گفته منتقدان جلسه که به اتمام رسید این مادران در فضایی روانی قرار می‌گیرند که گویی خود را از این پس "مادر شهید" می‌پندارند.

محمد رضا نیکفر، اندیشمند ایرانی چندی پیش گفته بود:« یک دوگانه، فکر سیاسی ما را علیل کرده است: دولت بد، ملت خوب. دولت از ملت همدست می‌سازد و ملت دولت را همدست خود می‌کند.» با این سخن شاید بتوان رفتار برخی مادران را بهتر فهمید که احتمالا با خود می‌گویند "کسی چه می‌داند، شاید هم برای آینده پسرمان خوب باشد".

در مرحله اول این اردو هريک از دانش‌آموزان اسلحه و لباس خود را تحويل می‌گيرد. در تصاویر دیده می‌شود که چقدر در اینجا سرمایه‌گذاری شده است و چقدر همه‌چیز از قبل آماده است، حتی بهتر از مدرسه و هر تفریح‌گاه ‌دیگری.

خبرگزاری فارس که این تصاویر را منتشر کرده نوشته است :«هدف اين است که دانش‌آموزان در اين اردوی کوتاه، علاوه بر آشنا شدن با مفاهيم مختصری از ايثار، جهاد، مبارزه و استکبارستيزی، يک کار گروهی هدفمند را تجربه کرده و نسبت به مسائل و مقدسات کشورشان حساسيت پيدا کنند.»

حالا در این ارودی "جهادی" کاغذ و قلم دست کودکان داده‌اند تا "وصیت‌نامه" بنویسند.

برخی می‌پرسند کودکانی که باید با شادابی پرورش یابند و از بهترین امکانات کشوری ثروتمندی مانند ایران برای ساختن آینده‌شان برخوردار باشند را چرا باید برای جنگ آماده کرد؟ چرا باید "روان" کودکان ایرانی را با دغدغه جنگ و نابودی، "وصیت نامه" و "شهادت" به آشوب کشید؟

دو روز قبل از برگزاری این اردو، فرمانده انتظامی گناباد خبرداد که یک کودک – نوجوان ۱۲ ساله در خیابان حافظ خود را به دار آویخت و خودکشی کرد. این اولین بار نیست که خبر خودکشی کودکان در سال‌های اخیر منتشر می‌شود.

متخصصان سال‌ها است که هشدار می‌دهند با ترویج خشونت در بین کودکان " کلاشنیکوف‌های پلاستیکی" جایشان را به سلاح‌های واقعی، قمه، چماق، نزاع‌های خیابانی، سرقت مسلحانه، اسیدپاشی و غیره بدهند.

تاسف‌بارتر اینکه رسانه‌های ایرانی برای "عادی جلوه دادن" و "ریختن قبح چنین کارهایی" هراز چند گاهی هم تصاویری از کمپ‌های آموزش نظامی کودکان در چین و روسیه را منتشر می‌کنند.

آیت‌الله خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی ایران، چندی پیش گفت: «از این آقایی که آمده (ترامپ) متشکریم. تشکر به‌خاطر اینکه زحمت ما را کم کرد؛ چهره‌ واقعی آمریکا را نشان داد.» به گفته منتقدان با وجود چنین تصاویری، ترامپ هم احتمالا بزودی از افرادی که زحمت او را برای نشان دادن چهره جمهوری اسلامی کم کردند، تشکر خواهد کرد. این تصاویر در چنین فضای سیاسی بین‌المللی "مطمئنا به نفع مردم ایران" نخواهد بود.

سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی ملل متحد (یونسکو) در اساسنامه‌اش بر اهمیت آموزش و پرورش صلح‌آمیز با تاکید اعلام کرده است: «آن جا که جنگ‌ها در ذهن انسان‌ها آغاز می‌شوند، دفاع از صلح نیز باید در ذهن آن‌ها ساخته شود». اجرای چنین برنامه‌هایی در ایران دقیقا در جهت خلاف این خواسته است.

از سال ۲۰۰۲ سازمان ملل روز (۱۲ فوریه / ۲۳ بهمن) را روز "کودکان سرباز" نامیده و از همه کشورها خواسته است از کودکان برای اقدامات نظامی استفاده نشود. هر سال هم در همین روز‌ها تصاویری از آموزش نظامی کودکان ایرانی منتشر می‌شود.

ایران در سال ۲۰۱۰ پروتکل الحاقی کنوانسیون حقوق کودک درباره ممنوعیت شرکت کودکان در درگیری‌های مسلحانه را امضا کرده، اما هنوز هم کودکان ایرانی در اردوگاه‌ها آموزش نظامی می‌بینند.

میلیارد‌ها دلار درآمد‌های نفتی و غیرنفتی در بیش از ۴۰ سال گذشته خرج دغدغه‌های برون‌مرزی انقلابیون و سیاستمداران شد و آرزوهای کودکان ایرانی به آرزوهایی از جنس محرومیت تبدیل گشت. نظیر ۱۲ ساله اهل بندر کنارک در استان سیستان و بلوچستان آرزو دارد که روزی نوازنده گیتار شود. ولی نزدیکترین آموزشگاه موسیقی با او ۷۰۰ کیلومتر فاصله دارد.

علی اکبر ۱۳ ساله اهل روستای "چاه دشت" از توابع شهرستان رودبار در جنوب استان کرمان به ورزش‌های رزمی علاقه خاصی دارد. وی آرزو دارد در روستایشان یک باشگاه ورزشی باشد تا بتواند در آن تمرین کند و روزی قهرمان المپیک شده و برای مادرش خانه‌ای بزرگ، برای پدرش یک موتورسیکلت و برای خودش هم یک پژوی ۴۰۵ بخرد.

معصومه ۱۳ ساله اهل روستایی از توابع شهرستان کهنوج در استان کرمان آرزو دارد که روزی دوربین عکاسی داشته باشد و پس از آموزش بتواند ضمن عکاسی از مناظر روستای خود به دیگر کودکان روستا هم عکاسی آموزش بدهد.

محمود ۱۱ ساله اهل روستایی در اطراف شهرستان چابهار در استان سیستان و بلوچستان آرزو دارد که مسابقات موتور کراس را از نزدیک تماشا کند و روزی بتواند در این مسابقات شرکت کند.

دانیال ۹ ساله اهل روستای "بوئینگ" از توابع بخش جازموریان در جنوب استان کرمان به بیماری پروانه‌ای مبتلا است. دانیال آرزو دارد سوار هواپیما شده و برای مداوا نزد دکتری برود که خیلی از روستای او فاصله دارد.

مسعود ۱۲ سال اهل روستایی در اطراف شهرستان چابهار در استان سیستان و بلوچستان آرزو دارد روزی بسکتبالیست شود.

نوید ۱۵ ساله اهل روستای "پارک بشیر" در بندرکنارک در استان سیستان و بلوچستان آرزو دارد که روزی نوازنده سه تار شود. اما خانه نوید تا نزدیکترین آموزشگاه موسیقی ۶۱۳ کیلومتر فاصله دارد.

شهاب ۱۴ ساله اهل روستایی در اطراف شهرستان چابهار در استان سیستان و بلوچستان آرزو دارد که فوتبالیست شده و باشگاه‌های بزرگ با او قرارداد ببندند تا او بتواند با اولین پول قراردادش برای مادرش خانه بخرد و هر روز خانواده‌اش را به رستوران ببرد.

امیرمحمد ۱۲ ساله اهل بخش جازموریان در جنوب استان کرمان آرزو دارد روزی خواننده شود و در تلویزیون ترانه بخواند و خواننده معروفی بشود.

رامین ۱۵ ساله در روستایی اطراف شهرستان چابهار در جنوب استان سیستان و بلوچستان آرزو دارد روزی هنرپیشه شود و در فیلم‌های پلیسی نقش ایفا کند و وقتی مشهور شد با مردم عکس یادگاری بگیرد.

ستار ۱۸ ساله و اهل روستای "نهضت آباد" از توابع شهرستان کهنوج در استان کرمان آرزو دارد که روزی بتواند ویولون بنوازد. ولی نزدیکترین آموزشگاه موسیقی با او ۴۵۰ کیلومتر فاصله دارد.

یلدا ۱۶ ساله اهل روستای "بوئینگ" از توابع بخش جازموریان در جنوب استان کرمان آرزو دارد یک هدفون داشته باشد تا بتواند در طول روز موسیقی مورد علاقه خود را گوش کند.

در میان آرزوهای کودکانه پس از گذشت ۴۰ سال از جمهوری اسلامی و حکومت روحانیون اما، هیچیک از کودکان آرزوی روحانی شدن و ارشاد مردم در امور دینی را نداشت.