از کودکی و نوجوانی کریستیان شوبارت (Christian Schubart) آگاهی زیادی در دست نیست. همین‌قدر می‌دانیم که در سال ۱۷۳۹ در شهرک اوبِرزونتهایم (Obersontheim) در نزدیکی اشتوتگارت زاده شد، پدرش آموزگار و خادم کلیسا بود و خودش هم نخست به راه پدر رفت.

۳۰ ساله بود که در کار موسیقی کلیسایی و ادبیات چنان شهرت یافت که حاکم ولایت وورتِمبِرگ (Wuerttemberg) کارل اُیگِن (Carl Eugen) او را به عنوان اُرگ‌نواز و مدیر کارهای موسیقی دربار استخدام کرد اما چون آشکارا از اشرافیت و خودکامگی فرمانداران و روحانیان انتقاد می‌کرد، چهار سال پس از آن او را از سرزمین خود اخراج و به باواریا تبعید کرد.

۳۵ ساله بود که نخست در شهر آگسبورگ مجله "سرگذشت آلمان" (Deutsche Chronik) را انتشار داد و در آن با جدل به روحانیان متعصب یسوعی پرداخت و پس از ممنوعیت مجله آن را در شهر اولم منتشر کرد.

شوبارت به خاطر آثار تند انتقادی ادبی و مقالاتی که در مجله خود می‌نوشت و به طور مشخص به این خاطر که می‌پرسید "چرا فرزندان وورتِمبِرگ را در خدمت ارتش انگلیس به جنگ‌های استعماری می‌فرستید؟"، در ۳۸ سالگی به سیاه‌چال افتاد و ۱۰ سال در حبس با اعمال شاقه ماند. او در سال‌های نخست این گرفتاری، اجازه خواندن و نوشتن و دیدار با خویشاوندانش را نیافت.

اما او در زندان هم بیکار نمی‌نشست و شعرهای شکوه‌آمیز در انتقاد از خودکامگان می‌سرود:

"به زنجیر نالیدم از زندگی

و پایان این غم نشد آشکار

ز قربانی عشق و خودکامگی

نیامد بجز ناله و شکوه کار"

پس از درگذشت شوبارت شایعه شد که او را زنده به گور کرده‌اند و این گمانه‌زنی، درونمایه سروده‌های چندی از سرایندگان بنام از جمله هولدِرلین (Hِlderlin) شد.

کریستیان شوبارت در ۵۱ سالگی در اشتوتگارت درگذشت.