در سال ۱۹۳۵ هیتلر که زنان را تنها خانه‌دار می‌خواست، رسما اعلام کرد: «من شرم خواهم کرد یک مرد آلمانی باشم اگر در صورت بروز جنگ حتا یک زن مجبور شود به جبهه برود. چه مردان بدبخت و بزدلی خواهند بود آنهایی که چنین اقدامی را برابری زنان قلمداد می‌کنند زیرا زن طبیعتا با مرد برابر خلق نشده است.»

نازی‌ها این نگرش خود به زن را تا اواخر جنگ جهانی دوم تبلیغ می‌کردند و زنان را تنها "پاسداران پشت جبهه در خانه‌ها" می‌نامیدند. اما واقعیت طور دیگری بود.

در آغاز جنگ، زنان داوطلب را به جبهه‌ها می‌بردند و از ایشان در کارهای فنی، پیام‌رسانی و انتقال قربانیان استفاده می‌کردند. هرچه جنگ پیشتر می‌رفت و نیروهای آلمانی شکست‌های بزرگتری می‌خوردند، بر فشار بر زنان هم می‌افزودند.

اگر دختری می‌خواست شغلی جز خانه‌داری داشته باشد و موقعیت اجتماعی به دست آورد، ملزم بود خود را به مجمع "خدمات رایش" معرفی کند و ۶ تا ۱۲ ماه زیر فرمان آن مجمع کار کند.

این دختران جوان و حتا نوجوان اگرچه سلاح به دست نمی‌گرفتند، اما در آماده‌سازی اسلحه سنگین مانند توپ و خمپاره نقش مسقیم داشتند. ارتش آلمان افزون بر این زنان را به پست‌های دیده‌بانی حتا تا خط مقدم جبهه می‌گماشت.

تا سپتامبر ۱۹۴۴ نازی‌ها می‌کوشیدند شرکت زنان در عملیات جنگی را پنهان نگه دارند اما پس از فرمان بسیج عمومی هیتلر و شکست‌های پی در پی آلمان از متفقین، رفته رفته زنان بیشتر و بیشتر راهی به جبهه‌ها می‌شدند و سر انجام در روز ۱۲ فوریه ۱۹۴۵ همه آلمانی‌ها از زن و مرد از ۱۶ تا ۶۰ ساله دستور گرفتند که مستقیما در "حمله نهایی" شرکت کنند.

نیکول کرامر (Nicole Kramer) پژوهشگری که سال‌ها به این موضوع پرداخته در گفتگوی رادیویی با "فرستنده غرب آلمان" می‌گوید که ۷۰ درصد از نگهبانان سنگرها و پناهگاه‌های حفاظتی زنانی بودند که حکومت آن‌ها را "مادران و دختران پشت جبهه" می‌نامید.

این پژوهشگر می‌گوید بی‌تردید ایجاد گردان‌هایی از زنان در مراحل پایانی جنگ جهانی دوم، پذیرش شکست نهایی آلمان را تا مدتی به تأخیر انداخت.