کشور اتریش با وجود زبان مشترک همواره از کشور آلمان مستقل و از نظر سیاسی و اداری به سوی قلمروهای شرقی از جمله مجارستان گرایش داشته است. تازه پس از جنگ جهانی اول بود که امپراتوری اتریش و مجار فروپاشید و جمهوری اتریش تشکیل شد.

اما هیتلر که خود اتریشی و تازه در آغاز قدرت‌گیری‌ آلمانی شده بود، رویای تصرف جهان را در سر می‌پروراند و وطن خود اتریش را مرز ورود به تصرفات شرقی می‌دانست.

بامداد ۱۳ مارس هیتلر در هتلی در شهر لینتس با همکاری رئیس نازی‌ها در اتریش سرنوشت آن کشور را به گفته خودش مشخص کرد. آن‌ها دو نفری «قانون وحدت دوباره اتریش با امپراتور آلمان» را تراشیدند.

پیش از آن هیتلر با تهدید حمله نظامی از صدر اعظم اتریش کورت شوشنیگ (Schuschnigg) خواسته بود که حزب ممنوعه نازی‌ها را در کشورش آزاد کند. چندی بعد او را ملزم به شرکت دادن نازی‌ها در دولت کرد و سر انجام کناره‌گیری خود او را خواستار شد.

• به کانال تلگرام دویچه وله فارسی بپیوندید!

شوشنیگ مساله استقلال اتریش را به همه‌پرسی گذاشت ولی با هجوم نیروهای نظامی آلمان به سوی کشور، استعفا کرد.

از فردای آن روز نازیسم در اتریش هم حاکم شد و کشور را یکی از ایالت‌های رایش سوم اعلام کردند و یهودیان را واداشتند که شعارهای مربوط به همه‌پرسی استقلال را که بر کف خیابان‌ها نوشته شده بود با دست خالی بتراشند.

گفتنی است که درصد بسیار بالایی از اتریشی‌ها هیتلر را به گرمی پذیرا شدند زیرا شوشنیگ در چهار سال صدارت خود مجلس را از کار انداخته، جنبش کارگری را سرکوب و حکومت را به دیکتاتوری سرمایه‌داران بزرگ و کلیسا علیه مردم عادی گردانده بود.

بیکاری و فقر در این کشور بیداد می‌کرد و مردم می‌پنداشتند به کمک هیتلر از کشوری کوچک و ایالتی، ابرقدرتی بلندپایه خواهند ساخت و به گونه‌ای دیگر امپراتوری اتریش را زنده خواهند کرد.

اما هیتلر از اتریش فقط به عنوان ذخیره مواد خام، جبهه جنگ به سمت شرق و منبع طلا استفاده کرد.

با فروپاشی نازیسم در سال ۱۹۴۵ اتریش بار دیگر استقلال خود را باز یافت.