در سال ۱۸۹۶ در شهرک ناکنهایم نزدیک ماینز، در ایالت راینلندفالس آلمان زاده شد. در مدرسه شاگرد بازیگوشی بود و تنها به این خاطر که او را زودتر به جبهه جنگ جهانی اول بفرستند، توانست دیپلم بگیرد.

سوکمایر در یک گفت‌وگوی رادیویی دو عامل را باعث نارسایی شدید در زندگی‌اش دانسته است: جنگ جهانی اول و تبعید.

۲۹ ساله بود که نمایشنامه "تاکستان شاد" را نوشت و در تئاتر بزرگ برلین اجرا کرد که در تمام طول ۱۵ ساله جمهوری وایمار بیش از هر نمایشنامه دیگری در آلمان به روی صحنه رفت.

پس از آن در سال ۱۹۳۱ نمایشنامه مشهور خود "سرهنگ کوپنیک" را نوشت که به خاطر دیدگاه ضدنظامی‌گری او را از آلمان نازی فراری داد به ویژه که به قول نژادپرستان نازی، مادربزرگش هم یهودی‌تبار بود.

کارل سوکمایر (Carl Zuckmayer) نخست به اتریش و سپس از طریق سوئیس به آمریکا مهاجرت کرد ولی درد تبعید و دلبستگی شدید به زبان آلمانی او را از جامعه فرهنگی آمریکا دور نگاه می‌داشت.

در سال ۱۹۴۶ شهروند ایالات متحده شد و به آلمان بازگشت.

سوکمایر که در زمان نازی‌ها از ۱۵۰ چهره فرهنگی آلمان زندگی‌نامه‌ای تهیه‌ کرده و به سازمان امنیت ایالات متحده آمریکا تحویل داده بود تا بدانند پس از شکست نازی‌ها با چه کسانی می‌شود کار کرد، پیوسته زیر ضرب انتقاد برخی روشنفکران آلمانی بود. به این خاطر او بخش آلمانی‌زبان سوئیس را برای زندگی برگزید و تا پایان عمر در آنجا ماند.

نوشته‌های او ساده و خواننده‌پسندند و داستان‌های او با وجود نقدهای گزنده ادیبان آلمانی، همواره از پرخواننده‌ترین‌ها بوده‌اند.

نه تنها نمایشنامه‌های او مانند "ژنرال شیطان" و "نور سرد" از اقبال فراوانی برخوردار شدند بلکه خودزیستنامه‌اش با عنوان "انگار قطعه‌ای از خودم بود" تا کنون بیش از یک میلیون نسخه در آلمان به فروش رفته و به چندین زبان ترجمه شده است.

کارل سوکمایر در ۷۹ سالگی در سوئیس درگذشت. همه ساله جایزه ادبی "کارل سوکمایر" از سوی ایالت راینلندفالس به افتخار و یاد او اعطا می‌شود.